Hhasta fai moi pouco era doado ter 45 anos e estar nas listas de escritores novos. Bo, antes había que escribir algo e ter polo menos unha ducia de lectores, pero respecto da data de nacemento a clasificación era moi laxa. Agora tamén o sería se non fóra polas e os veinteañeros que veñen empurrando forte. Anna Iris Simón, Andrea Abreu, Gabriela Consuegra, Lúa Miguel, Ismael Ramos ou algún outro, como o poeta Mario Obreiro, que con 19 anos escribe versos como os dun poeta vello. O seu primeiro poemario escribiuno con 14 anos, á mesma idade que Carroll empezou as súas aventuras de Alicia.
Pero eu non veño aquí a falar de lozanía e precocidad, interésame moito máis a idade tardía, a que escolleron algúns para lanzarse a encher páxinas en branco e fixérono con estilo. Iso supondo que o decidiron, porque quizais foi a literatura a que os sinalou a eles. Cervantes xa era todo un señor cheo de pasado, con duelos, mans cortadas e prisións moriscas cando escribiu o Quixote, que dificilmente podería ter sido unha obra de mocidade. Raymond Chandler creou a Marlowe cando xa tiña 51 anos e aínda tivo tempo para darlle moita corda ao detective. Cando se publicou As cinzas de Ángela, Frank McCourt tiña máis de sesenta anos, así que o seu éxito rotundo lle chegou na idade da xubilación. A Lampedusa non lle deu tempo a gozalo, escribiu O gatopardo nos seus últimos anos e morreu de cancro sen velo publicado. No seu palacio, decaído como os tempos, había 4.000 exemplares porque o duque antes de escribir pasouse a vida lendo, o cal parece moi boa idea se queres deixar para a posteridade unha obra mestra.
A miña favorita é Aurora Venturini. Talvez escribira antes, mesmo publicado, pero pasou desapercibida ata que se presentou a un premio literario cando xa tiña 84 anos. E gañouno, claro. Imposible non quedar perplexa e fascinada por esa familia chea de monstros, por esa historia rotunda e desconcertante que deixa claro que a literatura non ten xénero e tampouco ten idade. Só ten personalidade.