O «crooner» malagueño, que en «Zenetianos» revisita o seu repertorio xunto a algúns dos máis grandes artistas do país, actúa hoxe en Vigo
22 oct 2021 . Actualizado ás 09:25 h.Confesa Zenet que a idea de regrabar o seu repertorio en formato de duetos con artistas que admira roldáballe a cabeza desde fai tres anos. «Pero como ía conseguir que me dixesen que si? Se nin sequera sabía se me coñecían». Pois vaia se sabían del. Resultou que en moitos casos a admiración era mutua. E aí están Coque Malla, Xoel López, Rozalén, Silvia Pérez Cruz, Javier Ruibal, Depedro, Miguel Poveda, Marwan ou Vanesa Martín, entre outros, compartindo micro e emocións con este crooner da vella escola capaz de tinguir de elegancia mesmo o máis profundo do bulleiral.
Hoxe venres, xunto a Mambo Jambo, actúa no Blue Fest, no auditorio Mar de Vigo. O festival complétase o sábado coa presenza de Miles Sanko e Koko Jean.
-Como fixo a selección de zenetianos?
-Con todos contactei persoalmente, con toda a miña timidez e humildade. Fun eu quen a cada un deles propúñalles un ou dous temas, os que cría que mellor se adaptaban ao seu rexistro. A partir de aí, xa iamos creando unha relación de máis confianza, eles íanme dicindo cara a onde lles gustaría levar a canción e xa fixabamos un día para gravar. E non creas que ensaiabamos moito. Cada un dos zenetianos chegaba, puñámonos/puñámosnos a cantar e á terceira toma, estaba feito.
-Imaxino que contar con semellante nómina de colaboracións supúxolle un xute de autoestima importante.
-A verdade é que si. Cando o estaba acabando deime conta de que este disco é un reflexo do momento que vivimos. A pandemia provocou que os músicos, que sempre estiveramos cada un polo seu lado, levámonos moito entre nós. Fixemos manifestos, mil colaboracións, festivais a través das redes... E en certo xeito esta forma de sentarnos xuntos, de cantar, de unirnos, é un pouco signo dos tempos.
-Ten a sensación de que a escena musical española foi inxusta con Zenet?
-Non é unha cuestión de inxustiza. Evidentemente, cando non estás coas grandes multinacionais, senón nunha compaña independente que só ten tres empregados, sabes que vas xogar dun xeito diferente, que vas estar noutra liga. O cartel de «non hai entradas» eu colgueino despois de gañarme a pulso cada un dos seguidores que teño. Pero con que ía ter que facer este traballo artesanal, moito máis lento e a moito máis longo prazo, xa contaba. É como enhebrar un traxe de toureiro. Creo que o meu selo persoal, o que me hei ir forxando ao longo do tempo, sempre tivo que ver coa calidade e coa elegancia. A miña obsesión sempre foi facer música con honestidade, ser eu o primeiro filtro á hora de non deixar pasar o que non me gusta e elixir as cancións sen pensar en que poidan chegar ao gran público ou quedar ben nunha radiofórmula.
-É certo que a elegancia é un dos seus acenos de identidade. Mesmo nos momentos máis escuros, que os tivo, nunca a perdeu.
-Cada un elixe as súas referencias estéticas. Eu pasei por varias fases. Durante moito tempo traballaba cun traxe de tres pezas e o chapeu moi ao Sinatra. Despois xa me cansei e busquei modelos novos, pero case sempre teñen que ver co club de jazz, con esa sobriedade sobre o escenario da camisa negra, da americana posta... Logo, para o disco A Guapería, elixín como inspiración os anos 20. E para Zenetianos, dentro do mesmo toque de elegancia, estou elixindo uns traxes azuis cuns polos ribeteados no pescozo e unhas zapatillas moi elegantes. Todo iso para min está relacionado con distinguir o traxe do escenario do que levo pola rúa. O do escenario é un traxe sacro que ten moito que ver co personaxe que sobe e que canta.
-A representación galega en «Zenetianos» é Xoel López, por que o elixiu a el?
-A Xoel tíñao na mirilla desde hai tempo porque sempre crin que había un mundo sonoro que estaba na intersección entre o seu e o meu. E por tonalidade e por estilo, Mil veces prefiro, que é a canción que fai no disco, cría que lle pegaba moi ben. Chameille, propúxenllo e foi todo moi fluído desde o primeiro momento. Foi moi bonito gravar con el.
-Que descubriu nas súas cancións ao escoitalas noutras voces?
-É fascinante porque, cando cambia de artista, cada canción colle unha intención diferente, vaise a un plano emocional distinto. Por exemplo, Pura envexa na voz de Paixón Vega é unha verdadeira marabilla. E que queres que che diga de Soñar contigo na garganta de Silvia Pérez Cruz? Todo toma unha dimensión como clásica, unha dimensión case histórica.