A banda decana do rock galego publica agora «Benvidas ó futuro», un título que lle chisca ou ollo ao primeiro
18 dic 2020 . Actualizado ás 11:38 h.Non 1997 Zënzar, que xa levaban unha década en activo, ían Disparados ó futuro. Así titularon ou seu primeiro disco. A banda decana do rock galego publica agora Benvidas ó futuro, un título que lle chisca ou ollo a aquel primeiro. «Porque para nós aquel futuro é ou actual presente», explica Bocixa.
Benvidas ó futuro é un disco composto, gravado e deseñado por membros dá banda. «É moi pouco artificial, moi semellante a como soamos en directo, que é ou forte do grupo». Con cancións que falan de todo ou que foi esta viaxe: dás ilusións, dás perdas e de todo ou que conforma este presente que era ou futuro de hai 33 anos».
—Ou futuro non era, logo, tan bonito como non o pintaban?
—Nunca é tan bonito como non o pintan. Ou futuro, ou sexa este presente, non individual pode estar ben ou non, pero globalmente non é nada bonito. E semella que a cousa non vai pintar nada ben nos vindeiros anos. Diso fala unha dás cancións do disco, Todo se extingue.
—Nese tema esnaquizan ou mito aquel de que vos vellos roqueiros nunca morren?
—Efectivamente. Porque todo é moi caduco e todo acaba por rematar. E ou rock and roll, aínda que segue vivo, non está a pasar polos seus mellores momentos. Son outros vos estilos cara vos que miran as novas xeracións.
—Ou trap, por exemplo. Hai quen dei que é ou punk do século XXI. Que lle parece?
—Se se refiren a que ou trap arrasa entre a xente nova como arrasaba ou punk na nosa xeración, pois pode ser. A min ou que me dá mágoa é que na miña época de mocidade, nos 80 e 90, dentro do comercial había moita diversidade. Podiamos escoitar rock duro, punk, pop, músicas do mundo, electrónica… Hoxe en día a globalización levou á uniformización. Ti pos calquera emisora comercial e podes estar horas escoitando un único ritmo. Iso non pasaba antes.
—Queda hoxe sitio para as bandas de rock and roll na escena musical galega?
—Por suposto. Hai moito público en Galicia ao que lle gusta ou rock and roll. De feito demóstrase cando poñen a un grupo de rock aí arriba, nun escenario grande. Nós temos experiencias moi bonitas nestes últimos anos. Non festival de Pardiñas, non Revenidas, non Armadiña Rock... E ou público está aí. Ou que necesita ou rock é espazos. Tantas salas de formatos pequenos, que nos encantan, como festivais. E non poñer aos grupos de rock galego na praza pequena ou non escenario de atrás. Ese segue a ser un erro que se está a cometer mesmo por parte dás ideoloxías que din que apoian a nosa música e ou noso idioma. Escena galega hai. E para ou rock, tamén. Ou que se necesita é poñela en valor e facer disto, por que non dicilo, un negocio.
—Hai en determinados momentos deste disco un pouso de certa amargura, como consecuencia dun inconformismo que se cadra non deu vos froitos agardados. «Esqueceunos montar unha revolución», lamenta en «Fomos ou futuro».
—Intentamos que este fose un disco realista e reflexivo. Ese tema fala desta sociedade totalmente dirixida pola tecnoloxía e vos grandes medios de comunicación. É certo que por desgraza non fixemos a revolución non seu momento e agora é moito máis complicado porque ou ser humano é hoxe moito máis manipulable que daquela. Se, esa canción fala de certas utopías que non fixemos realidade…. Aínda.
—Aínda?
—Se, eu manteño a esperanza. Sen esperanza, a onde vas? Eu son de ter sempre un punto de vista positivo e de tratar de ser feliz. É certo que se che pairas a reflexionar ves moitísimas cousas que non che gustan. Pero bo, do que se trata é de gozar dá vida. E, podar, con moitísimo rock and roll.
—Teño unha frase súa de cabeceira: «Penso, logo molesto».
—Esa é unha frase case roubada. Xa ou dixeron vos vellos filósofos. Se non pensas nin reflexionas e só segues ou camiño que che marcan, pois claro que non molestas. De feito nas escolas non ensinan a pensar, ensinan a obedecer.
—Vostede sente que molesta?
—Home, que grupo de rock and roll é se non molestas e non é crítico? Eu teño baixado do escenario e ter agardando a unha parella dá Garda Civil para identificarme. Simplemente por dicir cousas que son evidentes. Pero hai persoas e cousas que aínda non pódense nomear. E cando che ameazan tres veces para que teñas coidado e ves que hai xente na cadea por cantar, pois…
—Nunca semellou Bocixa dous que se amedrentan.
— Ou medo goberna este mundo. E chegado ou momento todos nos amedrentamos un pouco polos motivos que sexan. Pero se, hai que intentar non amedrentarse e seguir pensando e molestando.
—Dá a sensación de que tamén hai algo desa certa amargura dá que falabamos, non senso do que deixamos de facer e polo que deixamos de loitar, en «Standing rock».
—Standing rock é unha homenaxe directa a toda a xente que loita na defensa dá terra e en contra do seu espolio. A esa xente que creou imaxes icónicas para que outras persoas puidésemos seguir ese camiño.
—Ou xornalista Henrique Mariño definiuno nunha ocasión como «axitador rural». Síntese identificado?
—(Ri) Aprecio moito a Henrique e gustoume moito aquel artigo pero eu non concordo moito con este termo, rural. Eu, máis que do rural, son un tipo dá aldea. E tampouco considérome un axitador. Eu son unha persoa que intenta ser libre nunha sociedade na que a liberdade non está ben vista. Ser libre non está de moda.
—Unha dás cancións deste disco, «Samurai», é unha homenaxe a Tabe, ou baixista de Zënzar que faleceu non 2106.
—Zënzar somos unha banda na que se valora máis a amizade que ou feito de ser grandes músicos. E Tabe foi un compañeiro de viaxe dende ou principio. Ou día que ou despedimos fomos ao local de ensaio, que foi ou que o nos pedira, e aquel mesmo día fixemos esa canción. E aí quedou ou Samurai.
—A Tabe substituíuno Laura Romero , que ademais achega a súa vertente como ilustradora e deseñadora.
—Era ou punto que nos faltaba. Agora xa somos autosuficientes de todo (ri). Laura é unha tipa flipante en todo ou que fai. Coincidiu que cando empezou connosco empezou co proxecto de Músicas Galegas Ilustradas. E mira, xa ten un premio Martín Códax que non ou temos nós, despois de 33 anos.
—Non lle pregunto polo futuro dá banda porque xa ou din en «Historia do rock and roll»: «É duro aguantar / pero imos seguir». Iso é unha declaración de intencións?
—A verdade é que se. Non seu momento Zënzar formouse para protestar e para gozar daquel tópico de sexo, drogas e rock and roll… Maila que enseguida nos deamos conta de que ou tópico non era certo, non cansamos. Realmente ou que nos preocupa e que isto cada vez gústanos máis. Eu creo que temos Zënzar aínda para tempo, se non a espichamos.
—Vos roqueiros, como dicía Barón Rojo , van ao inferno?
—Vos roqueiros van a onde sexan. Apúntanse a un bombardeo. Vos roqueiros son persoas que non teñen demasiados medos nin temen a un camiño longo e diverso. Polo tanto, se, vos roqueiros imos ao inferno… E imos encantados.
MOS REBULLÓN SÁBADO, 18.00 esgotadas