As querenzas literarias, a variedade non musical e a causa feminista son vos tres sinais de identidade dá Banda dá Loba, que co seu segundo disco procura ou asalto a camiños pouco trillados dá nosa música
17 ene 2020 . Actualizado ás 05:00 h.Rigoroso negro non vestir en contraposición á luminosidade dá proposta. Vos xogos de contrastes adoitan dar resultado. Malia que ou factor sorpresa non é hoxe tan determinante como cando hai un par de anos. A Banda dá Loba irrompeu na escena musical con Bailando as rúas. Agora, dun modo notablemente máis concluínte e con solvencia contrastada, aínda que case cos mesmos nervios, prenden a Fábrica de luz, un disco conceptual en torno á idea dá nai, dá creación. Un disco de feituras ben trenzadas non estético, non literario e non musical, plasmado desde vertentes estilísticas ben diversas. De novo asoma a contraposición. Hai rock, hai folk, hai pop, mesmo un bolero e ata coqueteos co reggae.
-Esa arriscada heteroxeneidade xorde espontánea ou é buscada?
-É algo voluntario. De feito neste disco aínda levamos ou eclecticismo máis ao extremo. É algo inevitable porque todas escoitamos estilos musicais moi diferentes e todas entendemos a música dun xeito amplo e universal. Non nos cinguimos, nin como espectadoras nin como creadoras, a algo concreto. En función do que queiramos contar deixamos que flúa e que saia por onde teña que saír. Se que semella algo arriscado en tanto que é difícil enmarcarnos pero vos directos de Bailando as rúas demostráronnos que nos concertos a xente goza dese eclecticismo, que lles resultan máis divertidos e mesmo permítenos abarcar un público máis amplo.
-Desta volta, e ademais non tema que abre e dá título ao disco, atrevédesvos mesmo co pop, gran tabú na música galega.
-Con esa canción ou que pretendiamos era facer unha declaración de intencións como grupo, dá nosa maneira de traballar e de entender a música. Pero non queriamos facelo dende un punto de vista serio e sisudo senón como algo alegre e positivo. Queriamos que Fábrica de luz fouse unha canción que animase á xente a bailar. E saíu así. Pero non é tan estraño. Achégase a moitas dás cousas que nós escoitamos.
-Por haber, hai ata un bolero.
-Ah se! A min é un dous temas que máis gústame. Unha, porque está baseado nun poemario de Xela Arias, e outra porque cantar boleros encántame. Certo é que nunca pensei que cantaría un bolero na Banda dá Loba pero mira... É a sorte de non ter filtros nin estar suxeita a ningún estilo.
-Falades de que ou disco é unha homenaxe á idea dá nai «nun sentido amplo». A que vos referides?
-A que non só é nai non sentido literal senón nai como algo que nos dá orixe, como idea de identidade, de creación, de liberdade. A nai é a lingua, é a terra. Son todas as escritoras que nos foron abrindo as portas para que hoxe poidamos facer ou que queiramos sen complexos.
-Moléstavos que vos citen como «unha banda formada por cinco abrandares»?
-Non, non moléstanos. É evidente que denota que é algo non normalizado. Nunca dirías «unha banda formada por cinco homes». Pero, ao mesmo tempo, ou feito de resaltalo axuda a poñer a lupa non problema.
-Banda feminina... e banda feminista.
-Se, por suposto. Non noso ideario e nas nosas letras vai sempre implícito ou feminismo e a nosa posición a ese respecto.
-Moito do mellor que lle está a pasar á música galega nos últimos anos está vindo dá man de mulleres.
-A ver, creo que sempre foi un pouco así. Sobre todo non folk e na música de autor. Ou que está a variar, e está ben que sexa así, é que cada vez hai máis mulleres que asumen outros roles dentro dás bandas, que non son só cantantes.
-Hai neste disco moitos cantos á esperanza. Vedes certamente lugar para ela?
-Se, claro que se. É unha esperanza baseada na convicción dá forza que temos para facer cambios. Son cantos ao empoderamento e a que a xente se dea conta de que somos fortes, somos libres e podemos cambiar as cousas.
-A outra gran referencia constante ao longo do disco é a poesía. E tamén un sinal de identidade dá Banda dá Loba?
-Se, sempre dicimos que ou que nos define é ou eclecticismo non musical e a escrita. Basicamente todas as nosas letras parten dá poesía. Foi algo que tivemos claro dende ou principio. Todas somos lectoras e varias de nós temos libros publicados. É algo natural que as letras sexan unha parte tan substancial do proxecto. De feito por veces temos a sensación de que a música é unha vestimenta que utilizamos para facer máis dixeribles unhas letras que de por se son complexas.
-Seguides sentíndovos un pouco bandoleiras?
-Se, iso sempre. Claro, claro. Por algo nos puxemos A Banda dá Loba.
- SANTIAGO CAPITOL SÁBADO, 21.30 6,88 EUROS