Francis Alonso, xogador do Breogán: «Estar na selección española é un luxo, xogues cinco minutos, 30 ou ningún»

Tal e como estaba previsto, Luis Casimiro xa puido contar na volta ao traballo del Río Breogán con ningúns dos xogadores que despois do partido previo ao parón ligueiro, ante o San Pablo Burgos, concentráronse coas súas respectivas seleccións. Xunto ao resto do cadro de persoal e aínda sen Mavra, Brankovic nin Kurucs, que se incorporan este mércores, sobre o parqué do Pazo xa traballaron este martes Jordan Sakho, Bakary Dibba e Francis Alonso. Este último, despois de gozar «ao máximo» da súa estancia no equipo nacional.

—Como describiría esta nova experiencia na selección?

—Foi moi bonita. Volver á selección e representar o teu país é unha oportunidade que hai que aproveitar ao máximo como xogador e como persoa. Sempre hai un ambiente especial e foi unha alegría poder compartir vestiario con todos eses compañeiros.

—Foi tal e como agardaba ou incluso mellor?

—Non me creara demasiadas expectativas, a verdade. Sorprendeume que a pesar de tanto cambio, de adestrador, de staff técnico, novos xogadores mozos..., a sensación era de que todo seguía igual. De portas para dentro non hai habido tanta transformación.

—Aínda que xa sabía o que é vestir a camiseta da selección, a emoción e os nervios son inevitables, ou non?

—Intentas regular as emocións. Os nervios e a alerta sempre veñen ben, e máis cando sabes que estás a representar a todo un país. Cando che pos esa camiseta sabes o que significa. A partir de aí, o que tratas é de ser ti mesmo na cancha e, sobre todo, de dar o 100%.

—Con que compañeiro intimó máis durante a concentración? Imaxino que con Alberto Díaz, excompañero no Unicaja.

—Coñecémonos desde pequenos, case nos criamos xuntos. Con el teño unha relación moi íntima desde hai moitísimos anos e, aínda que tomásemos camiños distintos, cando volvemos coincidir nun vestiario é coma se non pasase o tempo. Pero tamén conectei moi ben co resto de compañeiros, tanto dentro como fóra da pista.

—Era a estrea de Chus Mateo como seleccionador. Como o viu? En que fixo especial fincapé?

—Nunha fiestra non dá tempo a case nada, apenas tes unha semana para traballar. Incidiu moito en que fósemos nós mesmos, en que confiásemos no noso talento e no traballo que nos levara ata alí. E dentro destes conceptos, introduciu algunhas normas e unha estrutura de xogo. Cando un adestrador diche ‘sei ti mesmo', a adaptación é doado.

—Cinco puntos fronte a Dinamarca e o dobre ante Xeorxia. Acabou satisfeito coa súa achega?

—Si, si. Intentei dar o 100% e axudar en todo o que puiden, tanto dentro como fóra. Estou feliz por poder ter a oportunidade de representar o meu país.

—Sorprende a súa pouca participación no segundo partido, apenas cinco minutos.

—As formulacións debemos deixalos en mans dos mellores, que son os técnicos. Fixemos moi bo partido, pondo intensidade e físico sabendo que bastantes dos seus xogadores estiveran moitos minutos en pista no encontro anterior. Eu estaba preparado para cando decidisen botar man de min. Estar na selección española é un luxo, xogues cinco minutos, 30 ou ningún.

—No plano colectivo, dúas vitorias. O agardado.

—En certo xeito si, aínda que é verdade que había certa incerteza por haber seleccionador novo, caras novas na convocatoria e tamén ao redor do estilo de xogo. Fixemos un traballo ben feito. Contra Xeorxia perdemos no Europeo, pensabamos que ía ser un partido difícil e sacámolo adiante con solvencia. Chus optou por unha rotación moi equilibrada no primeiro partido para chegar ao segundo e espremelos ao máximo. Fomos de menos a máis e acabamos xogando un baloncesto moi completo.

—Costa cambiar o chip e volver á rutina de club?

—Non. Cando acaba o segundo partido un xa pensa en volver a casa e reunirse coa súa familia; no meu caso, a Lugo e ao Breogán para preparar xa o partido ante o Xirona.

—O equipo xerundense é un duro escollo alentado pola súa xente.

—É un equipo moi ben adestrado, téñolle moito respecto a Moncho [Fernández]. É unha cancha moi difícil, cunha afección como a nosa, que anima sen descanso e mostra moito apoio aos seus xogadores.

---

---

---