Por fin xa estamos ás portas do inicio doutra tempada del Río Breogán na liga Endesa. Pór negro sobre branco, opinar, é relativamente doado e barato; pero facelo con argumentos, coñecementos e acerto, non tanto, porque se acostuma a facer sen manexar todos os datos, situacións e, normalmente, desde fóra, polo que convén ser moi cauteloso.
O que é seguro, e niso, por sorte, o baloncesto segue cumprindo, é que as pretemporadas son claves para construír, para empezar a converter un grupo de xente nun equipo de traballo que comparta obxectivos comúns e poñan o ‘nós' por amais do ‘eu'. Para instaurar unha visión; para incidir no estilo de xogo introducindo unha enorme carga táctica defensiva e ofensiva; para coñecerse; para chegar ao comezo da competición oficial tendo claro que, por moito que aínda poidas, debas e vaias mellorar co traballo diario e cos partidos, estás en condicións de competir desde xa, desde o primeiro día.
Duelos antes rivais de ACB, equipos punteiros de Primeira FEB e un conxunto portugués marcaron o itinerario breoganista e aí púidose comprobar que as sensacións son moi boas. Certo que todo isto hai que corroboralo cada semana, na casa sesión de adestramento, pero hai suficientes indicios como para ilusionarse desde a innegociable humildade.
A continuidade do corpo técnico e as características das incorporacións parecen axudar a garantir o estilo de xogo sólido e fiable. Un equipo longo, con boas rotacións e ben compensado, sempre dentro das posibilidades da entidade. Xogadores versátiles e adaptables a varias posicións, algo capital no baloncesto de hoxe en día, tanto en ataque como en defensa. Con bo físico, capacidade defensiva e puntos nas mans. Un róster equilibrado e ben construído. Desde a dirección de xogo, onde Mavra, cando estea totalmente recuperado, xogará un papel esencial, e na que Dewayne Russell apunta excelentes xeitos; unha liña exterior capaz de xogar un contra un co balón no chan, bo tiro exterior e capacidade defensiva para axudar no rebote e afrontar os cambios, con tres nomes, para o meu gusto, que dentro do bo ton xeral van resultar determinantes: Keandre Cook, Francis Alonso e Arturs Kurucs; e cun xogo interior versátil, físico, poderoso, con capacidade de diferentes combinacións, que pode abrir o campo, xogar o bloqueo directo, e no que a presenza de Danko Brankovic vai condicionar moito para ben. E, non se pode obviar, cun capitán co corazón e o compromiso de Erik Quintela, sempre listo para facer o que toque. Ademais, e non para rematar menos importante, o valor dun adestrador competente, experimentado, competitivo e que, ademais de facer da necesidade virtude, ten o engadido de dominar a importancia do sinxelo, algo importante na dirección e o liderado dun equipo.
A partir de agora, paso a paso. A xogar e a competir. Toca o Lleida, primeira estación de 34 ilusionantes xornadas