Os donos dos cans
Hai algúns días La Voz publicou a noticia dunha iniciativa cidadá para recoller firmas polo que consideraban medidas desproporcionadas do Concello coruñés contra os donos de cans. Desde o primeiro momento, os promotores da proposta apelan ao sentido común, pois as mascotas necesitan esparexemento en espazos públicos. Por suposto, unha iniciativa deste tipo debería ser tida en conta. Para empezar, aínda que pareza cuestionable ter encerrados a estes animais en pisos de cidade, a súa contribución ao benestar das comunidades é indiscutible, pois os veciños non poden por menos que agradecer os momentos de subidas e baixadas, xa que así se establecen os horarios biolóxicos do barrio, independentes da saída e posta do sol. É de sentido común que corran soltos polos parques, pois será bo para os nenos, que terán que deixar de ir xogar a eles. Os pais poderán deitalos antes, o que mellorará o soño, que a estas idades é moi necesario. Os corredores tamén mellorarán a súa forma física grazas á persecución destes animais. Ao mesmo tempo é de agradecer a presenza de excrementos nas rúas, pois así os cidadáns estarán máis atentos ao camiñar, mellorando a súa agudeza visual. Ouríñelos son tamén positivos, pois lle outorgan unha estética ás esquinas e un cheiro que non o conseguiría ningún experto paisaxista. E por suposto, que poidan entrar nas praias da cidade, os 32.000 cans censados tamén —durante a tempada de baño— é, por sentido común, fundamental desde o punto de vista sanitario porque se encherán os areais de restos que os nosos nenos e non tan nenos atoparanse á mañá seguinte e así poderán inmunizarse de virus e bacterias. Sen dúbida, como cidadáns debemos estar agradecidos pola contribución á convivencia que realizan os propietarios de cans, e é de sentido común manifestalo. José Ramos Piñón. a Coruña.
Chinches, sarampelo e outros
Ás veces parece que as cousas pasan porque si, pero case nunca é así, sobre todo cando voltan os problemas do pasado. Lemos que hoxe en día París está ateigado de chinches, algo que non pasaba dende que acabou a Segunda Guerra Mundial. A chegada das chinches pódese prever con hixiene individual e colectiva en roupa, colchóns, sofás, etcétera. A situación será que ten algo que ver co turismo, con hospedaxes en casas particulares e non en hoteis con protocolos de desinfección regulados e vixiados?
Nos colexios volve haber brotes de sarampelo, que estaba extinguido dende hai décadas. Será que ten algo que ver que moitos pais novos rexeitan as vacinas? De cando en cando vólvense ver casos de bruceloses, que tamén botamos anos sen saber dela. Será que ten algo que ver que de vez en cando se comercializa leite sen pasteurizar porque hai xente que quere cousas moi naturais? Non son casualidades, é porque non aplicamos as aprendizaxes do pasado. Roberto García Fernández. Moeche.
Jorge Díez, escolta
Os tolerantes e amigos da convivencia volveron a actuar aldraxando o monólito que en Vitoria lembra a Jorge Díez e a Fernando Buesa; si, cambiei a orde habitual en que se citan estes nomes. Estamos acostumados nomear primeiro á vítima importante a nivel social grazas ao seu cargo e relevancia, eclipsando á outra, unha especie de dano colateral, alguén a quen ser asasinado é case unha obrigación debido ao seu carné profesional. Escolta, gardacostas, acompañante. Era a misión de Jorge Díez: protexer e preservar a vida do outro, do famoso; ser a súa sombra, escudo e paraugas; unha trincheira móbil sobre dúas pernas. Protector e protexido forman un binomio ás veces indisoluble ata que a morte os separa pero volve xuntar noutro lugar para sempre; unha parella que tamén discute cando o protexido négase a seguir as indicacións do seu cónxuxe por horas acusándolle de cabeza cadrada por non deixarlle tomarse un pote e un pintxo. Fomos testemuñas do asasinato de moitos «Jorge Díez» anónimos. O covarde e ruin atentado moral perpetrado contra o monumento vitoriano revictimiza aos seus dous protagonistas. In memoriam de Fernando Buesa e Jorge Díez e de todos os «Jorge Díez». O meu cariño, admiración e respecto a José Antonio e Begoña os pais de Jorge, o ertzaina escolta asasinado. Francisco Javier Sáenz Martínez. Lasarte.