O ano no que Ferrol quedou orfo de Rafael Pillado: «Adiante, sempre, adiante»
FERROL CIUDAD
O lembrado activista recibirá a homenaxe de Fuco Buxán e outros amigos o próximo 29 de febreiro
21 feb 2024 . Actualizado á 05:00 h.Con só dous anos, Rafael Pillado Lista coñecía como ninguén a dureza da vida. A esa idade, xa resistía coa súa nai nunha cabana xunto ao castelo de Santo Felipe: o seu pai Manuel estaba preso alí por comunista e ligazón da guerrilla, e ela vendía as flores que collía polo monte. Pola súa loita contra o franquismo, Rafa Pillado pasaría polo cárcere. Fundador de Comisións Obreiras e o Partido Comunista en Galicia, traballou nos estaleiros de Bazán. E o amianto do naval acabou coa súa vida, o 20 de febreiro de 2023. Agora os seus amigos de Fuco Buxán prepáranlle unha homenaxe: «Como dicía ou propio Pillado, adiante, sempre, adiante».
Un dos seus grandes amigos, Víctor G. Novás que o acompañou ata o final, lémbrao como «unha persoa estupenda, todo bonhomía, caía ben a todo o mundo e mesmo a xente que era do outro extremo ideolóxico». O memorial de Fuco Buxán celébrase o 29 deste mes, ás 19.00 horas no Carvalho Calero «para manter vivo ou seu legado e compromiso persoal». Participan entidades como Agavida ou o Comité Cidadán de Emerxencia, Cristina Almeida enviará unha mensaxe, haberá poemas de Jousei Torregrosa e proxectaranse vídeos de Pillado: desde un mitin de 1977 no estadio Manuel Rivera co recentemente legalizado Partido Comunista (aparecen Santiago Carrillo, Santiago Álvarez e Julio Pérez de la Fuente), ata unha emocionante gravación un ano antes de morrer.
Ese «adiante, sempre, adiante» de Pillado leva «metido na cabeza» Víctor G. Novás (directivo de Fuco) desde que se coñeceron no ano 2000. Para Ferrol, a figura deste activista significou «moitísimo na defensa dos nosos dereitos, era un político integral». Como símbolo da loita obreira, «foi dos últimos presos políticos en saír do cárcere tras a morte de Franco» (estivo en prisión catro anos tras a represión do 72).
E G. Novás tamén lembra ao amigo: «A súa memoria ten que ser alegre porque Rafa era vitalista, el loitou para que os traballadores tivesen condicións dignas e gozasen da vida, e na miña propia vida hai un antes e un despois desde que o coñecín... eu síntome privilexiado».