Un teatro de heroínas: «As mulleres de Ferrol son auténticas loitadoras»

Arrasan coa súa vitalidade desde a foto que acompaña esta reportaxe. E logran cheos alá onde van, como na estrea da súa última obra no centro cívico de Caranza. As mozas do grupo de teatro Muíño do Vento van de roteiro con Heroínas cotiás: un emocionante repaso pola historia de Ferrol a través das súas mulleres. Aquí aparecen desde as aguadoras ata as carretadoras que fixeron o dique da Campá, para chegar tamén a crónicas das xeracións máis próximas. E todas interpretadas por Chus García, Sol Seoane, Keny Rocha e Chari Rocha, Sabela Folgar, Patri Pérez, Esther Estévez e Albela Valiño (acompañadas nalgunha escena por Icía Dopico Folgar de 14 anos). Elas aseguran que esta obra serve para descubrir que «as mulleres de Ferrol son auténticas loitadoras».

Como profesor de teatro e director da obra, Agustín Bolaños explica que a trama parte «das propias historias que me contaron as actrices, de como se ven elas diante do espello, de mulleres que coñecen pero non son famosas, e de mulleres populares de Ferrol». Como almas deste grupo de teatro afeccionado, as Muiñeiras do Vento (que así se fan chamar tal e como locen nos seus suadoiros) xa estiveron por Santa Icía ou o Carvalho Calero. Este sábado actuaban na asociación veciñal da Cabana e este domingo toca o centro cívico de Canido ás 19.00 horas. Neste último espazo teñen as Muiñeiras o seu corazón e o seu lugar de ensaios. «O público é moi leal, como demostra no ciclo Domingos a Escena ou no Ferrol a Escena que se iniciará no principio do ano», indica Chus en nome das súas compañeiras.

Aquí chegan tras dous meses de ensaios e o aval da súa anterior peza, Unha obra para un barrio que estrearon no centro cultural Torrente Ballester. Seguen botando solicitudes, por exemplo para o circuíto da Deputación dá a Coruña. Relata Chus que as actual Heroínas cotiás «ten a mulleres de Ferrol contando historias de mulleres de Ferrol, no obradoiro de teatro Agustín poñíanos deberes para que achegásemos realidades de persoas anónimas». As mozas incorporaban as súas experiencias, Agustín as súas reflexións. E ao final xurdiron estas heroínas, «desde as aguadoras ás que fixeron o dique, desde as carretadoras do século XIX ás historias das nosas avoas, das que se reivindican coa súa loita diaria».

Recalca Chus García que «aquí se demostra que as mulleres de Ferrol son unhas loitadoras e en moitos casos son loitadoras invisibles». Na obra tamén hai nexos familiares: Sabela é filla dunha das Rocha, Icía (que intervén musicalmente como percusionista) é a neta de Chari. Para todas elas, a entrada no teatro «é un descubrimento persoal para coñecer as nosas capacidades, ensínate a saír de apuros e a vencer ao medo, unha compañeira di que debería formar parte do que ensinan nos colexios».

Segundo Agustín Bolaños, «queremos reflectir como as mulleres fixeron cidade, Ferrol non pode concibirse sen elas e son o espello para moitas outras». Celebra que «en Caranza tivemos un llenazo e foi unha estrea moi emotiva, sentímonos moi arroupados e contentos». Agora confía en «seguir entrando nos circuítos da Deputación e nos de teatro afeccionado por toda Galicia, para seguir abrindo camiño e ensinando o traballo escénico que se realiza desde Muíño do Vento con esta segunda obra».

Estas mulleres non só mostran orgullo de Ferrol, tamén poderío feminino e interxeracional. Desde a máis pequena, Icía con 14 anos, a mozas de 40 a 67 anos. Todo por amor ao teatro.

---

---

---