De Ferrol dise, e poucas cousas hai máis certas, que é unha cidade na que se canta moi ben. Cousa que, polo que contan quen estudaron as raíces desa tradición tan bela, xa tivo a súa orixe no século XIX, que foi cando ao parecer comezou a estenderse o costume de reunirse para cantar, xeralmente a un tempo, tanto en locais públicos como polos rúas. Un costume que, aínda que se pensa, é unha das máis fermosas formas que existen de proclamar a alegría de vivir. E non deixo de preguntarme se a paixón por cantar terá algunha relación, á súa vez, co feito de que, máis aló do estritamente musical, en Ferrol haxa tanta xente que posúe unha voz extraordinaria. Unha desas voces que fan que tamén resplandezca esoutro gran arte que é o da conversación. A min paréceme que unha cidade na que se canta non só para ser feliz, senón para transmitir esa felicidade a todos cantos queiran compartila, e na que ademais se mantén vivo o amor polo diálogo (ese diálogo ao que tanto axudan, converténdoo a miúdo en faladoiro, as mesas de mármore e o bo café), sempre é, e sempre será, unha gran cidade. E unha cidade literaria, na que a paixón pola ciencia xamais lle dará as costas á imaxinación. Ferrol é un lugar para a tolerancia, unha cidade para o entendemento. Penso (son só algúns exemplos) en Seoane Iglesias , en Pepe Anca, en Araceli Torres, en Carlos Vidal, en Julia Uceda, en Gildo Franco, en África Otero, en Ponche, en Esperanza Piñeiro... e en tantos e tantos outros, cuxos nomes xa non caben nesta columna, pero si no meu corazón. Penso en todos vostedes, meus amigos. Que inmenso privilexio é, sempre, podelos escoitar.