Pois estaba eu pensando —e por favor non rían, porque, aínda que non llo pareza, estou a falar moi en serio— que entre as moitas marabillas que posúe este extremo occidental da Galicia do Norte, onde Europa comeza (este extraordinario recuncho do mundo que conforman as comarcas de Ferrolterra, o Eume e o Ortegal), está o de atesourar un número case infinito de enclaves nos que a posta de sol convértese —sobre todo agora, a estas alturas do verán— nun espectáculo incomparable. Un espectáculo emocionante, gratuíto e sempre diferente, ante o que, como xa tantas veces díxose, dan ganas de aplaudirlle ao ceo pola xenerosidade e o sentido da beleza de Dios.
(De verdade que alguén debería animarse a escribir unha guía de lugares así...!).
Vou mencionarlles ningúns deses lugares, decididamente máxicos —e conste que estes son só algúns exemplos—, nos que o crepúsculo é unha marabilla, por se calquera tarde destas apetécelles dar un paseo ata alí, cando o día remata, para ver como se oculta o sol: o Coto do Rei, no alto dos montes de Marraxón, en Sillobre; o areal de Cabanas; O Barqueiro; San Andrés de Teixido, onde está a porta entre dous mundos; Redes; Caaveiro, onde San Rosendo buscou acougo para a súa alma; o porto de Ortigueira; Pena Leboreira, en Nogueirosa, onde se alza o castelo de Andrade; o monte Chamorro; a Praia dous Botes, en Meirás; a ribeira de San Nicolás, en Neda; a Garita de Herbeira; e, por suposto, o peirao de Curuxeiras, onde se converte en poesía a ría de Ferrol.