O pasado domingo, un domingo de outono que parecía de inverno, o teatro Jofre de Ferrol, que é un teatro que foi soñado por toda unha cidade e que —dalgún misterioso xeito que uno non sabería como explicar— talvez tamén soñou, á súa vez, á cidade enteira, albergou un marabilloso concerto. Un concerto que, conforme pasan os días, lonxe de desvanecerse na miña memoria, vai adquirindo, detrás dos meus ollos, matices novos —matices que me pasaron desapercibidos coa emoción do momento—, crecendo así, sen parar, no río do tempo; como adoita suceder coa arte que voa máis alto, e coa poesía moi particularmente. Fálolles, por suposto, do concerto de Leilía , o grupo integrado por Ana Rodríguez, Patricia Segade, Mercedes Rodríguez, Montse Rivera, Felisa Segade e Rosario Rodríguez que, tras máis de trinta anos de traxectoria, deixa os escenarios (oxalá que non para sempre). Un concerto, dunha excepcional beleza, que veu demostrar —aqueles de vostedes que tamén se atopaban alí poderán dar fe de que o que digo é certo— que algunhas voces, cos seus cantos, son capaces de emocionar, ademais da as xentes deste mundo, aos espíritos do aire, e mesmo ás mesmísimas pedras dun teatro como o Jofre, que por amais de calquera outra cousa é unha inmensa caixa de música.
Leilía, e non é a primeira vez que o digo, protagonizou, ao longo de máis de trinta anos, un dos maiores milagres que existen, que é encarnar a alma de todo un país. Ou servirlle a ese alma —alma inmortal, ben o sabe Deus— de luminoso espello, se prefiren vostedes dicilo así.
Sempre seguín, con verdadeira admiración, a traxectoria do grupo formado por Rosario, Felisa, Montse, Mercedes , Patricia e Ana. A súa música regalounos moitos momentos de felicidade. Como a de Milladoiro , Alan Stivell e Carlos Núñez; e como a de tantos e tantos gaiteiros amigos, entre os que hoxe non quero deixar de citar nin a Xan Silvar, nin a Fernando Dopico nin ao noso tan lembrado e tan querido Antón Varela, Tonecho.
O caso é que o domingo, ao saír do concerto do Jofre, mentres camiñaba polo Cantón, vin que as estrelas se abrían paso a través das nubes da tormenta. E que un merlo cantaba en plena noite. Coñécese que o ceo tamén quixo aplaudirlle a Leilía ao seu xeito.
