O BNG, sorprendido, mantén a súa negativa a alianzas con forzas estatais e reafírmase en concorrer en solitario
22 jul 2025 . Actualizado á 17:51 h.Gabriel Rufián, deputado de Esquerra Republicana de Cataluña (ERC) no Congreso, é desde hai xa tempo un verso solto que vive cómodo no protagonismo e o sobresalto. E que a miúdo supón un quebradizo de cabeza para a dirección do seu propio partido en Barcelona, pouco amiga dos excesivos coqueteos parlamentarios do seu representante, do seu afán por acaparar o foco de forma constante. No complicado rol de marcar distancias con Junts en Madrid, Rufián é a miúdo un político hiperbólico e impredicible. Este martes, nos corredores do Congreso, expuxo sen reparos a alianza dunha lista plurinacional de esquerdas no caso de que asomasen no horizonte unhas hipotéticas eleccións xerais, o cal está por ver. «Se non hai acordo, matarannos por separado», prognosticaba en relación á batalla política que se abre fronte ao PP e Vox.
O deputado pronunciábase así despois de que o diario O Mundo, ese mesma mañá, publicase que o propio Rufián iniciara os contactos con Compromís, BNG, Bildu e Adiante Andalucía para formar unha fronte común, invitación que se trasladaría tamén a Podemos e Izquierda Unida. Consultado respecto diso, un Bloque perplexo aseguraba non saber nada disto. E o mesmo sostiñan Bildu e a propia ERC. Incluso o seu portavoz no Parlament, Ester Capella, moi sorprendida, afirmaba rotundamente que o seu partido non tiña pensado presentarse en alianza con ninguén.
A formación de Oriol Junqueras ten que facer un constante xogo de equilibrio entre o pragmatismo político e a fidelidade ás súas bases independentistas en Cataluña, algo complexo e a miúdo contraditorio, como ben sabe Junts, sempre disposto a sacar tallada electoral. E esta suposta alianza da esquerda plurinacional, para ERC, ten unha difícil venda en Cataluña. Outra cuestión é como se perciba en Madrid.
Tampouco en Bildu hai constancia da proposta de Rufián: as distintas sensibilidades da esquerda abertzale viven baixo un paraugas que segue empuñando Sortu, a antiga Herri Batasuna, que é quen decide cando se abre e cando se pecha. É dicir, non manda Óscar Matute, do mesmo xeito que tampouco manda Gabriel Rufián en ERC.
No nacionalismo, a apelación á fronte común ou fronte ampla, ademais, devolve ao Bloque aos tempos de En Marea, coma se evocase un pesadelo. Por aquel entón, o ano 2015, o nacionalismo escindido do Bloque e capitaneado por Beiras trasladaba ás xeneralas a súa alianza coa esquerda estatal. Aquel experimento do 2016, bautizado como grupo confederal, acabou en conflito, como moitos prognosticaran. E En Marea rematou fagocitada por Podemos, unha operación cuxa gran beneficiada foi Yolanda Díaz, que iniciaba en Madrid unha carreira política con gran protagonismo, primeiro da man de Pablo Iglesias, e logo enfrontado a el.
Os argumentos esgrimidos agora por Rufián para unha alianza plurinacional da esquerda —unha suposta emerxencia nacional para frear o auxe da dereita e a extrema dereita— foron os mesmos que empregou entón Beiras, que incluso comparou ese escenario coa Fronte Popular, a coalición electoral creada en xaneiro de 1936 polos principais partidos de esquerda.
A alianza dunha parte do nacionalismo galego coa esquerda estatal no marco galego tampouco acabou ben, a pesar de o seu carácter pioneiro. O primeiro experimento, fraguado nos prolegómenos/prolegómenoes das eleccións autonómicas do 2012, xuntou en Alternativa Galega de Esquerda (AGE) a Anova (Beiras) e a Yolanda Díaz (EU), con Pablo Iglesias como asesor externo vindo de Madrid, para enfado do círculo máis próximo de Beiras, que finalmente se fixo co control da campaña. Todos acabaron enfrontados. A continuación de En Marea no 2016, con Luís Vilares de portavoz, supuxo toda unha marca na historia do parlamentarismo: pasaron de 14 deputados a cero nunha lexislatura, co BNG convertido no 2020 en líder da oposición.
Con estes precedentes — que demostran ao acerto que supuxo para o Bloque manterse fiel aos seus principios incluso nos peores momentos—, o nacionalismo galego reafírmase na súa postura de manter un proxecto propio, autónomo e coa intención de defender a Galicia en Madrid. A alianza das europeas obedece a que a circunscrición única é o Estado. Nas xeneralas é a provincia.