Pedro Sánchez pasouse meses botando a culpa do que todos viamos ao empedrado. Bo, ao empedrado, á ultradereita, aos seudomedios, á ofensiva xudicial e, como di unha rendida votante socialista, aos envexosos de que fose alto, guapo e falase ben inglés. Ah, e tamén a Ayuso, o comodín que o mesmo servíalle para pór en dúbida o liderado de Feijoo que para responsabilizala de todas as pragas de España.
O PSOE, con Óscar López á cabeza, o amigo que foi de Sánchez e que lle traizoou cando o non é non se converteu nun absurdo, chegou a esbozar a teoría dunha «UCO patriótica» e uns xuíces prevaricadores que responderan á proclama de José María Aznar de que «o que poida facer, que faga». O argumentario valía para todo e para todos. Se o fiscal xeral era imputado, alí estaba a ministra portavoz, Pilar Alegría, para negar o auto e defender a inocencia de empregado do presidente, que sempre tivo claro de quen dependía. Ou o ministro de Xustiza, Félix Bolaños, aguzoso a atacar aos xuíces que ousaban investigar á muller de Sánchez, Begoña Gómez, ou ao irmán, David, que aínda non foi capaz de atopar o despacho do posto que lle adxudicaron na Deputación de Badaxoz.
Se había que defender o aforamento exprés de Miguel Ángel Gallardo, quedaba o comodín de recorrer ao turbio pasado do PP, ignorando, claro, os antecedentes do PSOE, con Juan Guerra, os ERE ou o resto de casos nos que case sempre acababan aflorando as drogas e as prostitutas.
O mesmo Sánchez tirou de todos eses comodines 24 horas antes do demoledor informe da UCO que todo o socialismo levaba meses negando. «Que vostede me chame capo co álbum que ten...», díxolle co rostro xa contraído pola ira e poucos minutos despois de negarlle o saúdo a Santos Cerdán cando subía ao seu escano.
Pero os audios coñecidos este xoves non deixan lugar a dúbidas. A realidade fixo sucumbir a Sánchez e a súa argumentario só lle salvará ante os incondicionais. Ao Goberno só lle salva que son máis os aliados que están ansiosos por repartirse o botín que aínda lle queda por entregar aos separatistas.
Pedro Sánchez non está disposto a renderse. Non o fixo cando os seus propios compañeiros botáronlle do partido e menos o fará agora, que sente unxido para a misión de frear á ultradereita que avanza en todo o mundo. Onte pediu perdón coa boca pequena, pero esquecéronlle todos os reproches que lle fixo a Rajoy por non decatarse do que ocorría ao seu ao redor. Os seus dous responsables de Organización, os que controlaron o partido durante os últimos nove anos, están camiño do banco. E el non sabía nada. Di. Ata o próximo sumario.