O vicepresidente, que exercerá de forma interina a presidencia da Generalitat, asume o seu papel como lugartenente de Junqueras e mantense leal ao líder de Esquerra
28 sep 2020 . Actualizado á 20:24 h.É un home de partido, un político independentista desde a súa mocidade, pero non un activista ao estilo de Quim Torra. Pere Aragonès (Pineda de Mar, 1982) «é un político digamos que clásico, sen o carisma peculiar de Oriol Junqueras», segundo Xavier Arbós, catedrático de Dereito Constitucional da Universidade de Barcelona e analista político. Na súa opinión, «cumpriu ata o de agora un papel de lugartenente de Junqueras, sen que se lle coñezan moitas declaracións estridentes». Salvo, «naturalmente, en episodios especialmente graves como son as condenas aos líderes independentistas ou outros parecidos». Por tanto, «cabe agardar que desempeñe con corrección o seu papel de presidente substituto. É un político, e non un activista como Torra», conclúe. Fronte ás estridencias deste, mantivo un perfil baixo marcado polo pragmatismo, como demostrou nas negociacións con Cristóbal Montoro tras a aplicación do artigo 155 a Cataluña, nas que posibilitaron a investidura de Pedro Sánchez ou na creación da mesa de diálogo co Goberno.
Incrustado no aparello
Aragonès desenvolveu a carreira típica do apparatchik de partido. Sendo un adolescente afiliouse ás mocidades de ERC e con 18 anos ao partido, formou parte da executiva, no 2006 foi elixido deputado do Parlamento catalán para, no 2018, ser nomeado vicepresidente e conselleiro de Economía e Facenda da Generalitat. Antes, nas eleccións municipais do 2011 e 2015, aspirou a ser alcalde do seu pobo, pero non o conseguiu.
«Milita en ERC desde os 16 anos, é un home de partido», asegura a xornalista e politóloga Magda Gregori, autora de Pere Aragonès, l'independentisme pragmàtic. E defíneo como «unha persoa discreta, ordenada, reserva o seu ton máis incisivo para os actos de partido, defende as súas propias estratexias políticas, pero aínda está a construír o seu liderado; na intimidade é unha persoa próxima, con sentido do humor e bo cociñeiro».
O seu avó foi alcalde de Pineda de Mar durante o franquismo e un coñecido empresario hoteleiro que cobrou fama por levantar en 1963 o Taurus Park, o hotel máis grande de España naquela época. O seu pai e os seus tíos continuaron o negocio paterno, o que rexeitou Aragonès. Licenciado en Dereito, «cunha formación académica sólida, xa que ten un máster en historia económica e seguiu estudos na Harvard School of Government», afirma Arbós.
Que diferenzas hai entre o novo presidente en funcións e o líder de ERC, actualmente en prisión? «Aragonès e Junqueras sempre se entenderon, pero caracterízanlles formas de facer distintas», sinala Gregori. «Junqueras é máis intuitivo, creativo; Aragonès é máis cartesiano, ordenado, establece un método; Aragonès non se considera o seu discípulo, pero Junqueras si que é o seu mentor; Aragonès é consciente de que se Junqueras non estivese preso, el non estaría a ocupar estes cargos no partido (coordinador nacional de ERC) ou no goberno (vicepresidente)», explica. «Pero Aragonès non ten a sensación de estar a substituír a ninguén, di que complementa o liderado de Junqueras. Agora tócalle mandar a Aragonès, por delegación e por confianza», engade. Pero puntualiza que «non será o presidente nin pretende selo, asumirá algunhas funcións, despois do cesamento de Torra, pero evidentemente o escenario catalán é de campaña electoral case permanente e isto condiciona un goberno de coalición». Nese sentido, Arbós prevé que «as relacións entre ERC e JxCat van discorrer coa vontade de ambas as partes de evitar no posible choques excesivos» porque lles convén, xa que «se van a apoiar mutuamente as eleccións para facilitar que na Generalitat siga habendo un goberno independentista».