A súa investigación é crucial para armar unha causa xudicial contra o rei emérito
16 ago 2020 . Actualizado ás 05:00 h.Coñecéronse no 2005, nunha leira de Toledo , durante un festival de tiro. Ela estaba casada; el, tamén. Non tardaron en iniciar unha relación cega aos ollos do mundo. Ela rompeu o seu matrimonio, pero tratou de manter o apelido e o título de princesa e el atopou na súa nova conquista a horma do zapato para os seus negocios, ata o punto de que no 2007 ela, Corinna Larsen —tamén coñecida por matrimonio como Corinna Adkins e Corinna zu Sayn-Wittgenstein—, representoulle a el, o rei Juan Carlos, nun encontro co príncipe saudita Alwaleed bin Talal, presidente da Kingdom Holding Company, para tratar a creación dun fondo de investimento hispano-saudita en materia de infraestruturas e enerxía.
A cita foi recoñecida e apoiada polo Goberno entón presidido por José Luis Rodríguez Zapatero , que fixo acompañar á nobre alemá ao embaixador español en Arabia Saudita, Manuel Alabart.
No 2007, don Juan Carlos era incuestionable. Un xefe de Estado sen tacha. Gozaba a monarquía da aprobación do pobo, cun índice de popularidade que aí tocou teito. Ese ano completouse a familia coa chegada da oitava neta, a infanta Sofía. E tamén comezou o divorcio en diferido da infanta Elena de Jaime de Marichalar. Tamén ese ano estalou o caso Palma Area, ao descubrir o recentemente constituído Goberno balear, presidido polo socialista Francesc Antich, un sospeitoso descuadre de máis de 50 millóns de euros nas contas do recentemente inaugurado polideportivo. Aquela causa foi o xerme do caso Nóos, outro principio do fin para a ejemplaridad da monarquía.
Foi tamén no 2007 cando o rei nomeou un interventor para levar a xestión económica, financeira, orzamentaria e contable da Casa Real. O elixido, o experto en Dereito Administrativo Óscar Moreno Gil. O motivo? «Unha decisión burocrática», respondeu no seu día a Zarzuela, descartando así que tivese algo que ver coas peticións dalgunhas formacións políticas para fiscalizar os orzamentos destinados á Xefatura do Estado.
Ese mesmo ano, don Juan Carlos encargou a Dante Canónica, sempre segundo a versión deste avogado, crear unha estrutura para transferir unha importante doazón —de 100 millóns de dólares— que ía recibir do rei Abdalá de Arabia Saudita (falecido no 2015).
E en 2007, Yves Bertossa foi elixido fiscal en Suíza tras uns anos exercendo a avogacía no bufete que montou con outra colega, Hayat-Bertossa. Hoxe, con 46 anos, é a besta negra de don Juan Carlos. A vida dun e outro cambiaron o día en que se cruzaron os seus camiños.
Din que Bertossa garda baixo chave a documentación cos datos bancarios que demostrarían que o emérito, hoxe fóra de España empurrado pola presión, ocultou durante anos a Facenda unha millonaria fortuna. E esa documentación é a que agardan as autoridades españolas para poder armar a causa contra quen fose xefe de Estado durante case catro décadas. Fálase mesmo de que podería remitila esta semana. Pero coméntase tamén que o fiscal suízo é remiso a compartir o seu traballo, dado que a apertura dunha causa en España podería entorpecer a súa investigación.
A realidade é que ata a data Bertossa tan só remitiu os testemuños de Arturo Fasana, Dante Canónica ou Corinna Larsen, a quen este fiscal —ao que definen como un activista que busca cambiar o mundo— interrogou a finais do 2018. Esta documentación, segundo fontes xurídicas, versa na súa maioría sobre o período comprendido entre o 2003 e o 2012. Nese tempo, e ata o 2014, don Juan Carlos era inviolable.
Falta, xa que logo, a información sobre as pescudas que Bertossa abriu por branqueo e fraude fiscal, despois do rexistro hai dous anos do despacho en Xenebra de Fasana, xestor contable do rei emérito.
Pujol e Falciani
Aínda con carreira por diante, Bertossa é consciente de que don Juan Carlos é unha peza maior e que esta investigación lle ha catapultado a outra dimensión. El encárgase desde o 2018 dos casos complexos, de investigar o branqueo de capitais de homes de palla de grandes fortunas. A súa misión é verificar o comportamento das entidades financeiras e desterrar a idea de que Suíza é un paraíso fiscal. El foi, por exemplo, o receptor da comisión rogatoria na que se pedía información sobre as contas do clan Pujol e sacou á luz un fondo de 18 millóns a nome de Jordi Pujol Ferrusola.
Entre os seus trofeos de caza tamén se atopa o fillo do ditador Gadafi, o expresidente de Ucraína Yanukóvich, un ministro de Facenda francés ou o rexistro da sede de Xenebra do banco HSBC tras a difusión da lista Falciani. Pero a causa de don Juan Carlos é maiúscula.
A conversación entre Corinna e Villarejo
Hai agora dous anos, despois de escoitar a conversación de Corinna co excomisario José Villarejo e coñecer que o rei emérito podería ter contas bancarias en Suíza, ordenou a entrada e rexistro da firma Rhône Gestion en Xenebra, fundada por Fasana en 1984, onde se incautou de documentación sobre dúas fundacións vinculadas a don Juan Carlos: Lucum e Zagatka. Da primeira, saíron os 65 millóns de euros que recibiu Corinna. E o coñecemento de ambas as por parte de don Felipe foi o que levou ao rei a repudiar ao seu pai e retirarlle a asignación pública. Agora, o futuro do emérito está en mans dun fiscal que dificilmente deixa escapar unha peza que se lle poña a tiro.