John e George din que en Libia temeron ser vendidos como escravos por ser católicos, como lle sucedeu a un amigo
19 jun 2018 . Actualizado ás 05:00 h.O ibo é unha lingua en extinción. Aínda que o falan máis de 18 millóns de persoas en Nixeria , os estudos non lle conceden máis de cincuenta anos de vida porque o inglés llo está comendo: introdúcense anglicismos, palabras inglesas, frases completas. Cando John consegue un teléfono para falar coa súa muller por primeira vez desde fai quince días fala con ela en ibo. Óese un berro de alegría alén da liña. Escóitanse voces de nenos: deben estar a se pasar o teléfono uns a outros. John dilles que está vivo, que está en Valencia, que ía a bordo do Aquarius. A conversación é breve; sabe que a chamada é cara. A última frase enténdese perfectamente: «I love you».
Ao devolverlle o teléfono ao seu dono, John sorrí. «Grazas», di. «Isto é o que máis necesitaba no mundo». Ten 43 anos e é carpinteiro. Di que fai cadeiras e esas cousas. Ten dous fillos e dúas fillas e quere darlles un futuro digno. Cala un momento e solta unha gargallada sincera, pero oxidada de mar e violencia. Hai un ano e dous meses que saíu de casa. Intentou gañarse a vida en Libia , pero pronto aprendeu a realidade deste Estado errado. «Imaxina unha sociedade sen Goberno», di. «Sen presidente, sen policía. Todo o mundo ten unha pistola ou un machete, e ese é o imperio da lei», conclúe.
«E non digamos cando descobren que non che chamas Mohamed senón John», apostila George, o irmán menor de John. «Cando ven que tes un nome cristián... prepárache para o que vén: a escravitude». Os dous irmáns son católicos e están convencidos de que o único motivo polo que están hoxe no Complexo Educativo de Cheste é a graza de Deus. E o da escravitude non é un eufemismo. «Tiña un amigo en Libia», conta John. «Collérono e vendérono como escravo. Pagaron por el 7.000 dinares (uns 4.500 euros)». Cando viu que a situación en Libia era insostible, decidiu arriscar a vida para viaxar a Europa por mar, coas mafias. Chamou á súa muller, falouno con ela. Ela dixo que rezaría e animoulle a cruzar o Mediterráneo. Era o 7 de xuño. George levaba medio ano máis en Libia. Embarcaron xuntos. A viaxe «non foi bo, non foi malo», di o irmán maior cun ton resignado. «Os árabes dixeron que tivemos bo tempo. Había ondas, si. Non era unha embarcación preparada para a travesía. Estaba todo en mans de Deus». Detén o relato e rise. O seu bo humor contrasta co doutros inmigrantes dos que están en Cheste. É un home feito a si mesmo que non mira cara atrás. Sabe que vivir é un milagre e os dous irmáns desexan conseguir un traballo, que non os deporten, reunir diñeiro suficiente para traer ás súas familias aquí e que os seus fillos teñan algo mellor.
«Sabes unha cousa?», di agora. «África é outro continente». Cala uns segundos para volver sobre a obviedad. «Europa é distinta, ten unha mentalidade e unha sabedoría diferentes. En Libia todo era sufrimento. Cando chegamos a Valencia había xente aplaudindo, só viamos simpatía. Iso é moi, moi bonito para nós», recalca. «Isto mostra amor, unidade. Si, querémosvos, ¡necesitámosvos! Isto para min é marabilloso», remata.
A metade queren irse a Francia
Os inmigrantes do Aquarius -fóra dun- asinaron a petición de asilo que lles permite acollerse ao permiso de 45 días de entrada extraordinaria ao país por razóns humanitarias. Case a metade (274) xa manifestaron a súa intención de irse a Francia. Quen prefiren quedar (355) e os que non sexan trasladados ao país veciño, pasarán uns oito meses en España antes de que sexa admitida a trámite ou non a súa solicitude de asilo. Se non pasan ese primeiro filtro terán 15 días para saír do país. Aos outros se lles expende un permiso de residencia provisional mentres se estuda o expediente, o que pode durar dous anos. Pódese obter o status de refuxiado (permiso de residencia permanente e poder pedir a nacionalidade); ou a protección internacional, que implica permiso de residencia e traballo sometido a renovacións.
Salvamento Marítimo rescata a 254 subsaharianos no mar de Alborán
O número de inmigrantes rescatados nas costas andaluzas e canarias supera xa as 1.500 persoas desde o venres, a maioría deles en augas do mar de Alborán e do Estreito, despois de que Salvamento Marítimo salvase onte a 254 que viaxaban en seis pateras e deriváseos ás costas andaluzas, segundo informa Efe. En concreto, son 1.548 inmigrantes os rescatados, dos que 1.396 foron interceptados no mar de Alborán e no Estreito e outros 152 en Canarias, segundo Salvamento Marítimo.
A última patera rescatada levaba 38 persoas (dous nenos). Foron trasladadas ao porto de Málaga, destino tamén doutros 64 inmigrantes socorridos dunha embarcación localizada a doce millas da costa andaluza. Así mesmo, no mar de Alborán foron rescatadas outras 29 persoas -entre elas catro mulleres, un neno e unha nena- dunha patera e Salvamento Marítimo embarcou a outras 50 que chegaran á illa de Alborán polos seus propios medios. Ademais, socorreuse a outras 39 persoas dunha terceira pneumática e posteriormente, a outras 34 -incluídas cinco mulleres? dunha cuarta embarcación.
A procura dos 43 inmigrantes que desapareceron o sábado dunha patera afundida en Alborán continuaba onte. Nese sentido, unha patrulleira do Servizo Marítimo da Garda Civil trasladou ao porto de Almería o corpo sen vida dun home que foi localizado nesa zona, pero non se precisou se se trata dun dos inmigrantes desaparecidos. Pola súa banda, os 152 inmigrantes subsaharianos rescatados o domingo a 370 quilómetros ao sur de Canarias chegaron onte ao porto de Arguineguín (Gran Canaria). A chegada masiva de inmigrantes a pasada fin de semana ha desbordada o traballo nas comisarías da provincia de Cádiz .