Antón Fonseca, Terras Gauda: «Fixemos o Camiño Francés ao revés»

Antón Fonseca (Vigo, 1988) foi deses nenos que se familiarizou cos viños que facía o seu pai, o fundador de Terras Gauda, correteando pola adega e mollando de cando en vez o dedo nunha copa. Estudou ADE en Santiago e quixo voar, pero o chumbo que levaba nas ás retívoo xunto á súa irmá na dirección dun grupo que botou a andar en 1990 producindo 35.500 botellas de Rías Baixas no Rosal e que hoxe factura máis de 20 millóns de euros.

—E o seu pai, desvinculouse do negocio?

—O meu pai é dos que morren coas botas postas. A substitución xeracional non o fixemos da noite para a mañá, tanto a miña irmá como eu fomos entrando neste mundo de xeito paulatino, co noso pai inculcándonos valores como a honestidade, o esforzo e a constancia, ademais da importancia de estar rodeados de bos profesionais, como os desta casa que, nalgúns casos, acompañáronnos desde a fundación da adega.

—Ás veces as sucesións familiares complícanse, como se fixo esta?

—Ao acabar a carreira fun testemuña dunha conversación do meu pai co director xeral na que este lle dicía: «Facémolo ao teu xeito ou á miña?». «Á túa», respondeu o meu pai. E aí empecei un proceso de formación de 3 semanas a 3 meses en cada unha das fases, vendima, poda, loxística, administración, e xa pasei á área comercial para viaxar polo mundo presentando o proxecto familiar.

Terras Gauda entra cun 25% en Gargalo, a adega de Roberto Verino

M. Alfonso

—En que cambiou a empresa con vostede á fronte?

—Son pequenas cousas, porque a empresa mantén a fidelidade ao territorio e á singularidade dos viños. Non é que estea todo escrito, pero hai un coñecemento ancestral no mundo do viño que preservamos, o que ocorre é que me tocou dirixir un grupo que creceu moito en pouco tempo e que esixe estar atento a infinidade de cousas.

—Como afecta o cambio climático á produción?

—Depende do territorio. En Galicia non nos beneficia, pero temos meses de setembro con boas maduracións, que facilitan a parte final do proceso. En cambio, en Sardón de Douro as condicións son case desérticas e sacamos menos de 2.000 quilos por hectárea. Ante isto, preparámonos buscando variedades de uva que resistan máis a calor ou volvendo apostar pola garnacha nA Rioxa.

—Canta superficie abarcan?

—Controlamos máis de 250 hectáreas, a inmensa maioría en Rías Baixas e A Rioxa, aínda que tamén estamos no Bierzo e na ribeira do Douro. Á hora de crecer, fixemos o Camiño Francés ao revés, porque o habitual é que veñan adegas de fóra a comprar en Galicia, pero neste caso saímos nós a comprar alá e a mostrar os viños de calidade que facemos.

—E pensa nalgunha zona máis para pór outra pica?

—Hai moitas que nos gustan, o meu pai é de Ourense e ten fixación con Ribeira Sacra, pero, honestamente, non é o momento. Crecemos moito e toca afianzar o proxecto, pero somos un grupo galego con vocación universal e estamos abertos de orellas, atentos ao que ocorre.

—Pinte un mapa do seu mercado.

—Cambia moito de brancos a tintos, pero, en xeral, o 65% é nacional e o 35% é mercado exterior. Temos presenza en 70 países, traballamos moito nos Estados Unidos, o Reino Unido, Alemaña ou Noruega, e queremos recuperar Chinesa, que nos deu moitas satisfaccións nos últimos anos, e aproveitar a Expo de Osaka para ampliar a cota no Xapón.

—Preocúpanlle as cambadelas cos aranceis?

—Xa só nos queda unha invasión alieníxena. O que temos é que ser áxiles para sortear estas dificultades, pero nunca adaptando os nosos viños aos cambios, senón perseverando e sendo fieis ao que nos trouxo ata aquí.

—Como definiría o aceno distintivo ou a esencia dos seus viños?

—A singularidade, facer viños únicos, sempre á vangarda en I+D+i, respectando o noso legado vitivinícola. A fidelidade ao territorio e ás variedades autóctonas levounos a recuperar o caíño branco, unha variedade que, nO Mar, expresa todo o seu potencial en boca. A procura da excelencia é un reto moi esixente, pero creo que se ve recompensado polo recoñecemento de quen elixe os nosos viños.

---

---

---