O Supremo segue á Xustiza europea e fixa que o prazo para reclamar os gastos hipotecarios conta desde a sentenza firme
ECONOMÍA
En contra da pretensión da banca, o alto tribunal abre a porta ao reembolso aos clientes independentemente da data do préstamo
19 jun 2024 . Actualizado á 00:09 h.Revés xudicial para a banca a conta dos gastos hipotecarios. En contra da pretensión das entidades financeiras, a data na que existe unha sentenza firme declarando abusivos os gastos hipotecarios é o momento no que comeza a correr o prazo para que os consumidores os reclamen, independentemente de cando se asinou o crédito. Así o estableceu este martes o Tribunal Supremo, aplicando o criterio sinalado pola Xustiza Europea.
«O pleno da Sala Primeira resolveu que, salvo naqueles casos en que a entidade prestamista probe que, no marco das súas relacións contractuais, ese concreto consumidor puido coñecer nunha data anterior que esa estipulación era abusiva, o día inicial do prazo de prescrición da acción de restitución de gastos hipotecarios indebidamente pagados por un consumidor será o da data da firmeza da sentenza que declara a nulidade da cláusula que obrigaba a tal pagos», sinala o alto tribunal.
Deste xeito alíñase co Tribunal de Xustiza da Unión Europea (TJUE), que en abril aclarou o seu fallo de xaneiro sobre o prazo para reclamar o reembolso dos citados gastos aos clientes. Defendeu que a abusividad da cláusula non prescribe, polo que non se pode tomar como referencia a firma da hipoteca nin o fallo do Supremo do 2019 que fixaba a repartición de gastos entre entidade e cliente.
A banca, con todo, resistíase, argumentando que non era o TJUE senón o Supremo quen debía pronunciarse sobre a prescrición das reclamacións. E agora fíxoo, pero botando por terra a esperanza dos bancos de evitarse a devolución a miles de clientes, xa que asume o criterio da Xustiza europea.
No caso concreto sobre o que se pronuncia —un recurso do Banco Santander, que pedía a prescrición da reclamación dos gastos dunha hipoteca—, o Supremo desestímao, sostendo que o banco non probou que os consumidores coñecesen a abusividad da cláusula antes da firmeza da sentenza que declarou a súa nulidade, polo que non cabe considerala prescrita.