Na canteira do Compostela gañou o apelativo do seu compatriota, fixo carreira no fútbol neerlandés e agora, como técnico, brilla en Croacia
13 sep 2025 . Actualizado á 17:25 h.Gonzalo Manuel García García (Montevideo, 1983) é un uruguaio con corazón compostelán. Preto de cumprir os 15 anos cruzou o Atlántico coa súa familia para fincarse en Vos Tilos, onde segue tendo a súa patria moza e onde residen a súa irmá e os seus pais. No verán volve sempre que pode, aínda que esta vez nin sequera puido liberar unha semana. Encara unha nova aventura futbolista, como primeiro adestrador do histórico Hadjuk Split, de Croacia. E empezou con bo pé, cun balance de catro vitorias e un empate nas primeiras cinco xornadas.
En Santiago e en Galicia todos coñéceno por Recoba. Ao pouco de chegar enrolouse nas categorías inferiores do Compos, que por aquel entón vivía o tramo final da súa época dourada, e a súa calidade non pasou inadvertida. Enseguida comparárono co seu compatriota e sorrí cando lle preguntan respecto diso: «Fóra de España nunca fun Recoba para ninguén. Pero bo, é bonito, a min faime graza sempre volver aí e que me coñezan por Recoba. Faime sentir máis mozo, lémbrame a cando tiña 15 e 16 anos».
En outubro cumprirá 42 e leva media vida como un nómade do balón, primeiro como xogador e agora como adestrador. É unha situación que asume con naturalidade: «O fútbol vai levando sen darche conta por sitios que non agardabas, estás en sitios onde non contabas con estar, e é o bonito que ten. Planificar cousas no fútbol é practicamente imposible».
Como xogador, saíu do Compos á canteira do Madrid, na época de Arbeloa, Soldado e Xurado, entre outros. Nin contaba con ese paso nin era o que buscaba. E a experiencia non saíu ben, en boa medida porque tiña un problema cunha vértebra que lle provocou un rosario de lesións. Fixo carreira nos Países Baixos, onde lle diagnosticaron a lesión, e alí puido mostrar o seu talento como futbolista. Tamén xogou en Israel e en Chipre, e disputou os seus últimos partidos co Compostela, na tempada 2016-2017.
Case de inmediato empezou a súa etapa como adestrador, de novo nos Países Baixos e despois nunha dobre etapa en Croacia, cunha parada intermedia en Portugal, en Arouca. A experiencia no país veciño foi un paso de «moita aprendizaxe», nun club que viña de facer unha gran tempada pero que acaba de vender «aos seus dous dianteiros, aos centrais e ao porteiro».
Atopouse cunha realidade complicada: «Tiñan unhas expectativas un pouco altas. Era un club peculiar. Un fillo do dono que decidía todo. Non era doado».
Antes deixara bo sabor de boca no Istra, en Croacia. Regresou e salvouno dun descenso ao que parecía abocado. O Hadjuk Split xa lle tiña tomada a matrícula, volveu á carga no verán e esta vez as dúas partes uniron os seus camiños.
Moitas fontes de inspiración
Como adestrador é partidario de beber en diversas fontes. Gústanlle «o Nápoles de Sarri, o Barcelona e o City de Guardiola, o Liverpool de Klopp...». Subliña que non hai modelos perennes e infalibles: «O fútbol vai cambiando, vai atopando a forma de ir contrarrestando o que se vai facendo».
Nese contexto, debulla as liñas mestras da súa proposta: «Gústame un equipo que, primeiro, teña control. Pode vir aí a parte de que me gusta Guardiola. Pero tamén me gustan que os equipos sexan dinámicos, que sexan agresivos, que saian presionando. Si que me gusta ter a pelota, pero tamén que se recuperamos no alto, pois xa poder ter unha transición rápida ao gol. Ou sexa, quero meter gol, quero chegar canto antes. Pero moitas veces depende do que o rival che faga, tamén dos xogadores que teñas».
Son ideas que trata de trasladar ao Hadjuk Split e, aínda que leva pouco tempo, está satisfeito porque a mensaxe vai calando entre os seus discípulos: «Gústanos se ofensivos, ter a pelota, ter o control, estar organizados para o momento de perda, ter presión rápida no momento de perdela».
Todo iso sen estancarse: «O que fas durante un tempo xa enseguida píllancho e tes que darlle unha vueltita».
«O Celta non o terá doado ante o Dinamo de Zagreb»
En novembro ao Celta tocaraa visitar ao Dinamo de Zagreb, que comparte liderado na competición croata co mesmo balance que o Hadjuk Split nas primeiras cinco xornadas.
Gonzalo García, Recoba, advirte ao conxunto olívico de que lle agardará un equipo con moito zume novo, en proceso de reconstrución, que está a facer ben as cousas: «Vai ser difícil. O Dinamo ten un bo equipo. Investiu bastante este ano, fixo moito cambio de xogador, unha limpa, imos dicir, de veteranos que levaban tempo no club, tipo Petkovic. Asinou a varios mozos de 22-23 anos que estaban a destacar na competición croata. Fixo un forte investimento, investiría máis de 20 millóns en futbolistas con fame e futuro. É un equipo que está un pouco en construción, pero que empezou moi ben o campionato. Obviamente, o Celta non o terá doado ante o Dinamo de Zagreb».
O Hadjuk Split é, ata a data, o único que aguante o ritmo imposto polo conxunto da capital croata. E Recoba ten postos todos os sentidos nesa batalla, sen facer plans sequera a medio prazo.
Quizais algún día poida retornar ao Compostela. Agora mesmo é unha hipótese máis próxima á utopía que a unha realidade probable, pero tampouco a descarta: «Nunca se sabe. Nunca me propuxen adestrar ao Hajduk. Nunca me propuxen adestrar ao Twente. Son cousas que van xurdindo. Obviamente, ao estar na casa, no que eu considero a miña casa, sería bonito. Pero deberían darse moitas cousas. Non é algo que me expoña». Insiste en que «o fútbol che vai levando, e nunca se sabe».
O que si sabe, coñecendo ben as dúas beiras, é que a vida do futbolista é máis sinxela que a do adestrador. Hai «máis estrés no banco». E «o que sentes no campo xogando non o sentes como técnico».