A superación de Alberto Cabanas: oito «ironmans» máis tras esquivar a morte e durmir 156 días sentado

Probablemente non haxa outro triatleta galego con tantas participacións en iromans como Alberto Cabanas (Rábade, 1972). Leva xa 30 desde que no 2004 estreouse no de Lanzarote. «Cada vez gústame máis porque vexo que o corpo responde. Incluso agora vou máis rápido que cando era mozo, aínda que é verdade que a recuperación é máis lenta», asegura este autónomo de 52 anos, fincado en Málaga desde 1997 e pai de dous fillos, Sivia e Jorge, que levan camiño de seguir os seus pasos e os seus principais apoios onda a súa esposa, Sara. Ás súas costas, 115,8 quilómetros de natación, 5.400 en bicicleta e 1.266 de carreira a pé repartidos por diferentes países de Europa, África e América. «Competín en Austria, en Alemaña, en Francia, en Sudáfrica, en Texas...», rememora.

Os datos impoñen e a súa historia cobra éxtase a partir do infausto episodio que sufriu en agosto do 2021, cando un accidente sobre a bicicleta case lle custa a vida. «Acababa de pasar o covid e só catro día despois de que me desen a alta púxenme a preparar o Ironman de Vitoria. Cando levaba 160 quilómetros en bicicleta, deume un síncope, caín e fíxenme moito dano. Fracturei cinco costelas, que se me cravaron no pulmón, rompín a clavícula, a rótula, varios tendóns...», conta Cabanas, quen, a pesar de que as lesións lle obrigaron a «durmir sentado 156 días, cun collarín para que non se me caese a cabeza», non perdeu nin un chisco de entusiasmo polas competicións de longa distancia. Menos dun ano despois daquel fatídico día xa participou no Ironman de Frankfurt, do que máis orgulloso sente polo calvario que deixara atrás, e xa suma oito grandes probas desde o accidente. O susto non lle quitou as ganas de seguir porque «ninguén mo provocou, foi un fallo meu por non gardar máis repouso. O deporte é o que me dá enerxía para levar a cabo as miñas obrigacións familiares, laborais.... Por que ía abandonar?», reflexiona.

Á súa colección de probas engadiu hai algúns meses a máis especial: o Ironman de Hawai. O seu gran soño desde que en 1993 descubriu o tríatlon cando exerceu de aguador nunha proba do campionato de España ao lado da súa casa en Rábade. «‘Isto é o que verdadeiramente máis me gusta a min', díxenme. E aí empezou todo», lembra.

Asistir ao ironman máis prestixioso non foi doado, posto son os méritos en citas anteriores os que che abren as portas e «só o 1% ou o 2% das persoas que o intentan clasifícanse», apunta Alberto Cabanas, que se atopou en Hawai un espectáculo «moito mellor do que agardaba». «Todo é incrible, aínda que o que máis destacaría é o respecto que hai entre todos os participantes. É diferente, ninguén te mira por amais do ombro, aínda que non sexas dos mellores, e todo o mundo recoñece o esforzo do que ten ao lado», conta aínda emocionado pola experiencia, que afrontou nunhas condicións moi pouco favorables para semellante esforzo. «Foi un día duro ao ser a primeira vez porque non estás acostumado a tanta humidade nin a tanto calor», asegura.

Completado o reto máis ansiado, na súa axenda xa hai novas citas. Nunhas semanas competirá no campionato de España que se celebrará en Mariño d'Or e en outubro regresará a Cascais a procúraa doutro billete para repetir vivencias en Hawai: «Despois irei ou non se me clasifico, pero quedáronme moitas ganas de repetir», confesa. Por entusiasmo e forza de vontade non vai quedar. Diso vai sobrado o rabadense, membro do laureado equipo Desam.

A experiencia de cruzar a nado dúas veces o estreito de Xibraltar

O mesmo ano que completou o seu primeiro ironman, en Lanzarote, e curtido por experiencias anteriores nun bo puñado de probas de tríatlon, Alberto Cabanas atreveuse co desafío impulsado pola Federación Andaluza de Salvamento e Socorrismo: cruzar a nado o estreito de Xibraltar. Nunha travesía con 32 nadadores e numerosos abandonos, o lucense foi un dos dous aspirantes que chegou ao destino. «Só o conseguimos unha moza e eu, e non porque fósemos os mellores nadadores, nin moito menos, seguramente estariamos entre os peores», conta. Na súa opinión, non é cuestión de técnica nin de resistencia, senón de fortaleza mental. «É cuestión de cabeza máis que de saber nadar ben. Pola distancia, calquera o pode facer, xa que son 12 quilómetros, pero verte alí no medio do mar impresiona un pouco», di.

Animado pola grata experiencia do ano anterior, Cabanas tamén se inscribiu na segunda entrega do desafío de nadar desde Alxeciras ata Ceuta. E outra vez acadou a meta. «Tivemos sorte porque, xusto acabamos de cruzar nós, pecharon o estreito ao tráfico marítimo por un forte temporal», lembra. «Hai que ter moito coidado e subirte á lancha cando pasan os petroleiros», engade. Tras aquela xesta deixou definitivamente as aventuras: «O meu é o tríatlon», sentenza.

---

---

---