Susana Rodríguez Gacio: «Para min o deporte foi unha oportunidade na vida, a mellor escola»

X.R.C / A.L.B. / S.R.

Susana Rodríguez Gacio (Vigo, 1988) é unha historia de superación permanente e o gran referente do deporte paralímpico español. A triatleta logrou a tripla coroa (Xogos Olímpicos, Mundial e Europeo) no 2024, o seu ano máxico en materia deportiva, e agora xa está enfocada no Mundial de Australia e en queimar etapas para a cita olímpica de Los Ángeles 2028. O reto é chegar, pero quere facelo con motivación, que de momento está intacta, despois de gañalo todo. A nivel persoal, a viguesa segue combinando a súa faceta de médico co deporte de alto nivel.

—A nivel deportivo, o 2024 foi o mellor ano da súa vida?

—Foi un ano máxico. A nivel de resultados, inmellorable, conseguindo os Xogos, o Campionato de Europa e o Campionato do Mundo. O ano tivo tamén os seus retos, co accidente de bici que tivemos aquí, en Vigo, en xuño, porque quedaba moi pouquiño para París e as cousas complicáronse por momentos, pero creo que iso tamén fixo que saísemos fortalecidos e que os triunfos posteriores soubesen mellor.

—Medio ano despois, que recordos ten da final olímpica?

—Foi unha carreira incrible nun lugar emblemático. Todo é máxico cando, de súpeto, veste alí, en pleno centro de París, rodando polos Campos Elíseos. Sara (Pérez, a súa guía) e eu soubemos estar á altura e foi inesquecible.

—Que expectativas ten para esta tempada?

—Pode parecer curioso, pero nós viñémonos de París cunha lista da compra de cousas a mellorar e creo que iso é moi importante, sobre todo, cando levamos xa tantos anos. Seguir tendo cousas nas que poidas enfocarte e tratar de seguir dando pasitos á fronte. Creo que é súpers importante para poder continuar coa motivación intacta.

—Que puña esa lista da compra?

—Iso non se comparte, son cousas que hai que gardar na reserva, porque a estas alturas da vida, nós estamos a competir con rivais xa doutra xeración, moitísimo máis mozos, cun índice de progresión que, por idade, é moito maior que o que nós poidamos ter. Entón, nós temos que xogar as nosas bazas.

—Cal vai ser a súa gran cita da tempada 2025?

—O obxectivo máis importante deste ano é o Campionato do Mundo, que é en Australia, na cidade de Wollongong, preto de Sídney. Gustaríanos chegar nas mellores condicións posibles e oxalá poidamos pelexar polo título.

—Acaba de comezar un novo ciclo olímpico, O obxectivo é estar en Los Ángeles 2028?

— Depende; en principio, si. Teño a motivación, a ilusión e as ganas intactas polo meu deporte. Para min, isto é o máis importante á hora de seguir. É imprescindible no deporte. Hai que facelo con ganas, pero no deporte de alto nivel tes que estar co compromiso ao 150%, e é así.

—Queda algún reto por conquistar?

—Creo que fixemos moito máis do que nunca poderiamos soñar e, obviamente, todo o que vinga será benvido, pero a condición de que sexa para gozar.

—Cando bota a vista atrás, que lembra daquela nena que comezaba no atletismo?

—Buf, pois que viña correr ao parque de Castrelos e a volta enteira facíaseme moi longa.

—Que significou o deporte para vostede?

—Para min, o deporte foi unha oportunidade de vida. Coñecino todo grazas a el, moitos lugares, moita xente e uns valores que te ensinan para o teu día a día en xeral. Para min, é unha das mellores escolas que pode existir, e obviamente, nunca pensaría que me ía a pasar todo o que foi pasando despois.

—Cales son as claves da súa historia de recuperación?

—A disciplina e o traballo, non hai outra. E logo, eu creo que rodearme en cada momento das mellores persoas, ao final iso é moi importante. Que sempre tivese preto a persoas que foron moi claras e sinceras comigo, empurrándome cara adiante, pero tamén deixándome claro cales son os meus puntos débiles. Creo que iso foi vital para que todo cadrase ben.

—De que sente máis orgullosa?

—Pois de non tirar a toalla cando as cousas se puxeron difíciles e de que cando as cousas non saíron ben ou cando hai habido experiencias complexas ou reveses, puidese sacar delas algunha aprendizaxe que me valese despois para o futuro. Penso que iso é o máis valioso de todo.

—Foi portada da revista «Time», inspirou unha Barbie... iso que significa?

—Nunca me imaxinaría que ningunha desas dúas cousas ían ocorrer. Con respecto á revista, pensaba que ía saír como no corpo da publicación e cando, de súpeto, chega un día de xullo, estando eu adestrando en Lanzarote, nas últimas concentracións para preparar Tokio, chego ao apartamento despois de nadar, collo o teléfono móbil e tiña unha chea de chamadas e de WhatsApp, notificacións no Twitter... Digo: «Ai, ollo, pasou algo». E cando entrei a mirar, resulta que saíra na portada.

—Como foi o da Barbie?

—Máis do mesmo. Nunca pensaría que ía ter uña boneca á miña imaxe e semellanza. Creo que ambas as cousas son mostras de que a figura do deportista paralímpico cada vez é máis notable, de que o crecemento do deporte paralímpico é exponencial e que é un movemento imparable.

—Considérase un referente do deporte?

—Cústame pensar niso, incluso a día de hoxe porque, ao final, para min todo foi ir construíndo pouquiño a pouco, desde a base e traballando todos os días. Realmente, non o pensas e non es consciente, pero hai moitos nenos e nenas que saben quen é Susana Rodríguez e, ao final, dásche conta de que realmente todo o que fixeches transcendeu.

«Combinar medicamento, estudos e deportes non se pode comprender se non o vives»

Susana Rodríguez Gacio, como médico, estivo ao pé do canón cando a pandemia do coronavirus parou todo. Lembra que foi unha época moi complicada, na que había moito descoñecemento. Un lustro despois, cre que a sociedade non aprendeu nada e que esqueceu todas as leccións daquela etapa. Espera que nunca se volva a repetir.

—Acaban de cumprirse cinco anos da pandemia, que recordo ten?

—Foi unha época moi complicada. Sobre todo, lembro as primeiras semanas, había moito descoñecemento, non sobre o coronavirus, senón sobre ter que vivir día a día, ir traballar e demais con esa incerteza. Foi unha época que oxalá nunca teñamos que volver repetir.

—Como sociedade aprendemos algo?

—Sinceramente, penso que non. Oxalá fose así, pero non teño esa sensación. Naquela época había moita proximidade, moita solidariedade, porque vivimos nun país que cando aparecen circunstancias difíciles envórcase con elas e é moi solidario, pero que cando o tempo pasa e xa non vemos o problema tan de preto ou as orellas ao lobo, volvemos á mentalidade de antes.

—Canto de complicado foi combinar medicamento, estudos e deporte?

—Difícil. Creo que é algo que non se pode comprender se non o vives no día a día. Os estudos de Medicina son bastante intensos en canto a horas, volume e demais, pero si que é verdade que ao final, a responsabilidade que tes co traballo cando realmente aparece é despois, non durante a residencia. Agora, como médica adxunta, é máis complicado a nivel físico, porque o día a día é máis intenso e o tempo dá para o que dá. Todo isto fai que sexa máis duro, quizais porque vas cumprindo anos, vas pasando etapas e, obviamente, con 21 anos todo supúñache un esforzo, pero non tan grande.

—Que consello lle daría aos mozos e mozas que comecen no deporte?

—Que busquen unha modalidade deportiva que lles faga gozar. O deporte é moi amplo e hoxe día temos a sorte de que hai moitas actividades diferentes nas que probar e nas que participar. Seguro que imos atopar unha que nos guste, que se nos dea mellor e na que sintamos que estamos no noso lugar. Pero, sobre todo, iso, que gocen. O deporte é saúde a nivel físico e a nivel mental, pero tamén é unha oportunidade.

---

---

---