Creo que o partido se resume doado: do mesmo xeito que na ida en Ferrol, viuse que se se lle permite ao ESBVA xogar físico, ten moitas vantaxes. O Baxi non puido xogar coa xente grande dentro como quería e castigáronnos coas exteriores. O partido parecía que ía onde queriamos, pero faltou a continuidade. Xa no tramo final, a carga de minutos pesou e viuse un bajón físico no Uni.
Aínda así, non se lle perdeu a cara ao partido en ningún momento. Sabiamos que se a arbitraxe permitía o contacto, elas ían ser as grandes beneficiadas. Como afeccionados ao baloncesto, a lectura que temos que sacar é positiva, non hai nin un só pero. A grandeza dos equipos mídese en como fan as cousas. Estas mozas só perderon un partido en liguiña e dúas na final.
No que rodea ao baloncesto, gañamos en todos os lados. Facía tempo que non viamos á xente mobilizándose así, desde os tempos do OAR. Ver 200 persoas alí en Villeneuve é alucinante. Ese é o premio que leva o equipo, o noso campionato particular. Desde xa hai que pensar en pór as vimbias para o ano que vén.
O mérito de cousas como a entrada de Elena Baldonedo no último cuarto é para o adestrador. Elena é moi importante para o equipo á hora de adestrar, e tela é unha marabilla. É un detallazo de Lino, e Elena poderá dicir que xogou unha final europea.
O Baxi tería que intentar traballar un pouco máis coa canteira e potenciar o bo momento. Somos dunha cidade de surf e poucas veces veñen boas ondas, así que hai que aproveitar o bo momento. É difícil competir economicamente, pero creo que este é o camiño que nos levaría a manter o momento no tempo.