En apenas uns días, o Atlético de Simeone dixo practicamente adeus á opción de gañar un título esta tempada. Escapoulle a liga, na que parece moi complicado xa que poida dar alcance ao Barça, a Champions e agora a Copa do Rey. E como conclusión conxunta podemos dicir, aínda que é verdade que nesta semifinal estivo na pelexa para levala á prórroga ata o último minuto, que ao Atleti volveu faltarlle o fútbol o día da verdade, no que se deciden os grandes torneos contra os grandes rivais.
O Barça o foi. Na primeira parte mostrouse claramente superior ao seu rival. O desarboló, apoiado pola fantasía dos seus xogadores de ataque. Cando Pedri, Laminar Yamal e Raphinha xuntan a súa maxia é moi difícil paralos. Este Barcelona é xa un equipo de máxima elite, que aspira a todo, a pesar de ter un técnico novo e un grupo de futbolistas sen a experiencia doutros xogadores contrastados. Ao Atlético non lle chegou neses primeiros 45 minutos coa súa versión aguerrida, competitiva. Viuse superado, coa mesma percepción que volve acompañarnos, a de que necesita máis fútbol en días así.
Na segunda metade o Barça entrou ao xogo do Atleti e aí puido estar a súa condena. Apagou as súas luces e entrou nesa dinámica de faltas, xogo interrompido e accións directas nas que os de Simeone están máis cómodos. O Atlético non atopou portería e o Barça, que é o xusto finalista, non sufriu o castigo da ida.
Haberá outro clásico máis. Temos que irnos acostumando velos por todas partes, porque agora mesmo Real Madrid e Barcelona están moi lonxe do resto de equipos. Noutra dimensión. Veremos como chegan fisicamente á final, que seguro nos deixará un partido intenso polo título.