«Cando les tantos comentarios chegas a un punto de debilidade e máis vulnerable que todo o mundo temos e faiche expor: Equivocaríame por tomar decisións desde o corazón e non pensando no traballo?», desvela na súa visita a «O Formigueiro»
11 mar 2025 . Actualizado á 13:31 h.A deportista galega Ana Peleteiro, recente campioa de Europa de triplo salto en pista cuberta, acudiu na noite deste luns ao programa de Antena 3, O Formigueiro, para compartir a súa felicidade: «Non foi un supersalto. Eu, como sabía que o xeonllo non estaba ao cento por cento, molestoume moito durante todo o quecemento, díxenme: "Teño que abrir cun saltazo. Fago un e síntome a rezar a todos os santos". Pero, por primeira vez en toda a miña vida, fixen un nulo por menos dun centímetro. E o salto era como de 14,60 ou 14,70. Así que me quedei con moitísima rabia. Sempre, o meu mellor salto adoita ser no cuarto intento. Así que fixen moito traballo mental con que tiña que abrir cun bo salto. Xa nos Xogos amoleime porque empezou a chover e quedeime sen poder loitar polas medallas, que llas levaron as que saltaron ben os tres primeiros saltos. Así que me mentalicei moito e, cando fixen nulo, empeceime a raiar. Así que cando ao seguinte me saíu o 14,37 xa dixen: ‘Vale, creo que con isto teño o ouro, non é o que quería, pero quedo satisfeita'».
A ribeirense destaca que o éxito lle chega nun momento previo complicado: «Foron uns días bastante duros. Levei unha decepción bastante grande, recibín mensaxes, manipulacións... Non podo falar moito sobre iso porque está en mans dos meus avogados e é un tema legal. Así que me cheguei a reformular se o que me pasara era porque non fixera as cousas ben. Se me estaba afectando o karma dalgunha forma».
«Foi un ano con moitísimos cambios. Foron meses duros de ter que ler comentarios moi fortes. Eu, aínda que son deportista, tamén traballo en redes sociais e ao final tamén me gusta interactuar cos meus seguidores. Non porque haxa catro persoas que deixen malos comentarios teño que deixar de interactuar con outras que si queren facer cousas bonitas. Así que ao final sempre acabas lendo ningún [malo]. Aínda que teño filtros, e bloqueo, sempre les ningún. E tamén está ben non ler só cousas positivos. Non falo do hater que vén dicirche só que es imbécil. Se non aquel que vén dicirche que non confía no cambio de adestrador. Que unha vez deixas de adestrar con Iván Pedroso xamais vas gañar unha medalla», agrega.
Únete á nosa canle de WhatsApp
«Algún experto dicíao e outros non tanto. Xente que se aburre na súa casa, outros que son fans e teñen medo a que eu tome unha mala decisión. Eu xa non respondo. Pero cando les tantos comentarios chegas a un punto de debilidade e máis vulnerable que todo o mundo temos e faiche expor: "Equivocaríame por tomar decisións desde o corazón e non pensando no traballo?". Ou pensas que os meus patrocinadores igual dan un paso atrás porque se poden pensar que me vou a ir vivir a vida. Tes inseguridades. Pero iso tamén me fixo traballar máis forte e estar no mellor estado de forma que estiven nunca. Eses malos momentos fanche máis forte. Así que hoxe os agradezo. No seu día, igual os mato a todos», reitera, co sorriso nos beizos.
A galega falou sobre a decisión do cambio de adestrador: «Ao longo da miña vida cambiei catro veces de adestrador e sempre cambiei a mellor. Algo que me define é que sempre atrevín a tomar decisións complicadas. Eu tírome ao barranco. Dáme igual. E poucas veces equivoqueime. E creo que esta vez tampouco. O que pasa é que hai moita xente que se preocupa polo cambio. Amigos, familiares... Preguntáronme: "Estás segura?". E eu: "Si"».
«A decisión foise tomando aos poucos. A min sabíame mal dicirlle a Iván que necesitaba outra cousa, un cambio para a motivación. Incluso me expuña unha segunda maternidade para ter unha escusa para irme a Galicia. E el díxome que fose tranquila. No Campionato de Europa díxome: "Como me gusta que nos vexan aquí xuntos tomando un café"», agrega.
Peleteiro confésase como un animal competitivo: «Nun adestramento nunca saltei máis de 14,20. Hai atletas que na competición se achican. Eu non. Esa adrenalina fai que me creza». Sobre o momento da preparación do salto, a galega sinala que non ten un discurso preparado: «Cada día digo unha cousa diferente. Odio verme na tele, dáme vergoña. Falámonos ao eu interior, ao máis vulnerable. É algo que traballo no día a día».
O seu novo técnico é o seu marido: «A Iván faláballe peor. Teño tanto respecto á nosa relación de parella, que coido máis as miñas relacións cos demais. Os deportistas vivimos con moito estrés e fun aprendendo a tratar ben aos que traballan comigo. Teño carácter e na casa son Ana e tenme que aguantar. E eu a el. Na pista chámame Ana, cando na casa me chama "baby". É unha forma de marcar as diferenzas. E esa é a base. Se eu salto ben agora é que el é un adestrador da hostia. E iso encántame».
A deportista de Ribeira explica tamén como vai a súa lesión, a 15 días do Campionato do Mundo: «O xeonllo vai ben. Necesito parar quince días, ten carga, pero agora non mo podo permitir. Estou con molestias. O día da final pensei que non podía competir. En competición non me molestou. Coa adrenalina levanteime sen dor ao día seguinte, pero logo xa ás 30 horas....».
«En dúas semanas vou a China. De feito, non sei que fago aquí», destaca entre risos. «Véxome ben. Non estou cansa nin mentalmente fatigada. Nin tampouco celebrei moito esta medalla. Tomeimo como un meeting. Mantiven os pés no chan porque en breve teño o Mundial e quero facelo ben», agrega.
Tamén falou sobre os seus proxectos profesionais á marxe do deporte: «O diñeiro nas mans quéimame e gústame investilo para no día de mañá poder vivir sen ter un xefe».
Tamén explicou como tivo que pasar un control antidopaxe ao pouco de dar a luz: «Hai moitos tramposos. Persoas que dicían que estaban embarazadas e aproveitaban para doparse. Embarazada fixéronme un control e nada máis parir tamén. Deulles igual. Pero eu encantada. Se iso serve para cazar aos tramposos...».
Para rematar, quixo aconsellar ás futuras promesas e ás súas contornas familiares: «Hai que dicirlles que gocen, porque seguramente xa terán un pai que os presione. O que hai que dicirlle é que ten que ser responsable co que fai. Se o queres facer, telo que facer ben. Se tes unha responsabilidade cun adestrador tes que cumprir con el. E iso será o que lle diga á miña filla no día de mañá, se quere ser deportista. Se non, pois nada».