A campioa que derrubou o imperio asiático en bádminton vai a polo ouro en París, fai fincapé na saúde mental, e soña con ser a abanderada de España
24 jun 2024 . Actualizado á 15:56 h.Pioneira, referente e resiliente. Carolina Marín (Huelva, 1993) sente que lle roubaron a oportunidade de defender o seu título de campioa olímpica de bádmiton en Tokio, e desde entón ten gravado a lume os Xogos de París, unha cita que se escribirá con moita seguridade con nome feminino, a teor do visto nas tres últimas Olimpíadas. Desde que as tres veces campioa do mundo e oito de Europa rompésese o ligamento cruzado anterior e os dous meniscos do xeonllo esquerdo en xuño do 2021, a súa única motivación deportiva foi a de chegar en plena forma á capital francesa, para lograr unha segunda medalla de ouro tras a conseguida hai oito anos no Río de Janeiro.
Farao tras cumprir un dos seus soños: lograr o Premio Princesa de Asturias do Deporte, e con moitas opcións doutro co que todo deportista olímpico soña: ser a abanderada do Comité Olímpico Español na cerimonia inaugural que terá lugar a beiras do Sena, en pleno corazón da Cidade da Luz. «Oxalá. Non me quero facer ilusións pero sería un soño recibir esa chamada. Un soño máis que non depende de min, eu todo o que podería facer estou a facelo», afirma a primeira xogadora non asiática en conquistar o ouro olímpico nun deporte que cambiou polas clases de flamenco cando era unha adolescente.
«Vou a polo ouro, son moi cabezona. Non podo conformarme con menos do que xa logrei, así que non, nunca asinaría un bronce ou unha prata», apunta nunha charla na que profunda que nunca tivo «un referente», e di sentirse «orgullosa de poder abrir camiño no meu país». «Non me gusta dicir que as cousas son imposibles pero non creo que apareza outra Carolina Marín en España. Non hai substitución xeracional aquí», expresa a onubense vía telefónica, tras saír dunha das súas sesións de fisioterapia, e pondo o acento na saúde mental como clave no éxito da súa carreira cada vez que se lle dá a oportunidade.
«A parte mental adéstroa todos os días; é un músculo máis a traballar, polo que tamén hai que exercitar o noso cerebro; é moi necesario ter esa axuda mental, sobre todo nun deporte de rivalidade, dun contra un. Ninguén é menos forte por ter problemas, e igual que ninguén che di que compitas lesionado, non che poden esixir que o fagas sen estar mentalmente en condicións», reflexiona a deportista, que chegou ao Centro de Alto Rendemento de Madrid aos 14 anos —«a 600 quilómetros de toda a miña familia»— e desde os 15 traballa con psicólogos.
«É unha persoa que te axuda na túa día a día. Hai varios anos, tiña dúas psicólogas, unha para a miña vida persoal e outra para a miña vida profesional como deportista de elite, porque eu quería coñecerme a min mesma moito máis e aínda que eu me atopaba ben, sempre quería estar mellor do que estaba e para iso necesitaba esa axuda externa. O apartado físico vai unido ao mental, e este último prepároo cada semana con María Martínez», narra a deportista, moi activa en redes como TikTok, embaixadora de múltiples marcas como Banco Santander e unha aposta segura para as empresas españolas que queren conquistar Asia. Unha gran cantidade das súas máis de 450.000 seguidores en Instagram proveñen da India, e tamén conta cunha considerable cantidade de fieis de países como Malaisia, Indonesia e Bangladesh.
Exemplo de adaptación
A andaluza, actual número 3 do mundo, é a única europea no top ten do ránking mundial, chegando a ser a raíña planetaria do bádminton. O segredo? Traballo, esforzo, sacrificio e, sobre todo, buscar oportunidades onde outras ven dificultades para triunfar sobre a pista. Extrovertida e familiar sen a raqueta e o volante co que xoga ao seu deporte, destaca que «ninguén» lle regalou nada, e fai fincapé na «constancia e determinación» no proceso de recuperación tras regresar con éxito á elite, despois de convivir durante moito tempo coa dor das lesións.
Que porcentaxe da vitoria é cabeza e corpo, canto é talento e canto traballo? «No meu caso é moitísimo máis traballo que talento. Tívenmo que currar todo moitísimo», explica a deportista, que adestra «unhas seis horas ao día» e admite sacrificar a súa vida persoal ata máis aló do desexable para ser a mellor. «Renunciar non significa ter unha mala vida, e síntome moi afortunada de elixir e facer o que me apaixona, pero me encantaría pasar máis tempo coa miña familia, véxolles moi poucas veces, baixo a Huelva tres veces ao ano; perdinme moitas cousas», indica Carolina, filla única de pais separados, e que perdeu ao seu proxenitor en xullo de 2020 como consecuencia das secuelas dun grave accidente laboral sufrido meses antes.
«Teño tatuada no corpo a palabra resiliencia, a cal me define moi ben. Tiven moitos cambios na miña vida e adapteime a todos e sígome adaptando», subliña a gañadora de trinta e nove torneos profesionais, que di non pensar nunca en tirar a toalla e que o seu único medo é a volver sufrir unha lesión que lle impida cumprir o seu soño.