A clamorosa falta de ritmo de carreira que padece o AMR24 fai que a clasificación cobre unha importancia aínda maior do previsto para Alonso e Stroll
21 may 2024 . Actualizado á 18:58 h.Sen panxoliñas: o Aston Martin AMR24 non é un coche á altura do seu predecesor. Xa non só porque o monopraza que pilotan Fernando Alonso e Lance Stroll non estea a lograr os resultados de 2023, senón porque se nota que padece un serio problema de rendemento en carreira que ten difícil solución. A mellor proba é o ocorrido en Imola, que serviu de perfecto exemplo desta situación. Se con Stroll é difícil velo porque nin clasifica ben nin adoita acabar moito mellor en carreira, con Alonso si se pode diagnosticar a situación dun xeito máis claro.
O accidente (erro de condución evidente do piloto) do sábado nos libres marró as opcións do resto da fin de semana, xa non só porque o asturiano tivo que clasificar cun coche remachado e practicamente sen configurar, senón porque isto provocou que tivese que saír desde boxes o domingo despois de que lle substituísen boa parte do coche e, ademais, reconfigurasen todo. Era necesario un gran ritmo de carreira, especialmente no primeiro terzo da mesma, para engancharse ao pelotón e intentar ir tirando cara arriba. Cazar aos Williams non supuxo gran dificultade, pero cando tivo que apertar os dentes para alcanzar o top 15 deuse de bruzos coa realidade. Polo menos puido facerse ancho na estreita pista de Imola para exercer de muro de contención dos rivais dun Stroll que sumou dous bos puntos ao seu haber.
Que pasaría se o sábado Alonso non se accidentou? Iso xa é Fórmula 1 ficción, pero o certo é que tampouco se podería esperar moito. Sendo optimistas, e vendo o ritmo do resto de competidores, cun punto de fortuna quizá clasificaría entre os 10 primeiros, probablemente entre o sétimo e o décimo, e a súa pelexa sería por non caer moito máis de aí. A diferenza doutros anos, Alonso é consciente de que a eventual ganancia que ten os sábados pérdea os domingos, e proba diso é o resultado das fins de semana de Barhein, onde clasificou sexto e acabou noveno ou o da China, que empezou terceiro e finalizou sétimo. Trazados moi distintos ao de Imola, onde adiantar é case un soño coas «barcas» que teñen agora en comparación cos Fórmula 1 cos que Alonso pelexaba nos seus tempos de viño e rosa.
Sen ritmo de carreira, por tanto, Alonso e Stroll deben focalizar moito o seu obxectivo da fin de semana en clasificar ben. En caso dun incidente, como ocorreu este sábado, a hipoteca sobre a cita do domingo execútase de inmediato, e iso en trazados como o de Emilia Romaña (o vello circuíto de Imola queda xa un pouco/pouo desactualizado, por moito romanticismo que inspire) ou o de Mónaco da próxima fin de semana (xustifícase a súa continuidade no calendario unicamente pola mística que o rodea) é un hándicap moi importante. Aston Martin presumía na presentación do coche deste ano de que crearan un «todo terreo», un Fórmula 1 que se adaptaba igual a todo tipo de circuítos. O que podía ser unha vantaxe resultou ser o seu gran pecado: é verdade que rende case igual en todo tipo de trazados, pero igual de mal. Non é un coche que aspire a podios, nin moitísimo menos, e a falta de desenvolvemento endémica que sofre o equipo desde antes mesmo de ter ese nome pode supor a tumba sobre as súas aspiracións. E iso, en boa medida, débese a que caeron na chamada teoría da manta curta: tapar a cabeza (bo clasificador) implica destapar os pés (bo ritmo de carreira).
Onde non hai coche, mans
O labor dos enxeñeiros de Aston Martin, como a de calquera outro equipo, é darlle aos seus pilotos un coche en condicións para pelexar polos resultados aos que aspiran. Max Verstappen, sendo un auténtico fóra de serie, non gozaría do palmarés que ten se non tivese detrás a Red Bull, de igual xeito que Lando Norris non podería provocarlle suores frías ao neerlandés este domingo se McLaren non dese coa tecla das primeiras evolucións grandes desta tempada. Neste sentido, os equipos responderon ante pilotos que á súa vez dan ese plus extras por puro talento. No caso de Aston Martin, é Alonso quen non se pode permitir o luxo de fallar. Sen un monopraza en condicións, cando non está ao 100% (que ás veces lle ocorre, por poucas/pouas que sexan), é case imposible que poida lograr bos resultados. Polo seu ben e o do piloto, a Aston convenlle que Alonso non falle máis, empezando por esta mesma fin de semana en Mónaco.