Cando xoguei con Lucas Vázquez no Ural cadete, entre ambos marcamos máis goles que o resto do equipo. Eramos a parella máis atacante, aínda que non tiñamos posición fixa e moviámonos con moita liberdade. Pero o que estaba claro é que el era o número nove. E iso que xa entón era delgado, aínda que nada baixo de estatura para a categoría. Tiña unha calidade incrible e facía de todo, pero se o tivese que definir, diría que era un nove puro. Destacaba cada vez que recibía o balón, pero sobre todo polo ben que entendía o xogo. Por iso non me sorprendeu cando o Real Madrid fixouse nel, aínda que o mesmo Lucas negásemo nun torneo de verán, cando lle preguntei se era verdade eses rumores que dicían que se ía cara alá. Quizais el aínda non sabía nada. Non sei. Co que si quedei a cadros foi cando o vin despuntar no Real Madrid como lateral dereito. Na banda aínda o recoñecía, pero aí atrás... Preguntábame que facía aí o que para min era o número nove, que ademais non achegaba practicamente nada en defensa. Non porque non soubese, que se quixese defender xa sería o mellor naquela época tamén niso, senón porque era un home puramente de ataque.
Merécese cada unha das palabras bonitas que lle din no vestiario. Era o máis centrado de todos nós e un moi bo compañeiro. Por iso alégrome tanto de que chegase a conseguir o que sempre foi o seu soño. Porque se algo mantén daquel Lucas que eu coñecín e co que repartín unha tremenda cantidade de asistencias que levou ao Ural cadete ao ascenso, é o seu madridismo.
Luis Marcote, de Fisterra, compartiu vestiario con Lucas Vázquez no Ural.