O hábil mediapunta eumés Luis Chacón consolídase como o último talento criado na base do Racing, no que debutara aos 16 anos, e co que explotou na ruta cara ao ascenso
27 may 2023 . Actualizado á 04:14 h.O Eume está a xogarse a fase de ascenso a Preferente e o pasado domingo, entre o público, como un máis, estaba Luis Rodríguez Chacón (Pontedeume, 2000) alentando a varios dos seus amigos. Chegara horas antes de Talavera, onde o Racing esculpió o penúltimo elo do seu soño. «A Luis vino nacer. Somos unha cuadrilla que levamos 35 anos xuntos. Xoguei co seu pai ao fútbol e todos os nenos criáronse no medio de nós», conta Juan José Fuentes, Juancho, directivo do Eume. «Somos moi seareiros e el desde moi pequeniño xa xogaba na leira dos seus pais ou na praia de Cabanas». Admirador de Griezmann, Luisito, como lle distinguían do seu pai, tamén Luis, apuntouse en prebenjamines ao Eume. «Sempre lle vimos xeitos», explica Juancho, sobre o día no que o Racing, no seu segundo ano de alevíns, foi buscar.
«Eu veraneaba en Cabanas e iamos os dous a adestrar no coche. Ás veces levábanos o meu pai, ás veces o seu. Estivemos xuntos desde que chegou o Ferrol, en infantís, ata o último de xuvenís. Nós, no equipo, sempre lle chamamos Chacky (polo seu apelido). Tes moitos compañeiros e a el xa lle vías algo distinto», lembra Berto Rodríguez, amigo de Luis, e que agora xoga no Mugardos.
«Sabía sempre onde tiña que estar, recibir ben. Era moi delgado, parecía que o ían a tombar, pero é tan listo que sabe explotar as súas condicións. Antes de ir ao choque, facía un simulacro ou un caneo. É algo que segue facendo, busca o espazo respecto ao rival. Non se pega, para xerarse a vantaxe. É moi listo», roza Berto.
Chacón rotaba entre o extremo e a segunda punta. No seu primeiro ano de cadetes, experimentou como dianteiro centro. «En 26 partidos, fixo 51 goles. Marcaba diferenzas. Era pequeniño, como agora, e por iso tíñase que buscar a vida», lembra Nacho García, o que foi o seu técnico aquela tempada. «Comigo, en banda, non xogou. Custáballe un pouco máis, non tiña a forza que podían ter outros para descolgarse. El é diferencial preto da área, polo carril central, sobre todo se atopa talento co que asociarse. Sempre lle digo que vive de facer paredes, máis que do un contra un. Busca apoios. Cando daba a bóla, sempre o facía pensando en que lla devolvesen», conta Nacho.
Tras debutar co Racing aos 16 anos, Chacky saíu cedido dúas tempadas ao Somozas para curtirse. «Ademais do talento, ten moito traballo detrás. Nunca lle vin baixar as brazos e pasamos días malos, pelexando por permanecer, cando os resultados non acompañaban. Nunca se escondeu, sempre daba a cara. Lembro un día que non lle saíron as cousas. Fallou dúas ocasións bastante claras. O luns, estaba o primeiro adestrando. Con ánimo, con ganas de quitarse o mal corpo. A fin de semana seguinte saíuse, marcou un golazo incrible», rememora Estevo Grandal, que foi compañeiro na canteira do Racing e co que tamén coincidiu no Somozas.
«Eramos cadetes e xa me daba conta de que el facía cousas que ninguén nos ensinara, que outros non tiñamos. Chacky facía o que ninguén era capaz. Practicaba as faltas, era o último en irse. E quería mellorar coa perna mala. Sempre facía táctica, pero o que máis me chamaba a atención era a súa intelixencia. El non destacaba no corpo a corpo e arranxáballas para xogar sen ter que utilizalo. Afastábase de ti para que non o collas», repasa Grandal, que agora xoga no Val. «É un obsesionado do fútbol, sempre quería saber máis. De todas as categorías, dos contrarios, de calquera compañeiro», engade.
«Tíveno de rival, nun partido amigable. Eu xogaba nAs Pontes e el co Racing. Puxérono de extremo e a min de lateral, defendéndoo. Metíase cara a dentro, foi un quebradizo de cabeza. Non sabía que facer, se seguilo ou se aguantalo. Enganchoume nunha e meteu un golazo desde fóra da área que foi unha barbaridade», lembra Berto sobre o día no que, no canto de compañeiro, tivo a Chacky de rival.
Todos coinciden na transformación de Luis cada vez pisa o campo. «É calado, pero logo bótase o equipo ás costas», relata Juancho. «É introvertido, pero lle gusta facer os seus bromillas», apoia Berto. «É tímido, aínda que todo cambia cando gaña confianza», engade Estevo.
Esa confianza é a que lle fixo despegar esta tempada no Racing. «É o que necesitaba, ter continuidade. Xa non se pode falar de Luisiño, nin do neno da canteira. É un xogador máis do primeiro persoal. E oxalá chegue a profesional aquí, no Racing, sen marcharse. Case o último en chegar foi Álex López e tívose que ir fóra», sostén Nacho García, fillo de Guillermo García Agulló, o técnico que moldeou a Álex. En Pontedeume, Juancho non lle aparta a vista. «Temos agora a máis de 200 nenos no club. De aquí saíu Juan Domínguez. Sairá ningún máis? É difícil. Oxalá que o próximo sexa Luis».