Semifinalista da Champions, non se pon medallas e reivindica as súas orixes
25 jul 2022 . Actualizado á 05:00 h.Pablo Jesús Rodríguez Méndez (Viveiro, 1975) é feliz no seu día a día entre a aristocracia do fútbol mundial. No corpo técnico do Vilarreal contribuíu a conquistar unha Liga Europa e a alcanzar unhas semifinais da Champions League, pero lonxe de poñerse medallas, reivindica as súas orixes humildes. Á hora de seleccionar un partido na súa carreira, non esquece o penalti co que catapultó ao Racing de Ferrol ao fútbol profesional tras case un cuarto de século de ausencia, e se ten que elixir un entretemento máis aló do balompé, tira de morriña: «Non hai nada como estar en Viveiro. É o meu descanso, a miña tranquilidade e a miña enerxía».
—Saben xa en Vilarreal onde queda Viveiro?
—Sempre trato de poñelo no mapa, pero eu creo que é un lugar xa moi coñecido. Síntome moi orgulloso de ser viveirense, e trato de demostralo alá onde vou.
—Cando empezou, sen tantos observadores nin vídeos, non sería doado chamar a atención desde un pobo tan afastado das principais cidades.
—Todo era moi diferente a hoxe en día, había moi poucas/pouas actividades e opcións de lecer, así que o que nos quedaba era xogar ao fútbol, eu non era diferente aos demais. Tiven esa paixón desde pequeniño, xogaba as 24 horas do día. Non había os medios de captación actuais, pero tiven a sorte de debutar moi nova en Terceira División. Viume o Dépor, que entón estaba en Primeira, e levoume á súa filial. Aos dous anos volvín, chamoume o Lugo e tiven a sorte de facer da miña paixón a miña profesión.
—Estivo dez tempadas en Segunda División B e tres en Segundo, que faltoulle para asomarse a Primeira?
—Tiven a fortuna de non sufrir lesións e deino todo, entregueime en corpo e alma ao fútbol. A miña conclusión é que se non cheguei a máis, é porque non me daba para máis.
—Son moi diferentes o fútbol que goza agora do que viviu como xogador?
—En cada categoría todos temos as nosas ilusións. Cando xogaba no Racing de Ferrol ou o Lugo, para min ascender era como gañar un título en equipos da envergadura dos que estou agora. Hai uns meses estaba co Vilarreal nunhas semifinais de Champions, pero eu vivinas de todas as cores, coñezo o barro, veño del. Sei o que é pasar meses sen cobrar, adestrar en pésimas condicións, o que é unha viaxe de 12 ou 15 horas en autobús...
—É analista técnico do Vilarreal. En que consiste o seu traballo?
—Formo parte dun staff amplo, e eu son un técnico asistente que se dedica principalmente á análise dos rivais, ademais de traballar de forma coordinada co resto de membros do corpo técnico.
—Forxou a súa relación con Unai Emery en Ferrol, non?
—Fomos compañeiros hai 20 anos, ou algo máis, e mantivemos a relación. Agora, ademais desa relación persoal, temos unha relación profesional, e é un pracer e un privilexio traballar cun adestrador desta envergadura.
—Como alcanza a primeira orde do fútbol de elite?
—Durante a miña etapa como xogador, a miña dedicación á marxe era formarme para o fútbol e, a partir de aí, nunca parei. O fútbol evoluciona e hai que actualizarse, estar ao día, non deixar de aprender nunca. Estou agradecido de que me desen a oportunidade de saltar ao Valencia cando era segundo adestrador e analista do Xerez.
—Gozou máis na súa etapa de futbolista, ou agora, que gañou a liga Europa e alcanzado unhas semifinais da Champions?
—O máis bonito é ser xogador, pero eu, ademais, teño paixón polo entendemento do xogo, pola análise. Sigo gozando, gañe ou perda. Gozo do día a día. Dedícome ao que me apaixona, e trato de facelo ben, porque cada día cando me levanto vou feliz ao adestramento e, logo, déitome coa ilusión de que o día seguinte será igual.
—Toca algo de balón de cando en vez?
—Para min, cando era xogador, a esencia era competir. Agora eu creo que xa non teño idade para deportes de contacto. Saio a correr, xogo ao pádel e fago algunha cousa máis para tratar de manterme en forma e poder permitirme comer un pouco/pouo máis.
—E dentro de dez anos onde se ve?
—Non miro as cousas tan a longo prazo. Trato de manterme onde estou, porque estou contento, pero non sei que vai deparar a vida. A miña aspiración é ser feliz, gozar do que fago, ese é o maior éxito.
—De que adestrador aprendeu máis?
—Tanto de xogador como agora tiven a sorte de aprender de moi bos adestradores. Traballei coa escola inglesa, italiana, arxentina, española... E de todas aprendín moitísimo. Non podería dicirche só un, non sería xusto, pero estar con Emery é un ensino continuo, ten unha capacidade admirable.
«Viveiro é o meu descanso, a miña tranquilidade e a miña enerxía»
Pablo Rodríguez disputou máis de 300 partidos coas camisetas do Viveiro, Fabril, Lugo, Racing, Xirona, Leganés, Atlético Baleares e Compostela.
—Cal foi o mellor futbolista co que traballou?
—Impactoume Emilio Viqueira, talvez o máis diferencial co que xoguei.
—E un rival?
—Lembro un día que me puxeron de lateral esquerdo contra o Levante e enfronte estaba Félix Ettien. Pasaba por diante miña coma se fose un tren de mercancías.
—Podería quedarse cun só partido na súa carreira?
—O Racing de Ferrol-Ceuta do 25 de xuño do 2000, que ascendemos a Segundo tras 23 anos. Foi unha partido clave na miña carreira, cun penalti que marquei e creo que pode ter transcendencia en todo o que me pasou despois.
—Non usa redes sociais.
—Son útiles para informarse ou ler algún artigo relacionado co teu campo, pero a usar as redes sociais para ensinar o que fas ou o que tes non lle vexo moito sentido.
—A que dedica o tempo libre fóra do fútbol?
—Teño pouco/pouo tempo libre e, ao final, cando o teño, vexo máis fútbol. Eu boto moito de menos aos meus amigos e á miña familia e, se me dan a elixir unha actividade cando estou libre, non hai nada como estar en Viveiro. É o meu descanso, a miña tranquilidade e a miña enerxía. A pena é que me pilla un pouco/pouo lonxe e matogueira o tempo como podo, se cadra facendo algún deporte. A nosa vida non é demasiado interesante, é curioso que cando temos tempo libre, igual escapamos a ver algún partido na zona.