Vivir o ambiente duns Xogos Olímpicos é diferente a todo. Aínda que sexan uns tan especiais e tan ríxidos como estes, hai algo que os fai diferentes a uns campionatos Mundiais para cada deporte. É certo que, en gran medida, os atletas que vemos competir neles son os mesmos que os que aparecen no Mundial previo, pero todos saben que hai algo máis aquí. Algo intangible. Algo que encolle corazóns e mentes, atenazándolos, e agranda outros, facéndolles voar e mellorar as súas marcas.
Todos os inconvenientes, as incertezas sobre a celebración dos Xogos do 2020, as PCR diarias, os horarios estritos e as máscaras quedan atrás. Só queda o deporte. Deporte en estado puro. O espectáculo necesita da calor, da enerxía do público, pero hai deportes que nunca o poden ter —como a vela, por exemplo— e na que os deportistas o dan todo igual. Pero é que, ademais, cando se acenden as luces dos estadios e a adrenalina empeza a fluír, cando sobes ao ring, ao tatami, saltas ao campo, sales á pista, ou che asomas ao bordo da piscina e danse as saídas, o que non haxa público esquece. Toda a túa atención se centra no que vas facer e non ves, non escoitas nada. Toda a atención se focaliza no teu obxectivo e poderías ser o último humano sobre a terra, que che daría igual. Chegaches ata aí para dalo todo, e non podes permitir que a contorna che distraia. Aí si que se produce unha «visión de túnel».
E de súpeto, todo acaba, volves ver que hai xente, luces, ruído, cámaras. Alegría ou tristeza compartidas con adestradores, amigos, familia, compañeiros. E tamén —cos seus matices de envexas e admiracións— co resto dos deportistas. E sobre iso, estes Xogos —como case todos ao longo da súa historia— estannos deixando exemplos fantásticos.
Un deles, que algunha xente (sempre hai quen non é capaz de entender a alegría pola vitoria doutro)/doutro) non foi capaz de comprender do todo, é a imaxe de alegría de Ana Peleteiro abrazando a Yulimar Vermellas cando esta saíu do foso tras o seu último salto. As dúas sabían que era bo. Moi bo. Cando día tras día estás perseguindo eses centímetros, hai veces que non necesitas cinta métrica para que as tripas che digan o que pasou. As dúas tiñan xa a súa medalla olímpica, pero estou seguro de que Ana se alegrou igual polo que fixo Yulimar. As dúas son rivais en busca de mellores marcas e títulos, e oxalá nos dean nos próximos anos un espectáculo de rivalidade como o de Nadal e Federer. Pero cando compites, se es un deportista de verdade, recoñeces o mérito dos teus rivais. É máis, sabes se algún está por amais do normal. Por unha banda, é o teu ídolo; por outra, quérelo derrotar. E aínda máis se adestras co teu rival diariamente.
É paradoxal competir contra alguén que á súa vez che axuda co seu estímulo a mellorar, a intentar batelo. Que moitas veces, é o teu amigo especial. O que coñece os teus soños, porque son os seus tamén. Con quen compartes aspiracións, apóiasche para soportar os malos momentos, os malos rolos que ás veces xera a tensión de que o futuro, as bolsas, os resultados, mesmo ás veces a nacionalidade á que aspiras dependa —literalmente— dunhas fraccións de segundo ou duns centímetros. O devandito, deporte —vida— en estado puro.