Lembra o seu debut no Dépor, club ao que chegou a pesar de que o seu pai é do Celta
01 feb 2021 . Actualizado á 17:18 h.Emilio Viqueira (Santiago, 1974) recoñécese como un home traballador, claro, testarudo e quizais falto de paciencia para aguantar segundo que cousas. Unha forma de ser que lle ligou ao fútbol desde fai un cuarto de século. Como xogador, algo que estraña; como director deportivo, que agora aborrece; e na actualidade como representante.
-Que lembra dos seus inicios?
-Foron no Atlético Fátima, no seu campo de terra. Tempos afastados, pero marabillosos. Alí estiven ata os 14 anos e cando quedamos campións de España coa selección galega, con Agulló, empezaron a chamarnos equipos a casa.
-Fagamos unha paréntese un o seu relato. Di que juaba en terra, Non sei se moitos rapaces de hoxe aceptarían xogar nesa superficie.
-Precisamente o meu pai é agora o presidente do club e cando teño vacacións levo alí aos meus fillos e xogamos un pouco ao campo, que segue sendo de terra. Eles sorpréndense e dinme: 'Papá, é moi difícil xogar aquí'. Pero eu cando vou a algún campo de terra sento añoranza.
-Sigamos. Dicíame que o empezaron a chamar moitos equipos. Elixiu ao Dépor.
-Con 15 anos eu íame a Venezuela a xogar coa selección española e á volta o meu pai díxome que xa falara co Deportivo. Apostamos por que fóra á Coruña porque tiñan un proxecto bonito coa base. A miña familia sabía que ía estar nunha boa residencia, no Liceo A Paz, e foi o que decidimos. O meu pai era do Celta e elixiu o Deportivo. Aínda mo lembra a miúdo.
-E o Dépor fíxolle debutar.
-Foron anos bonitos, con Corral e Beci en xuvenís. Con Arsenio debutei en Copa nun partido contra o Oviedo, o míster estivo moi cariñoso comigo e fíxome sentir un máis. Logo con Toshack fíxeno en Liga e foi o que realmente apostou por min. Ese día en concreto co Salamanca, foi moi peculiar.
-Por?
-O Deportivo xogaba o domingo e eu o sábado adestrei co Fabril. O primeiro equipo fíxoo á mesma hora e ao acabar apareceu no noso vestiario. Imaxina, un vestiario de xente moi mozo no que estabamos a facer o indio todos alí. Cando entrou fíxose o silencio e dirixiuse a min: 'Viqueira? Ten coche?', preguntoume, Díxenlle que si. 'Pois lle agardo que fose e lévame ao hotel', díxome. E así foi. Eu daquela tiña un Citröen AX pequeno, case non cabe nel. Leveino ao hotel, subimos ao seu cuarto e preguntoume: 'Ti tes ovos a xogar mañá?'. Eu respondinlle que claro, que tiña ovos a xogar cando el quixese. Acababa de cumprir 21 anos, presenteime no estadio sen adestrar con eles, os compañeiros estaban asombrados [Mauro Silva, Fran, Donato, Aldana...], e Toshack díxolles: 'Emilio vai ser titular' [o partido gañaron 2-0]. E así foi como debutei en Primeira. Non o contei nunca, pero foi tal cal. E ademais a partir de aí el deume confianza e moito cariño.
-Pero como tantos canteiráns e galegos da época, tivo que saír e emigrar. En Andalucía atopou a súa segunda casa.
-O Dépor era moi grande entón e Lendoiro díxonos que o listón estaba moi alto para a canteira, cousa coa que non estou de acordo, pero bo. Fun primeiro un ano a Portugal e logo xa a Xerez e a Huelva. Está mal que o diga, pero a verdade é que en Andalucía tratáronme mellor que na casa, e en moitos sentidos. Sentinme moi querido e gardo uns recordos espectaculares deses dous equipos. Custoume adaptarme e recordo que os primeiros meses foron complicados. Eu non fora moito polo sur e fun a Xerez ao día seguinte de casarme. Era agosto, cheguei de noite e xa notei esa calor que me acompañou logo durante moitos anos.
-Ata a súa retirada.
-Os futbolistas somos uns privilexiados e ademais a min encantoume sempre adestrarme. Gozábao todo e sempre fun un namorado do meu traballo. Nos últimos anos sufrín algunha lesión importante e xa fun vendo que era lei de vida, así que me fun preparando para deixalo e seguir vinculado a el noutra faceta. Prepareime para ser director deportivo e o Xerez, que quería que seguise xogando un ano máis, pero eu xa non podía, presentoume a opción de ser director deportivo. Collina e aí empecei nesoutra faceta.
-E que tal?
-Eu todo o que fixen na vida foi intentando ser honesto. Se non saíu algo é porque non souben facelo mellor, pero non por traballo. En Xerez estivemos a piques de xogar a liguiña para subir e en Tarragona collemos a un equipo practicamente desafiuzado en Segundo B e con moita débeda, conseguimos subilo a Segundo e estivemos a piques de facelo a Primeira. Fun deixándoo en Segundo.
-E foise ao Lugo.
-Fun con moita ilusión, cun proxecto, pero as cousas non saen sempre como un quere ou imaxínallas. Tocoume irme e xa está. Hai moitas cousas que non me gustaron e supoño que ao presidente haberá outras que non lle gustaron de min, pero fun transparente e claro, que é algo que levo no meu xene. Deséxolle ao Lugo e á súa afección todo o mellor, iso por descontado, teño amigos alí e deséxolles de verdade moitos anos en Segundo ou incluso en Primeira. Non gardo rancor, quedo co bo.
-Foise e deixou a dirección deportiva.
-Si, deixeina porque os directores deportivos somos un saco de boxeo que todo o mundo intenta machucar nun momento dado. Non é gratificante. Cando fichas a un xogador, antes incluso de presentalo, xa te están criticando e se logo as cousas saen ben, pois é que é o teu traballo. É unha profesión moi difícil e quizais eu non tiña esa paciencia para aguantar certas cousas nun club de fútbol. Segundo a miña forma de entender as cousas, un director deportivo é o que ten que facer o equipo e buscar o adestrador, pero como vin que iso é difícil conseguilo, o mellor é dar un paso ao lado. Eu agora estou a traballar para unha axencia de futbolistas, coa que estiven toda a miña vida, Promosport, e atopei un sitio onde síntome realizado. Sigo vendo fútbol igual, estou en contacto cos xogadores e intento axudarlles, traspasándolles as miñas experiencias. Sempre hai momentos delicados e intento que non cometan os erros que puiden cometer eu nun momento dado.
-Non se ve como adestrador?
-Non, non... Iso é moi complicado. Teño os títulos, pero non mo expoño. Tiven unha experiencia no Recreativo de Huelva, co equipo xuvenil de División de Honra, e non me ví... Os adestradores son doutra pasta. Eu levo a técnicos como a Vicente Moreno ou a Xisco Muñoz, que acaba de fichar polo Watford, e inténtolles axudar, pero eu non me vexo.
EN CURTO
-Ser futbolista é...
-Marabilloso.
-Ser director deportivo é...
-Unha putada.
-Ser representante é...
-Ilusionante.
-Se non fose futbolista sería...
-Futbolista, non había outra posibilidade.
-Que opina da política?
Non votei na miña vida. Hai moita xente que me di que está mal, pero é que me poden preguntar por un partido ou outro e podería dicir calquera burrada. Vexo moitas bobadas en televisión, pero non podo falar con propiedade.
-Unha afección fóra do deporte.
-Todo o tempo que teño é para a familia. Á miña muller e os meus fillos.
-Unha película.
-Braveheart.
-Unha serie.
-A casa de papel.
-Unha comida.
-O chuletón.
-Como se ve dentro de vinte anos?
-Agardo que igual de feliz que agora e coa miña familia toda ben.
-Algo do que se arrepinta.
-De nada. As decisións que tomado unhas saíron ben e outras mal, pero estou contento coa miña carreira.
-Unha virtude.
-Son moi transparente.
-Un defecto.
-Son moi cabezón, ou iso di a miña muller.
-O seu fillo xoga no Paiosaco en Terceira División. Que papel asume como pai futbolista?
-Póñome nunha esquina e vexo o partido. Nada máis. Se gana lle animo e se perde tamén. O único que non quería é que se lesionase e mira, cruzado, ao final vivímolo coma se toda a familia estivese lesionada.