O técnico asturiano modeló ao Athletic en apenas doce días e guiouno cara ao título
18 ene 2021 . Actualizado á 00:29 h.Foi despedido no 2019 do Valencia, meses despois de gañarlle ao Barcelona a Copa do Rey (tamén en Sevilla), e non tivo a opción de disputar a Supercopa do pasado ano que se gañou a base de traballo e talento. Aquela final a catro que o equipo che acabaría disputando en Arabia Saudita con Celades como substituto e que nin lle competiu ao Real Madrid nas semifinais. O fútbol é irónico e un curso despois da portada recibida por Peter Lim, Marcelino García Toral (Villaviciosa, 1966) atopouse xogando a seguinte Supercopa que se gañou outro compañeiro sen sorte, un Gaizka Garitano fulminado hai menos de dúas semanas despois de gañarlle ao Elxe.
Marcelino está de volta. Sempre cunha botella na man, facendo sentadillas na banda, vivindo con intensidade cada xogada, gesticulizando cada acción coma se fose a que decide o partido. Coa mesma forza de sempre e sen apenas sesións de traballo levou ao Athletic, primeiro a tombar ao Madrid en semifinais, e onte ao Barcelona na final. Sendo ademais mellor en ambos os casos.
Os leóns volveron ser un equipo compacto nA Cartuxa. Presión alta como primeira opción e defensa en bloque medio e adiantada como segunda. Sempre xuntos. Con liñas indivisibles. Os dez futbolistas de campo agrupáronse en 25 metros e minimizaron eses espazos nos que Messi sempre fai diabluras. Mesmo cando xoga collo, como onte. En ataque, sen medo a tocar e sempre buscando centros desde os costados á área cara a Raúl García, ou ben galopadas de Iñaki Williams, que recibiu a perfecta lección de Marcelino de que a quen debía buscar nas súas carreiras era a Lenglet. O francés é máis lento que Araújo e pola súa falta de cintura pasaron os desequilibrios bilbaínos.
Todo xogou como quixo Marcelino e só un desaxuste na banda dereita branquivermella acabou con botellazo ao chan (o 1-0 de Griezmann). De Marcos devolveríalle o sorriso ao técnico do equipo vasco antes de descanso para facer xustiza.
Se a presión, se a agresividade, son acenos de identidade históricas dos equipos de Marcelino, a outra é a estratexia nas xogadas a balón parado, virtude que tamén puido exhibir onte á noite. Primeiro, no tanto anulado a Raúl García no arranque da segunda metade; e, despois, no 2-2 de Villalibre que enviou o partido á prórroga na última xogada do partido. O adestrador do Athletic celebrouno con rabia estendendo os seus índices coma se fose un pistoleiro.
É digno de estudo como un adestrador que foi presentado o 5 de xaneiro, doce días despois é capaz de demostrar as súas ideas nun equipo. A xenialidade de Williams no arranque do tempo extras, colocando o balón na escuadra, foi a rúbrica a esa Supercopa que se merecía gozar Marcelino desde hai un ano.
A espiña sacada
Pero se este título é unha bendición para Marcelino, non o é menos para todo o Athletic, que nos últimos trinta anos parecía condenado a estrelarse sempre contra o mesmo rival.
E é que nos últimos trinta anos, os branquivermellos optaron a seis títulos e en todos co mesmo rival como besta negra. O Barça gañáralle catro (as tres finais de Copa do Rey celebradas) e só a Supercopa do 2015 caera ao lado vasco, aínda que aquela a dobre partido (un sonoro 4-0 en Santo Mamés e 1-1 no Camp Nou).