Os goles do extremo ante o Vilarreal eclipsan o debut goleador do uruguaio
29 sep 2020 . Actualizado á 08:46 h.En 20 minutos escasos, a afección do Atlético tivo un amor e fixo un amigo. O flechazo foi sobre o campo, porque goles son amores. Suárez fixo dúas dianas no seu debut coa branquivermella e deu unha asistencia tras entrar ao campo no minuto 69. Se a estancia do uruguaio baixo as ordes do Cholo xa prometía antes de empezar, co corte de cinta se descorchó a champaña. Simeone, mentres le llovían as preguntas sobre o exazulgrana, tratou en rolda de prensa de deixar o espumoso no cubo. «Partido a partido».
O novo amigo dos atléticos estaba en Barcelona. No controvertido paseo da fama do Metropolitano, ese no que os seareiros chospen sobre os nomes de Hugo Sánchez, Griezmann ou Courtois, a placa de Bartomeu sería respectada. A última vez que o Atlético repescó a un dianteiro do Camp Nou en anunciada decadencia —naquela ocasión David Villa—, o club branquivermello acabou campión. É só unha dato, castelos no aire, pero os seis goles marcados, o reencontro de Costa co gol ou a explosión de Joao Félix —sumado a todo o demais— proxectan cimentos sólidos.
Co dobrete de Suárez, evidentemente, o cabreo subía en Barcelona. Ao equipo de Koeman aínda lle quedaban tres horas para a súa posta de longo, pero moitos dos que creron que o ciclo de Suárez en club catalán estaba esgotado empezaron a dubidar. E Ivan Rakitic puña aínda máis nerviosa á parroquia co seu primeiro gol como sevillista.
O Barcelona necesitaba unha estrea sólida ante o Vilarreal. Ante todo, necesitaba gañar. Calquera outra cousa, con Suárez goleando a 600 quilómetros tras darlle a carta de liberdade, sería imposible de xustificar. Pero a longo prazo necesitaba convencer, unha actuación que afastase dunha vez por todas o ocorrido en Lisboa ante o Bayern.
Para unha tarefa así, o club acomodouse nos últimos anos a dar a responsabilidade a Leo Messi. Pero o arxentino é, ultimamente, máis pirómano que bombeiro. Non parecía un aliado para os intereses culés cando Luis Suárez estaba na ecuación. Por sorte para o Barcelona, estaba Ansu Fati no céspede.
Un novo fenómeno
Presumir do legado de Cruyff, é xogar ao fútbol con extremos. A pesar de a súa recente exhibición coa selección española, poucos predicían que un rapaz de 17 anos puidese lavar a imaxe do Barcelona no primeiro partido de competición tras o desastre ante o Bayern. Ansu Fati esnaquizou ao Vilarreal con dous goles e regalándolle un penalti a Messi, nunha exhibición de desborde e técnica. Ao cuarto de hora de partido no Camp Nou, os afeccionados xa miraban máis o futuro que ao pasado, vestido de curto no Wanda.
Tras o incendio, o mozo xogador brota entre a terra arrasada polas chamas. A súa inscrición como xogador do primeiro equipo para esta campaña fixo que a súa cláusula de rescisión ante posibles compradores suba ata os 400 millóns de euros. Un talento blindado ao que Bartomeu aferrarase como legado.
