En agosto de 1987 o defensa vasco do Deportivo sufriu un infarto no autocar cando o equipo se desprazaba a Carral para disputar un amigable
01 may 2019 . Actualizado ás 21:40 h.Transcorría o verán de 1987 e o Deportivo encaraba a tempada 87-88 con varias frustracións no seu inconsciente colectivo: a maior delas, sen dúbida, o feito de que o Celta fose competir esa nova campaña en Primeira División mentres que o club coruñés disputaría unha nova Liga , e xa ían dezaseis seguidas, na condescendientemente chamada categoría de prata do fútbol español. A segunda, o vergoñento espectáculo co que rematara a tempada anterior, cun encontro en Riazor ante o seu máximo rival, no que a escuadra viguesa levouse o triunfo grazas a un discutido penalti sinalado por Díaz Vega e que provocou serios altercados nas bancadas. Os incidentes deste partido, o primeiro derbi televisado na historia do Deportivo, provocaron o peche de Riazor por tres xornadas. O outro factor que tiña o ánimo dos afeccionados baixo mínimos era a marcha de José Luis, o discutido centrocampista que fora a estrela do equipo nos últimos anos, a un conxunto de Primeira División, o Betis.
Pero a gran baixa da tempada que se aveciña será a de Javier Sagarzazu, vítima da morte súbita o 16 de agosto de 1987, en plena pretemporada. Así o lembraba o dianteiro deportivista Vicente Celeiro tempo despois: «Aínda sinto calafríos ao lembrar o sucedido. Foi nunha viaxe a Carral, onde iamos xogar un partido amigable co Ourense. O caso é que, cando xa case chegabamos ao campo, Sagarzazu empezou a afogarse. Atendérono alí mesmo, pero creo que morreu na ambulancia, cando o levaban para o hospital Juan Canalejo (actualmente denomínaselle CHUAC). Nós pensabamos que era unha simple indisposición. Cando nos informaron de que sufrira un infarto, quedamos xeados». Javier Sagarzazu, un defensa procedente da Real Sociedade de San Sebastián, equipo co que acababa de gañar a Copa do Rey ante o Zaragoza, era sin duda un dos xogadores de máis calidade daquel Deportivo. Así o demostrou uns días antes no Trofeo Teresa Herrera. As ausencias de José Luis e deste malogrado futbolista cambiaron o curso da tempada. A morte do lateral guipuscoano, que contaba con sólo 24 anos, produciu unha enorme conmoción en Galicia (co tempo dedicaríaselle en Carral unha rúa que leva o seu nome) e en San Sebastián, onde o seu fillo Xabier, que non chegou a coñecer ao seu pai, foi o encargado de marcar o 22 de xuño de 1993 un último gol a porta baleira e co estadio ás escuras na festa de despedida do estadio de Atocha. «O Deportivo -explicaba Vicente- lograra aquel ano un gran persoal, mantendo gran parte dos seus mellores futbolistas da campaña anterior e facendo algunhas fichaxes moi interesantes. Por iso, cando se marchou José Luis algúns empezamos a ver as cousas con menos optimismo. O de Sagarzazu foi diferente. Ningún de nós naquel equipo tiveramos unha experiencia así. Estivemos afundidos durante moito tempo. O propio Arsenio Iglesias , que acabaría adestrando ao Deportivo esa tempada, lembraba nas páxinas do libro Historia do Deportivo (editorial Xerais, 1993) o tremendo golpe anímico que provocou no cadro de persoal aquela desgraza: «Tívenme que facer cargo dun equipo moi baixo de moral. Por moito que o intentes, non é doado cambiar unha situación así. E menos mal que San Vicentiño marcou un gol ao Santander no último partido de Liga , cando xa nos iamos para a Segunda División B».
