Deportistas galegos de elite describen como se alimentan e confesan unha elevada conciencia sobre os efectos que a súa dieta provoca nos resultados que obteñen despois
07 sep 2018 . Actualizado á 05:00 h.O rendemento e a alimentación van da man. Cada vez, a conciencia é maior. Tamén a formación que reciben os deportistas. Non todas as disciplinas esixen o mesmo. E non todo o que beneficia a un serve para que outro mellore. A maioría de clubs e federacións integran xa a expertos en nutrición que asesoran de forma personalizada. Cando o futbolista Denis Suárez (Salceda, 1994) arribou ao Vilarreal, no 2015, decidiu meter man ao que levaba á boca: «Antes comía de todo». Foi un nutricionista do club o que lle fixo cambiar o chip. «Desde entón sigo unha mesma rutina de comidas durante todo o ano. Adoito almorzar zume de laranxa con torradas de aguacate e pavo. Nas comidas alterno peixes, ensaladas e carnes de pito ou coello. As carnes vermellas evítoas», conta o actual xogador do Barcelona. En día de partido, o menú é sempre o mesmo: pasta con pito. Para beber, auga. «Só despois de xogar, na cea, tómome ás veces unha Coca-Cola». Nesas ceas, tras os encontros nos que tivo algún protagonismo, son nas que Suárez permite consumir o que para o común cidadán é o principal acompañante das comidas e ao que el renuncia. «Durante a tempada non como pan», recoñece.
A comida, para a atleta Ana Peleteiro (Ribeira, 1995), unha das grandes xoias do deporte galego, chegou a converterse nun problema. «Cando me tocaba competir, deixaba para comer. Pasaba fame. Comía o mínimo para intentar rebaixar o máximo de peso. Logo, tiña efecto rebote. Baixaba catro quilos para a proba e, cando volvía comer, subía seis». Calquera especialista levaría as mans á cabeza. No seu desprazamento a Madrid, para concentrarse na Blume, comezou a súa deriva. «Viña de casa da miña nai, cunha dieta coidada e alí volvinme tola. Fóiseme o peso. Non me privaba dunha carne, un arroz con leite, unha xelatina... e logo pasábame factura. Incluso na pel notábao. Saíanme moitos grans».
Na súa propia familia advertiron á triplista. «A miña prima insistíame moito. Dicíame que fóra a un nutricionista. Eu pensaba, dietas? Non as vou a cumprir. E pasaba dela». Ata que a conciencia lle dixo basta o pasado novembro. «Empecei a ler sobre a real food e dei un xiro radical. Deixei para comer todo tipo de ultraprocesados, azucres saturados, fariñas refinadas... agora fíxome sempre nas etiquetas das comidas. Antes deixábame levar por produtos por denominarse lights e non era consciente da porcallada que me levaba á boca. Era adicta aos refrescos, agora só tomo auga con gotas de limón».
Menos graxa
Co cambio de hábitos, Peleteiro perdeu graxa corporal e o seu peso non sofre drásticas oscilacións. A súa dieta componse de hidratos, proteínas, moita verdura, e algunha decisión froito das súas sensacións. «O día de competición sempre como carne con ensalada, o día que comín peixe, competín fatal». Faise sempre o seu propio pan. «Con fariña integral, sal, fermento e auga. Ás veces bótolle noces, pasas...». Tamén as súas sobremesas. E recita a receita do seu último biscoito caseiro: «Fariña de espelta, un ovo, un dátil, un plátano e uvas pasas». Na súa mesa, parcece, xa non hai volta atrás. «Non é por moda, nin sequera pensando só en competir, é por saúde a longo prazo», confesa.
Se ningúns apostan polas rutinas alimentarias, ao triatleta Uxío Abuín (Dodro, 1991) cústalle seguilas. «Se tomo sempre o mesmo, aburriríame. Teño que variar. A comida gústame moito e encántame probar de todo. Tamén cear fóra. E non me privo de tomarme unha hamburguesa ou unha pizza», admite. «Intento non obsesionarme. Iso si, cando teño algunha competición preto, tócame afinar. Coidarme máis». E no primeiro que mete a tesoira é na súa maior debilidade. «O doce tírame moito, as sobremesas pérdenme, o chocolate... é do que máis me custa prescindir». Ao que non lle doe renunciar é ao azucre dos refrescos. «Non me gustan, así que ese problema non o teño. Bebo auga sempre ou algunha bebida isotónica».
A disciplina tórnase imprescindible con cada carreira. Aí, o menú, restrínxese para Abuin. «Almorzo bebidas vexetais con avea ou muesli e engádolle algunha proteína». Á hora para comer, mantén tamén unha rutina: «De primeiro sempre pasta, arroz, verdura ou pataca cocida. De segundo, normalmente carne. E logo froita». Para a cea resérvase o peixe: «Un pouco de atún con queixo fresco».
Costumes desde a nenez
O queixo é o maior vicio de Tamara Abalde (Vigo, 1989). «Gústanme moito, pérdenme. De todos os tamaños, formas e cores. O meu non son os doces (ri)». A xogadora do Valencia Basket non esconde que se coida. «Desde pequena, na casa, eduqueime así. Coa selección temos un nutricionista, que nos aconsella un pouco. Conteille cales son os meus hábitos e non tiven que cambiar ningún».
Tras levantarse, Abalde almorza avea, plátano, mel, ou unhas torradas de pan de sementes con tomate e aceite. A súa dieta prepárase sobre todo ao forno, cocida ou á prancha. «Sobre todo pescado. Non son moi amiga da carne, o pito é o que máis como. Moita pasta, arroz, quinoa... tamén verduras, aínda que adoito prescindir delas cando teño partido». O motivo? Recoñece que lle custa completar a dixestión. «Trato para comer con bastante antelación antes de adestrar ou de competir. Cando non o fago, síntome moi pesada logo. Pero non cambio nada o día de partido».
