O exxogador do Barcelona, co que compartiu vestiario máis dunha década, escríbelle unha emotiva misiva pola súa despedida
20 may 2018 . Actualizado á 19:28 h.Xavi Hernández, na actualidade xogador do Ao-Saad catarí, dirixiu unha emotiva carta á súa excompañero Andrés Iniesta, que abandona esta tempada o FC Barcelona.
Carta aberta de Xavi a Iniesta
Aínda lembro a primeira vez que vin xogar a Andrés. Eu estaba no xuvenil: el, no infantil. Alguén do club dime: 'Xavi, abaixo hai un mozo que vai ser a hostia. Din que é bo!' Están el e outro, Troiteiro, que vén ser como Mario Rosas. Andrés parécese moito a ti'. Pero cando lle vin xogar, díxenme a min mesmo: «Que vai! Este non se parece a min como din! Que vai! Este é diferente!' Este ten máis saída, máis caneo, pódese ir a unha banda, é capaz de facer unha croqueta. É moi diferente a min porque eu xogo de catro, moito máis posicional, como Pep na súa época ou Busi agora. Andrés, en cambio, podía xogar de «catro», de «oito», de «seis» e ata de extremo. Xa de neno víaselle unha pinta de mestre polo xeito en que utilizaba o corpo antes de recibir o balón, usando as dúas pernas para xogar. Agora pode parecer ata normal, pero nesa época era revolucionario porque el igual facía un control orientado coa perna dereita que á xogada seguinte executábao coa esquerda. O que máis sorprendía era ese estilo tan seu de orientar o balón co corpo, sen necesidade sequera de tocalo.
Víalo xogar e era un espectáculo. O que pensabas fóra, el facíao no campo. Parecía que ata escoitaba os teus pensamentos. Logo facíao con tanta naturalidade que daba a sensación de que nin o pensaba. Andrés asociábase ben, xogaba sempre coa cabeza levantada, non perdía bólas. Ou sexa, conceptos que nós levabamos anos traballando con Joan Vilà e que el levaba metidos no seu corpo desde orixe. «Foder, é catro anos menor que nós, pero este mozo leva innato».
Andrés é, para min, o xogador con máis talento da historia de España, que eu vise, eh?. Ten un talento espectacular. Se falamos da persoa, é un escándalo. Un tío admirable en todos os sentidos. Exemplar, altruísta, empático, xogador de equipo, gañador, líder no campo, sempre quere o balón. Sabe a xente o que significa iso? Cando moitos non queren a pelota nin en pintura porque é unha encerrona, el sempre a pide. Andrés sempre a quere. Cando outros xogadores pensan «ai, ai, ai» ou «non, non ma deas, por favor, agora non», Andrés viña e dicía: «Veña, dáma. Dáma xa, por favor».
É unha bendición para os demais. Iso é ter personalidade, iso é ser un líder de verdade. Líder silencioso, pero líder auténtico. Eu, que toda a miña vida fun un pasador, necesitaba xogadores como Andrés, como Leo, como Busi. Fostes os mellores socios que tiven nunca. Eles dábante sempre a saída adecuada por moi mal que estivese o panorama. Non sei por onde, pero Andrés sempre me aparecía no momento xusto. . «Mírame, estou aquí!» Pero non mo dicía falando. Tampouco fomos de falar moito no campo e iso que xogamos xuntos máis de 10 anos. Non facía falta. Entendiámonos coa mirada. A súa linguaxe corporal era o mellor xeito de comunicarse. Tamén é verdade que Andrés saíuse do puramente académico. Ás veces, durante os partidos quedabamos mirándolle. 'Pero que demos fixo? Como se escapou? Se era imposible!' Daba a sensación de que non había cousas imposibles para el cando conectaba co balón. Caneo, último pase, aceleración, parede, desequilibrio, é feliz xogando por dentro, é feliz pegado á banda? É un mestre, un verdadeiro mestre.
Ademais, a xente cría que Andrés non era forte. 'Que se eras pouca cousa! 'Que se eras feble! Feble?' Nin moito menos. Cando pon o corpo, non lle quitan o balón. Está forte, pero forte de verdade. Mira a cantidade de partidos que xogou na súa carreira. Foi exemplar ata nisto. Ao final, a mentalidade é a clave de todo. E el foi moi forte en todo, especialmente neses malos momentos que moitos non saben. Pasouno mal por vivir lonxe da súa familia e agora seguro que se lle preguntan dirá que o sacrificio mereceu a pena. Pero, quen sabía que isto acabaría así, quen cho ía a garantir? Ninguén. É tan difícil, tan duro, tan complicado, tan longo. O máis normal é non chegar. Pero esa mentalidade tan forte que ten é a que fixo chegar ata aquí.
Ao final, Andrés é un tío que ten anxo. Non me preguntes por que, pero el teno. É como Iker Casillas. O resto non o teñen; eles, si. Teñen anxo porque no momento xusto sácante da chistera o pase gañador, a parada gañadora, o balón gañador, o gol gañador. Vivímolo con Andrés no Barça, na selección. En Stamford Bridge, en Johannesburgo, ata nesa final de infantís no Camp Nou, cando eu fun velo con Pep, ambos estabamos no primeiro equipo, marcando o gol de ouro naquel partido. Mira o que pasou no Mundial. Se alguén ten tempo e ganas que mire o partido contra Holanda. Non, non falo só do gol. Se repasan a final daranse conta do que fixo realmente. Pero por que marcou Andrés o gol? Porque debía marcalo el. Non podía ser outro. Quen podía ser? Alguén con anxo. Ou sexa, Andrés. Unha persoa honrada, un currante de verdade.
E lembrar agora que dicían que non podiamos xogar xuntos. Xa se sabe, máquina. Isto é o Barça! Un club cheo de debates. A min sabíame mal por el porque sempre dixen que eu necesito o meu lado a persoas que se asocien. Eu enténdome mellor cos de calidade técnica, que non cos físicos. Claro que eses xogadores fortes son importantes, pero mira a Andrés, Leo e Busi. Fodíanme eses debates nos que se dicía que o Barça necesitaba músculo. Pero que estás a dicirme! O músculo máis importante para xogar a fútbol é o cerebro, como xa dicía Cruyff. É o máis importante e valioso. É verdade que os dous o sufrimos en silencio. Ambos somos moi calados. Por iso, teño moita sintonía con Andrés. Son como el. Prefiro calar e imporme onde debo, no campo: «Vale, veñen tres xogadores novo, pois perfecto Vai de moito nabo! Vou competir con eses tres aínda que custasen 250 millóns de pesetas! Vou demostrar que podo ser futbolista do Barça!' Esa é a mentalidade que tivo no seu día Andrés ou a de Busi, por exemplo, con Yaya Touré. O que non pensa así, vénse abaixo. Hai dúas opcións: rebelarte como fixemos nós ou caer no desánimo pensando en que non sairás desta.
Recordo, por exemplo, o que lle pasou xusto antes do Mundial de Suráfrica. Estabamos un día adestrando na cidade deportiva cando, de súpeto, oio a Puyol berrar: 'Nooooooooooo?.!' Eu non sabía que pasara, pero ao virarme véxolle saíndo do campo esnaquizado, chorando, abatido. Non saía dunha lesión e chegaba outra.
Había dúbidas incluso de que chegase ao Mundial, pero acabouno superando grazas a esa mentalidade tan forte. Non esquezo aquela charla no vestiario de Mónaco, tras a final da Supercopa que gañamos co gol de Pedro. 'Andrés, tío, necesitámoste. Aquí es moi importante! Moi, moi, moi. Non pode ser que sigas así, Andrés. O Barça non se pode permitir que ti non esteas a xogar, tío. Necesitámoste de verdade. É que es diferente. Cando non estás máquina, cústanos o dobre. Creételo, Andrés, por favor, creételo porque nós o cremos así. Necesitámoste. Mira que eu non son de abrirme moito, pero todos viamos que Andrés estaba nunha especie de crise existencial, naqueles meses onde lle coincidiron todas as cousas malas.
Pero el, coa axuda da súa familia, deulle a volta a todo grazas a esa incrible mentalidade. Ás veces, teño a sensación de que non se pode explicar con palabras o que é Andrés como xogador. Faio todo tan doado que cres que todos poden facelo. Mentira! Ninguén o pode facer como el. No campo, transfórmase. Aí aparece a súa verdadeira personalidade. É o seu hábitat natural. É un vicioso do balón. Se non o toca, non é feliz. Non lembro un partido grande no que non aparecese. Non o lembro porque non existe. Andrés sempre está. Ademais, nunca te vin levantar a voz. Nunca. Cando se queixou fíxoo con respecto, con argumentos, pero sen berrar nin berrar. Ata niso é un exemplo. Sempre puxo ao equipo por diante da individualidade, algo que non é nada doado porque todos temos o noso ego.
Aínda lembro a Champions do 2006 cando eu me rompín o cruzado e el asumiu toda a responsabilidade. Xogou de medio centro, si, de medio centro! en Lisboa e Milán. Miúdo espectáculo deu aí! Chegamos á final de París e Rijkaard non lle pon de titular. Cando me decato, dígolle a Puyi: «Non xoga, Andrés, nano? Non xoga, non xoga? Pero como é que non xoga?» Entón, Puyi respóndeme: «Non sei, non sei» En realidade, ninguén o sabía nin tampouco o entendía porque viña de facer auténticos partidazos en Lisboa e Milán. Cando el apareceu na segunda parte, todo cambiou. Puxo en orde as cousas. Ao seu xeito, claro. Calladito, sen dicir nada, pero, onda Larsson e Samuel, cambiaron a final. Seguro que por dentro levaba un cabreo de narices, pero o primeiro que fixo foi pensar no grupo e no equipo. Ese cabreo axudoulle a ser aínda moito mellor. Outro tiraría as botas no vestiario ou reaccionaría mal. El, non. Iso faille máis forte. Co seu estilo, sen dicir nin unha palabra, pero demostrando no campo que se equivocaron con el. Ese é Andrés. Agora que estou medio fóra do fútbol de elite dásche conta do que foi, do que é e do que representa. Cando saia do Barça, entenderá o que digo. Gañou todo, xogou incrible, é respectado por todos e admirado polo mundo. Sae como se merece, é un exemplo porque nunca tivo unha mala palabra, un mal xesto, unha mala cara. Mira como o queren en todos sitios. Pronto saberás o que fixeches de verdade, máquina.