O intermediario portugués acapara todas as estrelas do fútbol e impón a súa lei aos clubs
08 sep 2014 . Actualizado á 11:50 h.A lista é interminable: Cristiano Ronaldo, James Rodríguez, Radamel Falcao, Diego Costa, Ángel Di María, David de Gea, José Mourinho, Pepe, Jackson Martínez, Marcelo, Coentrao, Adrián, Quaresma, Mangala, Ricardo Carvalho, Joao Moutinho, Bruno Alves... Pero todos teñen un denominador común: Jorge Paulo Agostinho Mendes (Lisboa, 1965).
Poderíase dicir que eles son as súas criaturas. El é o doutor Frankenstein. A este punto chegou do fútbol, entregado por completo ao home que manexa os fíos do mercado dunha forma na que ningún outro intermediario fíxoo no que vai de historia do fútbol.
Baixo o paraugas de Gestifute e con trinta empregados en nómina, Jorge Mendes xestiona unha carteira de ao redor dun centenar de clientes valorada nuns 600 millóns de euros. Alá onde se entrega un premio e realízase un ránking (xa sexa puramente deportivo ou salarial), os homes de Mendes ocupan as primeiras posicións. Son as consecuencias dos terremotos que provocou o axente luso nos últimos períodos de fichaxes. Este verán non foi unha excepción.
Deixando ao carón operacións menores (as que quedan en só unhas decenas de millóns de euros), Jorge Mendes estivo detrás do pase de Diego Costa do Atlético a Chelsea (38 millóns euros), do de James Rodríguez do Mónaco a Real Madrid (80 millóns) e do de Ángel Di María do Real Madrid ao Manchester United (75 millóns), entre outros.
Facer a conta da porcentaxe que pode ingresar o representante neste tipo de operacións (entre o 10% e o 15% do montante total do traspaso entre clubs, máis o que poida pactar con cada xogador en función do salario que logre arrincarlle aos clubs) é un exercicio de perda de tempo. Absolutamente. Unha das claves da forza de Jorge Mendes é a continuidade. Todos estes futbolistas foron protagonistas en épocas anteriores doutras operacións igualmente ostentosas. Ben sexa para reforzar un equipo cun futbolista de elite, para aparentar cun gran dispendio, ou simplemente para especular co prezo dun xogador, os clubs xa saben a quen chamar. E os deportistas que queiran entrar na roda. Non só aos niveis de Cristiano Ronaldo, James ou Di María, senón tamén cando posúen unha traxectoria en botas. Abonde lembrar como se armou o Deportivo a tempada 2012-2014, a do descenso, baixo a anuencia de Lendoiro, agora conselleiro do Santos Laguna mexicano nunha xogada que certos medios mexicanos apuntan como o desembarco de Jorge Mendes no imperio de Carlos Slim.
A asesoría condicionada do portugués aos grandes clubs ten un exemplo manifesto no Valencia. A chegada de Peter Lim (unha das persoas máis ricas de Singapura) traduciuse nunha maior presenza do seu home de confianza en materia futbolística: Jorge Mendes. Hai quen sostén que foi ao revés e que foi o luso o que situou ao oriental ao mando da nave en Mestalla. Gestifute colocou unha decena de nomes no vestiario ché.
Do videoclub ao poder absoluto
O verdadeiro camiño percorrido polo exfutbolista que decidiu colgar as botas para fundar unha cadea de videoclubes no norte de Portugal con base a só trinta e cinco quilómetros da fronteira con Galicia é todo un misterio.
Pero o que si se sabe de certo son as súas demoledores consecuencias. Mendes foi acusado de manexar mediante as desordes dos seus xogadores (abafadora maioría e con peso específico) os vestiarios de clubs como o Real Madrid, o Porto, Valencia, Atlético de Madrid, Chelsea, PSG, Manchester City ou Deportivo (Hélder Postiga foi o último en vestirse de branquiazul).
Acerca do conflito de intereses que pode derivar do poder de Mendes, o Wall Street Journal escribiu unha reportaxe sobre el titulado: «Como ser o dono dun club sen compralo». O diario norteamericano foi máis aló e describiu a Mendes como «o dono do Real Madrid» na época de José Mourinho como adestrador branco. E expuña unha pregunta de difícil resposta: «Negociaría Mendes con Mourinho acerca do futuro de Cristiano Ronaldo?».
Esta cuestión é a pedra angular sobre a que o rotativo neoiorquino sostén a súa conclusión á reportaxe: «O modelo de negocio de Jorge Mendes non sería posible nos Estados Unidos», en referencia ás grandes Ligas profesionais, nas que o adestrador do equipo actúa como director deportivo do club en cuestión.
A singular historia do home que move uns douscentos millóns de euros en cada quenda do mercado de fichaxes arrinca vinculada o fútbol no Vianense.
Cando o club lle deu a baixa, Mendes comprou uns valos publicitarios. Pronto chegou o do videoclub e a xestión de locais de hostalería. Nuno, o seu primeiro representado, frecuentaba un deles. Hugo Viana (do Sporting de Lisboa ao Newcastle por doce millóns no ano 2002) foi o seu primeiro gran negocio. Así comezou a derrotar a potentados como José Veiga (o de Luis Figo) e Palio Barbosa. José Mourinho e Cristiano Ronaldo foron as súas pedras angulares. O Mónaco e o Real Madrid, os seus filóns.
Mendes leva dez anos manexando o fútbol (atrás quedan os Deco, Maniche, Márquez...), pero no horizonte o negocio amplíase á asesoría que brinda a fondos de investimento como Quality Sports Investment e axencias como Creative Artists Agency. Nin a Fórmula 1 nin o surf nin o tenis escapan ás súas redes, polo momento cos mozos valores do deporte portugués en carteira. Na carteira de Mendes, está claro.
E os que non se atopan, acaban caendo dun xeito ou outra. Filipe Luis e Adrián, ambos os exxogadores do Atlético de Madrid, non dubidaron en romper a súa relación cos seus anteriores representantes e situarse baixo a á de Jorge Mendes para desbloquear a súa saída do club branquivermello. O dianteiro acabou fichando polo Porto e o defensa polo Chelsea de José Mourinho.
A veneración que profesan os deportistas representados por Mendes cara ao seu representante chega a límites insospeitados. Ata a beligerancia contra os seus propios clubs. O peche de mercado de fichaxes no Real Madrid hai apenas uns días foi resumido en boca de Cristiano Ronaldo (insignia do clan Mendes) dunha forma lapidaria: «Eu teño a miña opinión moi clara, pero non podo dicir sempre o que penso. Se eu mandase, igual non o fixera así». Polo visto, o club non accedera a fichar a Falcao.
A relación, din, é estreita entre representante e representados. El é o seu conselleiro, o seu anxo da garda. Pero tamén o diaño ao que venderon a súa alma. O dono do produto.
O axente luso non permite nin o máis mínimo descoido nos seus pupilos. Átalles en curto e impide que se deprecie o xénero que ten entre mans. Iso é o que parece facer coa imaxe que transmite Cristiano Ronaldo, moito menos agresiva nos últimos tempos, ata conseguir o Balón de Oro sen estridencias. A CR7 non só non lle pareceu mal, senón que parecen encantados de coñecerse. De feito, construíuse unha mansión no Parque Nacional dá Peneda-Gerês de catro millóns de euros. Como Mendes.
Todo comezou con Nuno escondido nun hotel da Coruña
Para que Nuno Herlander Simões Espírito Santo acabase sentado no banco do Valencia, antes tivo que esconderse no hotel Riazor da Coruña no verán de 1996 nunha dos episodios máis truculentos da historia do fútbol. Alí comezou todo. Comezou Nuno e comezou Jorge Mendes (foi a súa primeira operación). JB Toshack xa tiña cinco porteiros en nómina como adestrador do Deportivo, pero o club e Mendes xa pactaran a fichaxe de Nuno, meta da selección olímpica portuguesa. Tras disputar os Xogos de Atlanta, Nuno non tomou un avión cara a Guimaraes para reincorporarse ao Vitoria, o seu equipo, senón que se embarcou nunha viaxe cara a Coruña. Estivo en paradoiro descoñecido ata que os clubs chegaron a un acordo. Despois sóubose que estivera escondido no hotel Riazor e que se adestraba de incógnito todos os días sobre a area da praia. Gozou de poucas oportunidades no Deportivo e despois de multitude de cesións, regresou a Portugal para enrolarse no Porto incluído no pase de Andrade, tamén de Mendes.