O director galego asegura que moi poucos distribuidores críanlle «cando lles dicía que 'Sirat' era unha película popular»
14 dic 2025 . Actualizado á 12:15 h.Óliver Laxe vai utilizar o éxito de Sirat, nomeada a dous Globos de Oro e posible candidata aos Óscar, para «dobrar a aposta» na súa próxima película, asegurou o director de cine galego nunha entrevista con motivo da inauguración de Hu, unha instalación que concibiu para o Museo Reina Sofía.
«Moita xente pregúntame se este éxito vai cambiar. E ao contrario, é que me estou rindo da que vou lear coa miña seguinte película», explica Laxe, que está a aproveitar a promoción de Sirat por todo o mundo para recompilar información do público sobre «a relación entre a arte e a terapia, a arte e a espiritualidade».
«A xente é sensible. Moitos distribuidores non me crían cando lles dicía que era unha película popular», di o tamén director de Mecosas e Ou que arde, consciente de que «agora mesmo» ten unha «varita máxica» e a nivel de produción pode facer «o que queira» no seu próximo proxecto.
Respecto diso, conta que a idea que lle está «drogando» é ir filmar no Amazonas. «Está a chamarme ir por alí. Teño ganas de ir con algún actor e morrer con el. Que nos abramos as tripas, eu como cineasta e el como actor», subliña.
Esta liberdade outorgoulla a historia dun pai e un fillo que buscan a unha irmá desaparecida polas raves de Marrocos e que serve para propor unha viaxe espiritual polo Sirat, ou ponte que chega do inferno ao paraíso no Islam. O martes 16 de decembro saberase se ademais de conquistar a crítica e público en todo o mundo a película estará incluída na lista curta de 15 filmes que aspiran a competir polo Óscar, mentres que os cinco finalistas daranse a coñecer o 22 de xaneiro.
Respiración, imaxes e música electrónica
Ese mesmo día o Museo Reina Sofía inaugura Hu. Bailade coma se ninguén vos vise, unha obra «completamente independente de Sirat, pero que nace do mesmo proceso creativo», explica. Na instalación, que poderá visitarse ata o 20 de abril, utiliza imaxes filmadas durante a rodaxe da película, e outras que gravou en templos zoroástricos e musulmáns de Irán hai 10 anos, e que combinou «de xeito moi persoal, con harmonía».
«En Hu desprego o meu imaxinario, as cousas que a min gústanme, que son o sagrado, a natureza, o transo, a música, bailar. Ir aos límites, a mirar dentro», describe o cineasta, que comezou a súa carreira facendo videoinstalaciones artísticas na facultade de Belas Artes de Pontevedra cando estudaba nesa cidade Comunicación Audiovisual.
Laxe naceu en 1982 en París, de pais galegos que regresaron, cando tiña seis anos, a esa comunidade autónoma na que aínda reside (na zona dos Ancares, en Lugo), aínda que pasase longas tempadas en lugares como Barcelona -alí estudou cine- e Marrocos.
Conta que a palabra Hu é un mantra que significa hálito divino. «Para moitas tradicións, a divindade sería unha respiración», debulla o artista, que lembra que desde esa perspectiva puramente fisiolóxica «todas as persoas cando nacen recitan o nome do divino. E cando morren». E por iso, pon en dúbida «que a xente non sexa verdadeiramente crente».
Un son da divindade vinculado na instalación coa música electrónica, que «ten unha abstracción e está tan ligada á vibración pura sen melodía, aos harmónicos puros» que «nos conecta, fainos que nos fundamos no todo», remarca.
Deixa a psicoterapia grazas aos memes
Laxe sabe que a miúdo «só á xente á que lle gusta o teu traballo vén falar», o que vén alimentar « unha percepción alterada da realidade» e provoca que os artistas teñan «uns egos desmesurados», admite.
Por iso gústalle ver os memes que protagoniza na internet. «Xa lle dixen a min psicoterapeuta que non lle necesito porque os memes que me están facendo están a dar no cravo», chancea.
Tamén acepta que haxa quen poida considerar Sirat unha «farsa». «Escoitei multitude de críticas e paréceme que isto é a arte. Escoitei que é desesperanzada ou nihilista. E escoitei a xente que lle dá esperanza e le revivifica. Para min son síntomas de que fixemos ben o noso traballo».
«Hai conversacións bastante acaloradas, xente que lles parece unha obra mestra, xente que lles parece unha farsa, pero están a falar de cine, e iso é moi san e moi bo», di o director, para quen «o problema ou a cualidade de Sirat é que te obriga a mirar dentro».