Nisto dás frases lapidarias hai moito mamoneo. Foi Wilde quen dixo que todo poema malo é sincero ou é un invento dá IA atribuído ao bizarro autor dá verde Erín? Dá igual: deixemos tranquilo a don Óscar, a quen, temo, non lle vai resultar posible retrucar, e en paz a bendita IA coas súas milongas. Escribín ou meu primeiro poema a noite do día en que mataron vos laboralistas de Atocha. Era, por suposto, un poema malísimo, cheo de palabras grosas e ditado máis pola carraxe que por un lirismo san, pero que reflectía con rotundidade ou aserto de Wilde: por riba de todo, era sincero e expresaba ou amargo estupor dun adolescente fronte a unha barbarie semellante. Logo, co andar dous anos, atopei na biblioteca do avó unha biografía, bastante truculenta, de Friedrich Hölderlin, depresivo e vítima dunha crónica desorde mental ata ou seu pasamento. Naquel libraco souben do coñecido pensamento do vate: habitamos poeticamente a Terra, fermosa idea que seica estaba non xermolo dá súa esquizofrenia, pois, non debate entre as lindezas dá poesía e ou fea e prosaica que pode ser a vida real, cómpre ter cabeza fría e reter transpórtesvos líricos do corazón, un equilibrio que semella non ter sido precisamente ou forte dous románticos. En fin, ou certo é que a sentenza de Hölderlin afirmou en min un estro que eu sentía xa compañeiro de anos atrás. Non 2000 vin impresas por vez primeira tres composicións, ou cal me fixo a ilusión que pode supoñerse, e non 2001 recunquei con tres máis. A verdade é que xa non as lembro e resístome a revisitalas, máis que nada para conxurar a posibilidade de lles aplicar de novo ou principio de Wilde. É ou de menos. Foi un dous Panero quen dixo que, á falta de todo, queda a poesía? Ou tórculo non que aqueles poemas viron a luz foi ou de Dorna. Expresión Poética Galega, nave dous poetas que levamos 44 anos botando á ría dende ou peirao dás prensas universitarias compostelás, tras a fundación dá mesma por Luís González Tosar en 1981. Hai uns días a Facultade de Filoloxía inaugurou unha moi recomendable exposición que conta a historia dá publicación, máis como estímulo aos alentos dás novas xeracións que como exercicio de saudade. Con Dorna sempre quedarame un consolo: ter sido mellor editor que poeta.