A 70.ª Seminci: O poder do cine para soñar en «Resurrection», do chinés Bi Gan
CULTURA
«Thriller» español en «Subsolo», de Fernando Franco, e «Fronteira», de Judith Colell
25 oct 2025 . Actualizado á 16:10 h.Chegou a choiva a Valladolid e, con ela, a trasfega de espectadores ás salas —hai días que moitas sesións colgan ese bendito «non hai entradas»—, a propósito de ver un cine que non se prodiga. Este sábado foi a quenda do chinés Bi Gan (1989), co seu terceiro longo Resurrection, Premio Especial do Jurado en Cannes, aínda que iso non implica estar ante unha película doado nin tampouco dirixida ao gran público. Máis ben é filme para as elites cinéfilas —e perdóeme a etiqueta—.
Primeiro, porque —e é de lamentar— a ignorancia sobre a historia do cine adquire dimensións colosais na sociedade española —ao contrario que en Francia, non se contempla no ensino obrigatorio, salvo honrosas excepcións—, e segundo, pola súa exquisita e elaborada proposta visual, tanto en manexo de cámara como en dirección de arte e de posproducción de imaxe e son, redondeado nun conxunto fascinante sobre a necesidade de soñar ou o territorio do cine como último recurso da humanidade para iso. Estamos ante unha proposta fantástica, con referencias que arrincan en Méliès e os Lumière, o expresionismo alemán e a sombra de Nosferatu (Nurnau, 1922), que seguen co cine negro clásico de Hollywood, a maxistral L'Atalante (Jean Vigo, 1934) e a melancolía do cine asiático dos 90 en xeral. Todo fagocitado baixo a peculiar mirada do cineasta. [En España o 28 de novembro].
O cine español fixo dobrete en clave de thriller. A concurso vimos Subsolo, coprodución hispano-uruguaia, que xoga coas vimbias clásicas do thriller, por momentos lembrando a Haneke no ton e no literario, a Highsmith —aínda que adapta a novela homónima do escritor arxentino Marcelo Luján, en Salto de páxina, 2015—, cando un dramático accidente de tráfico repercutirá en dous xemelgos e na súa familia, ao redor da culpa e o desexo nun ambiente non exento de morbosidade. É o cuarto longo do sevillano Fernando Franco (1976), coautor do guion onda Begoña Arostegui, logrando unha atmosfera atafegante, case enfermiza, con Julia Martínez e Diego Garisa en dous rexistros soberbios. [En España, o 7 de novembro].
Con carácter do trinque mundial, aínda que fóra de concurso, na Oficial proxectouse Fronteira, da xa veterana directora barcelonesa Judith Colell (1968), ambientada nun pequeno pobo fronteirizo dos Pireneos en 1943, cando o réxime de Franco mantén a súa colaboración con Hitler e impide o paso de refuxiados desde a parte francesa, na súa gran maioría de orixe xudía, un tema que non perde actualidade, todo ao contrario, visto o que está a ocorrer. Cun guion tomado de feitos reais, encabezan a repartición Miki Esparbé e María Rodríguez Soto. Máis aló do plus engadido de tratarse dun filme de época, o certo é que funciona na súa estrutura, aposta por un ton narrativo sen clixés nin estereotipos e non por sabido deixa de ser interesante remover no pasado, incluso con fins didácticos e en contra do esquecemento. Asier Etxeandía, Andreu Adam Rubiralta e Jordi Sànchez (nun rexistro atípico), completan a repartición principal. [En España, o 12 de decembro].