Oliver Laxe: «Seduciríame a película sen ningún diálogo, unicamente con sons e música»

Tan importante é a banda sonora en Sirat que Oliver Laxe pensa que a cinta funcionaría mellor sen conversas entre os personaxes que sen música. «Seduciríame a película sen ningún diálogo, unicamente con sons», explica o director. O espectáculo gratuíto que presentou a noite pasada na praza da Quintana de Santiago remou nesa dirección. Foi o seu primeiro achegamento, aínda que non o último, a unha presentación destas características, coordinando visuais e son en directo. Xunto ao músico francés David Letellier (Kangding Ray), responsable da banda sonora, fixo que Sirat se convertera nun filme mudo. Reinterpretaron, coa axuda do cineasta Adrián Canoura, as imaxes e os ritmos que estruturan a película. Laxe describe o experimento como unha maneira de alargar os límites entre cinema e música: «Non vexo diferenza entre o traballo que facemos con imaxe, son e relato. As tres dimensións operan igual e, ás veces, hai relevos. Van xuntos, da man. A proposta estética é a mesma».

Conta que escribiu Sirat bailando e que o seu obxectivo era que o fixese tamén o espectador no cinema. «As imaxes fecundáronse con techno, con ambient, con transo e con outros estilos musicais. Nos guións, que son moi descritivos, sempre poño links ás miñas referencias musicais. Cando os les, escoitas música», explica Laxe. Mentres que en Ou que arde soaban cancións de Leonard Cohen, o texto de Sirat enchérono as de Kangding Ray. Había secuencias da película que tiñan xa a música do francés antes de que o cineasta contactase con el.

«Facendo esta peli dinme conta de que, dalgunha maneira, son músico. Gústame expresarme a ese nivel. Para a banda sonora quería un músico, non un compositor de música. Como un actor non profesional, digamos. A composición de cinema non é música. É algo que ornamenta, que subliña, que completa. Eu quería unha proposta musical que decide ser aínda máis radical», explica o director, que describe o encontro con Letellier como algo «único».

Laxe viaxou a Berlín, onde escoitaron música e intercambiaron referentes, e Letellier estivo nos Ancares. Para conseguir o son traballaron nun estudo certificado pola tecnoloxía envolvente de Dolby Atmos: «Buscabamos un equilibro entre o nivel de percepción co que vemos as pelis, pensando e tentando entendelas, e excitar outros niveis de percepción, como a pel, o corpo, o estómago, as tripas ou o corazón. Sirat é unha película moi física». Atoparon o que buscaban nunha sonoridade diferente á que se soe escoitar nas raves, de carácter algo máis o-fi. «Ao final, a música é un xesto —explica Laxe—. David dialoga con todo ese mundo, ten esa sensibilidade, pero esta noutro circuíto. Non pincharía a día de hoxe nunha rave, pero con todos eses elementos intentamos inspirarnos na cultura e ser fieis a ela. Creo que o noso xesto segue a ter ese lume, esa intensidade que ten a música nunha rave». Coas súas pasaxes sonoras, Kangding Ray, figura clave dentro da escena electrónica europea, obtivo tamén o premio á mellor banda sonora no Festival de Cannes. «Atopar a alguén coa túa mesma sensibilidade, que entende o que lle pides e o leva á práctica, é único. El traballou reseteando o seu imaxinario e respectando o meu», comenta Laxe sobre o artista francés.

O punto de partida xa é a música. Pona en valor na primeira escena, con esas torres de altofalantes retumbando no deserto. A partir de aí, camiña desde o melódico ata algo máis ambiental e etéreo. Na Quintana, con todo, fixérono ao revés. A viaxe musical comezou polo final da película e, para ter un último tramo algo máis movido, terminou coa festa. «Pegamos imaxes dunha maneira na que no cinema sería imposible. Xogamos con fundidos, transparencias, ralentizándoas e insistindo moito nelas. É algo que non ten nada de narrativo, senón que é moi febril e sinestésico», resume Laxe, que resalta a presenza protagonista dos camións cos que os personaxes percorrían o deserto, unhas imaxes primordiais para el cando comezou coa película.

Foi a primeira vez que fixeron un espectáculo deste xeito, pero non será a única. Con isto, déronlles un novo percorrido aos sons que deseñaron man a man. «Foron os momentos máis bonitos, cando compuxemos as secuencias xuntos. Hai unha parte que é capital —continúa Laxe—, case a máis importante da película. Chamámoslle catarse e é como unha sorte de cerimonia bailada ao final. Foi bonito compoñela os dous, e David tivo a xenerosidade de acreditarme no tema». Conta, como curiosidade, que estiveron a piques de quedar cunha das versións que fixeran como referencia. Tamén que o tema final, o da marcha, o tiña o francés gardado no seu caixón desde tempo atrás. «Levaba moitos anos traballando nel e non atopaba localización, pero lle viña moi ben a escena. Fixemos unhas trinta ou corenta versións, pero lembro emocionarme e chorar ao escoitala».

---

---

---