A tormenta sobrevoou o festival, que tivo en Kase.Ou, Kasabian e Bad Gyal aos seus pratos fortes
14 jun 2025 . Actualizado á 15:55 h.O ceo compostelán amenceu onte agrisado, presaxiando unha desas tormentas onde a choiva parece que cae desde todos lados. A auga irrompeu a chuzos e houbo quen, a media mañá mentres oteaba o exterior desde a fiestra, dubidaba se merecería a pena subir ao Monte do Gozo. Ao contrario do que ocorreu durante o primeiro día, a ameazante choiva compostelá non se atreveu coa segunda xornada do Son do Camiño. O que si houbo foi camisetas retros, purpurina, selfis, outfits instagrameables e música.
O sol, coma se o pactaría coa organización, apareceu entre as nubes co primeiro rasguido do guitarrista de Aiko, que abriu unha festa que foi gañando en intensidade segundo o público entraba a gallarón no recinto.
Cando apareceu Merino aínda faltaban miles de persoas por chegar. Fixeron acto de presenza con Siloé, cuxo cantante, Fito Robles, pediu ao respectable que «brindasen con quen tivese ao seu lado». Meu dito meu feito: o público foi directamente ao seu peto. Axudou tamén que a banda ofrecese a primeira actuación memorable da tarde. Se xa tiñan fama de triunfar nos festivais, onte deixaron claro que non era regalada. Parafraseando unha das súas mellores cancións, a viaxe con eles mereceu a pena.
Tras Siloé subiuse ás táboas Amaia, que protagonizou á perfección ese contraditorio papel de chegar á fama desde Operación Triunfo mentres na súa carreira evitou a música máis comercial. En Santiago defendeu o seu estilo propio, que escapa dese pop máis tradicional e que por momentos chega a explorar eses territorios reservados para Billie Eilish. Rodeada de fans acérrimos, volveunos tolos nada máis sentar ao piano. «Grazas por facerme sentir tan arroupada», dixo cun sorriso.
Sorprendeu a chegada de Diego Ibáñez, cantante de Carolina Durante, que apareceu con muletas. Nin lesionado do xeonllo defraudou. Tampouco o icónico Kase-Ou, que pediu ao público que o acompañase «bebendo ata as copas das árbores». Un clásico.
Foi a éxtase para os nados entre os 80 e 90, público obxectivo de Kasabian, que fixeron esquecer a Kings of Leon con himnos como Fire e Club Foot. Outro recital. Faltaban Bad Gyal e Juan Magán, que saltaron ás táboas xa pasada a medianoite. Para ningúns aínda quedaba festa por diante. Para eles a choiva nunca fora unha ameaza.
O pop da vila de Estopa apunta ao gozo eterno en O Son do Camiño
O dúo chega esta noite como esa banda querida e para todos os públicos que pode reunir a miles cantando os seus temas, como Dani Martín no 2023
JAVIER BECERRA
Hai veces en que, simplemente, todo está no seu sitio para que a maxia brote dun modo que o impregna todo. Hai un concerto mítico na historia de O Son do Camiño no que ocorreu iso. Foi con Dani Martín, na edición do 2022. Sinxelamente, pasou. Tocaba na xornada do sábado, en horario estelar e ante máis de 40.000 persoas que formaron con el un círculo de amor ao seu repertorio. Enganchou incluso aos non fans do artista. El, visiblemente emocionado despois de ver ao público rir, chorar e botar, dicía ao rematar que fora un dos concertos máis importantes da súa vida. E, lonxe de cumpridos e frases feitas para quedar ben, quen estivese alí aquel día pode constatar hoxe, tres anos despois, que aquilo foi memorable.
Desde entón resulta moi común entre o público e a xente próxima a O Son do Camiño prever cada ano o concerto que equivalla ao do excantante dO Canto do Tolo. É dicir, o dun artista español ante un público que se coñece todas as súas cancións e que, entre todos, xérese ese estado de namoramento suspendido no aire que non aterra nunca. Díxose de Leiva no 2023. Tamén de Melendi no 2024. E este ano, mirando o cartel e a súa posición nel, todos os dedos apuntan ao mesmo nome: Estopa (23.20 horas, Escenario Estrella Galicia). Si, os irmáns Muñoz son as grandes figuras do día —aínda que salgan despois de The Prodigy no cartel—, e os claros candidatos a facer algo como o de Dani Martín aquel día. Ao seu xeito, por suposto.
O de Estopa é un deses repertorios que calaron a varias xeracións de tal modo que adquiriu o status de banda sonora da vida de moitos. Todo iso a base de autenticidade, sinxeleza e talento. David e José enxeñáronllas a finais dos noventa para trenzar un discurso musical que flotaba solto no ambiente e enredábase entre quen escoitaba cunha incrible facilidade. A música plasmada en Estopa (1999), o seu debut, emanaba directamente do vacile do bar tras unha longa xornada nunha fábrica de montaxe. Non buscaba producións exquisitas nin exercicios sonoros rebuscados. Apelaba á rumba, ao rock de Extremoduro e, en momentos puntuais, tamén ao rap. Desde aí, ao gran e sen metáforas indescifrables, contaban historias nas que os coches se citan con marca e modelo, o cantante perde a cabeza por unha rapaza e os baños son testemuñas de vidas botadas ao retrete entre raias de cocaína. Era todo tan real, tan falto de imposturas e tan sinxelo que había dúas opcións: rexeitalo como quen non se acepta a si mesmo ou abrazalo con intensidade porque aí se atopaba con estrofa-retrouso-estofa a vida cotiá feita canción.
Moitos, moitísimos, optaron pola segunda opción. Estopa converteuse en todo un fenómeno musical que captaba un sentir popular maioritario. Se en Inglaterra tiñan a Oasis cantando sobre o que era ser un paria da clase obreira que desafogaba as súas frustracións no pub, Estopa deulle fol ás tribulacións dunha boa parte da clase traballadora española. E, ademais, cun sorriso pícara e ibérica que xamais entenderán en Inglaterra.
O ano pasado, cando a xira do 25 aniversario fixo unha parada en Galicia, lanzaron unha dedicatoria en Pastillas de freo —todo un himno dos currantes das cadeas de montaxe incluída nA rúa é túa? (2004)— a todos os que se levantaban ás seis para ir traballar. «Eu fágoo ás cinco!», berrou un fan desde o público, plasmando nese diálogo a conexión. Aquel concerto supuxo un repaso por esa ampla discografía na que o grupo logrou o imposible: manter o éxito inicial, prolongalo no tempo e non perder polo camiño esa autenticidade que tanto valoran os seus fans. Eses que non poden evitar sentir algo —entre a emoción, os risos e a nostalxia— cando viron que subían ao escenario un Seat Panda como o que protagonizou a súa soada canción. Volverá pasar hoxe en Ou Monte do Gozo? Sexa como sexa, do que non queda dúbida é que hoxe alí vivirase algo moi grande. Con ou sen o Panda.
E ademais: Prodigy levará ao público aos anos noventa e Steve Aoki pechará o festival
Onda a actuación estelar de Estopa, a segunda xornada ofrece outras actuacións
Capital Voskov (15.30). Co indie épico de festivais como referente, a banda de Muros mira os retrousos poderosos.
Taïn (16.10). Mozo betanceiro cuxo pop-rock tira de influencias como Vetusta Morla e Leiva, engadíndolle un toque de rap.
Marlena (17.40). O dúo chega coa súa proposta de pop dosmilero.
Lia Kali (18.30). Figura de referencia nas músicas urbanas que parte do rap, pero leva a todo tipo de lugares.
A A Love You (19.20). Cancións redondas entre o punk-pop e o indie-pop, e un grupo que parece facer nado para os festivais.
Dani Fernández (20.20). Unha das figuras do momento. Pop para todos.
Amaral (21.35). Un clásico do pop-rock español que leva anos instalado no circuíto dos festivais, onde as súas cancións as corean varias xeracións.
The Prodigy (01.10). Viaxe aos noventa con The Prodigy e temas como Firestarter, que fusionaron electrónica e o rock. Cita coa historia.
Steve Aoki (02.30). O famoso DJ encargarase de pechar o día.
Ademais, no escenario electrónico poderanse gozar das actuacións de Yahaira, Viviana Casanova, TSHA, Jayda G, Honey Dijon e Dennis Cruz.