«A colleita de xeo», unha novela de seca escritura que evoca o «Fargo» dos Coen

Non lle quita un chisco de valor á colleita de xeo (2000) que esta obra coa que debutou como novelista o escritor Scott Phillips (Wichita, Kansas, 1961) fose publicada con posterioridade á estrea do filme Fargo (1996), dirixido por Joel Coen, coautor do guion xunto con Ethan Coen, ao que inevitablemente remite a lectura do libro. Despois de todo tamén remite aos peculiares personaxes e o distante e negro humor que fundamentaban Sangue doado (1984), a película con que se presentaron en sociedade os talentosos irmáns de Minnesota. O verdadeiramente relevante é que o afeccionado ao noir pode por fin ler esta fantástica novela, xa que o selo Sajalín rescatouna do catálogo da colección Literatura Mondadori —alí na versión de Catalina Martínez Muñoz— en que languidecía. Agora, con nova tradución, a de Diego dos Santos, pode degustarse a fatua peripecia do Nadal de Charlie Arglist, avogado empregado a tempo total para a mafia de Bill Gerard, que controla unha rede de clubs, prostíbulos e outros tugurios de Wichita. Todo ocorre na movida e xélida Noiteboa de 1979, na que os acontecementos se precipitan cando Charlie e o seu colega Vic Cavanaugh deciden dar o golpe final ao seu xefe —co saqueo das súas contas— como colofón ao que lle estiveron roubando mantendo unha dobre contabilidade nos seus negocios. Cun cruel pero sutil sentido do humor, unha escritura seca, un distanciamento medido —e irónico— na perspectiva da voz narradora, e un excelente manexo dos diálogos, Scott Phillips traza unha aventura irresistible na que a ferocidade do azar vai ditando o seu caprichosa pero inelutable sentenza, dun modo que evoca lejanamente a cinta de Martin Scorsese After Hours (1985). Sen tanta finura tamén A colleita de xeo foi adaptada ao cine por Harold Ramis con John Cusack no papel de Arglist. Non sorprende que fose alumno na universidade de Wichita do escritor James Lee Burke (Houston, 1936), dono dunha poderosa prosa.

---

---

---