O neoyorkino demostrou onte á noite no Coliseum A Coruña a súa condición de animal escénico nun concerto incontestable
11 abr 2025 . Actualizado á 15:07 h.É o poder que ten o rock cando se executa con fortaleza, convicción e a suficiente enerxía. Igual que ocorreu no 2012 no mesmo recinto, Lenny Kravitz volveu reivindicarse o pasado xoves en Coliseum da Coruña, esta vez dentro de Ou Gozo Fest. Como ese aplicado alumno roqueiro que, extraendo ensinos dos grandes, ha trenzado un repertorio correcto con algúns momentos notables, pero que en directo se redimensiona dun modo incrible. Non, o neoyorkino non é un dos grandes, aínda que moitas veces déaselle ese status. Máis ben alguén que os soubo integrar no seu son, ofrecendo durante máis de tres décadas unha mezcolanza para todos os públicos onde o rock conecta con diferentes paus da música negra. Ten bos discos, especialmente ao principio da súa carreira, e con eles pódese trenzar unha playlist disfrutable. Pero queda lonxe desa primeira división na que si están as súas influencias.
Con todo, sobre o escenario esa idea de artista inflado e sobrevalorado desvanécese porque a solidez coa que defende o repertorio apabulla. Desde a inicial Bring It On todo funcionou. Unha banda excelente. Unha posta en escena tremendamente efectiva. E Lenny Kravitz irradiando carisma sobre as táboas. Rozando xa os 61 anos, mantense nun grande estado de forma que explota conscientemente. Cun inenarrable top de malla dourada, unha toureira de coiro azul e uns pantalóns de tiro baixo, quíxose moito e deixouse querer aínda máis. Cando se detiña mirando á audiencia, esta clamaba o seu nome con devoción. Cando se desprazaba a algunha esquina do escenario, incendiaba a zona de berros. Todo iso sen baixar o nivel en ningún momento.
Always on the Run foi o primeiro gran momento da noite, revisando ao Lenny que namorou ao mundo no primeiros noventa. The Chamber, trepidante en directo, fixo que este tomase unha velocidade endiañada, exemplificando mellor que ningunha o que crecen as cancións do artista en vivo. E a tripleta final — a súa versión American Woman, Fly Away e Are You Gonna Go My Way— amplificó todo o seu poder. No bis fixo unha lectura superextendida de Let Love Rule, onde aproveitou para pasearse por toda a bancada do recinto saudando á xente. Quen estivese no 2012 sabe que iso xa ocorreu entón. E é que Lenny —que tamén falou algo de en galego e dixo que nos ía a levar sempre no seu corazón— sabe todos os trucos de como manexar un show para que ninguén saia del decepcionado. Ao contrario, poida que o escéptico acabe encantado por un directo incontestable.