A cantante americana, que esta semana chega a España, arrasou en Lisboa. Esta é a crónica do concerto
27 may 2024 . Actualizado á 15:32 h.«Lisboa, ti e eu imos irnos nunha gran viaxe xuntos», dixo Taylor Swift a pouco de arrincar o seu primeiro concerto en Portugal. E vaia se foi unha gran viaxe. Arroupada por preto de 60.000 persoas no Estádio dá Luz, que cambiou as cores do Benfica por un desfile de abelorios, disfraces e purpurina, a cantante estadounidense marcouse máis de tres horas de concerto na súa primeira parada na Península nesta desmesurada xira, The Eras Tour, que está a bater todas as marcas da música en directo. Máis de tres horas sen parar, un repaso a toda a súa carreira, unha ducia de cambios de vestiario, tres espazos, unha cabañita no bosque para a fusión dos seus dous discos máis indies, Folclore e Evermore, fogos artificiais, espectaculares proxeccións sobre o chan no que actúa, e ata unha nave espacial. Swift tirou a casa pola fiestra, e non ten nada que demostrar ante un público que aguantou horas de cola sen ningún sentido nos arredores do estadio, nin sequera cortados ao tráfico.
Cos asentos asignados, chegamos á cola cando as portas xa estaban abertas. A pesar diso, e a 26 graos, soportamos unha espera que ninguén foi capaz de explicar. «Esta cola para que acceso é?», pregúntannos unha ducia de veces. «E a cola para o piso tres?». É a de ao lado. E é que nunha beirarrúa de tamaño medio, a organización apañó dous carrís de cola, un en cada sentido. A situación era tan absurda que os da cola do piso tres acabaron botando os valos abaixo. Porque as horas pasaban e apenas nos moviamos uns pasos. De feito, os teloneiros/teloneiroes (entregadísimos Paramore) comezaron con atraso para non actuar ante un estadio baleiro, e recortaron o seu paso polo escenario para que a conta atrás para Swift non acumulase un atraso maior.
Todo empeza con esa conta atrás na que o público tolea. Todo o mundo sabe que os bailaríns ocultan á estrela, que aparece baixo unha especie de ás de cores pastel para atacar cunha versión reducida de Miss Americana & The Heartbreak Prince. Empezan as bágoas: ao meu lado, unha nena que non chega aos 18 anos chora desconsolada abrazada á súa nai. Sábese ata as comas das cancións e pásase o concerto cantando cada unha delas e gravándose a si mesma.
Enfundada nun dos xa famosos bodies que Versace deseñou para ela, Swift lánzase cun dos grandes clímax da noite, Cruel Summer. «Olá!» di, e Lisboa lánzase a cantar un das pontes máis famosas do pop. É o primeiro set da noite, o de Lover. Seguirán Fearless e Rede, que arrinca con 22 e que explica á perfección como é posible que os que pasamos dos 40 gocemos do concerto coma se tivésemos eses 22 anos que canta Swift. Esta era péchase cun dos momentos máis agardados: os brillantes 10 minutos de All Too Well, coreados a pleno pulmón polo público. Un público que, recoñece a cantante, é un dos máis incribles que coñeceu. Unha proba: nunha xira que os fans de Taylor sábense de corrida, apenas hai espazo para improvisar. Nin por parte da cantante, nin por parte do público. Todo o mundo sabe que despois de Champagne Problems, hai que lanzar a ovación máis ruidosa. Pois ben, a primeira noite en Lisboa foi a máis longa de toda a xira. Tanto, que se acenderon as luces para que unha emocionada Swift puidese ver claramente as caras dos seus seguidores. Esta é unha das claves do éxito da cantante, que tantos non se explican e incluso desdeñan: nunca, en ningún concerto de ningún dos meus grupos preferidos, sentira algo parecido a esta comuñón con decenas de miles de descoñecidos. Se isto se parece ao que senten os seguidores dun equipo de fútbol cando ascende ou gana unha Liga, agora entendo todo. Como comprender, doutro xeito, que tan só o son dunhas botas pisando con forza para arrincar un dos mellores set da noite (o de Reputation) provoque unha descarga xeneralizada nas bancadas do estadio. Ou que o fantástico set de 1989 sexa unha auténtica celebración do mellor do pop, ao ritmo de Style e Blank Space.
E para todos aqueles que crean que alí só había adolescentes con cueiros (por certo, antes e despois do concerto a xente ía ao baño como todo fillo de veciño), habería que recoñecer aos pais que cubriron as súas calvas con adhesivos de brillantes cores para sumarse á festa cos seus fillos, a respectables señoras e señores que pasaban dos 40, que se disfrazaron e lanzáronse a cantar as letras que se sabían e a aplaudir as que non. Ningún swiftie desatado mirábanos mal aos recentemente chegados.
A resposta do público na súa primeira noite en Lisboa foi tan espectacular, que Swift regalou xa non as catro cancións habituais do set acústico, o único momento para a sorpresa da noite, senón cinco. E fíxoo cunha estrea do seu último disco, Fresh Out The Slammer, e unha canción The Way I Love You, que non cantara en toda a xira e que os swifties máis acérrimos celebraron entre berros. «Tería que vir antes», dixo Swift na súa propia versión do «menos mal que nos queda Portugal».
Na xira europea, a estadounidense engadiu un novo set para presentar The Tortured Poets Department, o seu último traballo. O público sábellas todas a pesar de que ten apenas uns meses. Pero xa estamos todos agardando o fin de festa, coa chegada de Midnights e ningúns dos momentos máis coñecidos do concerto: o xogo de cadeiras de Vixiante Shit, e a festa total que é Karma. Unha chaqueta chea de flocos (que lucían moitísimos fans a pesar da calor), confeti, fogos artificiais, e a despedida dun auténtico espectáculo. É a música pop outra cousa que non sexa esta celebración, pura alegría? É posible que haxa mellores cantantes, mellores grupos, montaxes máis sinxelas pero efectivos, as mesmas pulseiras con luces led, sons máis coidados. Pero agora mesmo, non hai un espectáculo maior.
Brillo e máis brillo
Aos que teñan a sorte de conseguir entradas para esta semana en Madrid, un par de consellos: non, non son demasiados abelorios. Sempre hai alguén que leva máis ou que se ha currado o body dunha soa perna para Reputation. Antes de anoitecer, nas bancadas brillaba o reflexo do sol nos espellos dos abelorios do público. Non, non levas demasiadas pulseiras da amizade. Non, ninguén fala de cueiros na cola. Si, en Lisboa podías entrar coa túa propia auga e dábanche un vaso ao entrar se che facía falta. E si, tamén deixaban entrar cunha pequena batería portátil. Se se acaba, non te angusties. Antes de que acabe o concerto haberá decenas de vídeos subidos a todas as redes sociais. Apaga o móbil, déixate levar e únete ao circo. Porque o maior espectáculo do mundo é este. É ela.