Chloé Zhao: «A rodaxe de "Nomadland" cambioume: agora necesito menos cousas para vivir»
CULTURA
A gran triunfadora dos Óscar anima ás minorías para crer nos seus soños
28 abr 2021 . Actualizado á 12:55 h.Chloé Zhao (Pequín, 1982) fixo historia ao converterse na segunda muller en gañar o Óscar á mellor dirección en case cen anos e na primeira asiática que o consegue. A autora de Nomadland partía como favorita desde que o filme gañou en Venecia, Toronto e nos Globos de Oro.
-A rodaxe desta película obrigou ao equipo para traballar de xeito diferente. Frances McDormand cambiou incluso o seu estilo de vida. Cambioulle tamén a vostede?
-Definitivamente. Agora necesito menos cousas para vivir. Se hai algo no que me cambiou é en que puiden desfacerme de todo o que non necesito.
-Levouse todos os premios do ano.
-Un Óscar é cumprir un soño, pero o máis satisfactorio da noite é que volvemos a reencontrarnos todo o equipo, que volvemos estar xuntos e a reunirnos en persoa. Foi marabilloso celebrar esta noite onda outros cineastas porque foi un ano sen poder saír. Estou agradecida aos produtores dos Óscar porque sei o enorme esforzo que tiveron que facer para organizar a cerimonia.
-Vostede é a primeira directora asiática en gañar un Óscar. Como sente?
-É realmente fabuloso ser muller no 2021. Síntome extremadamente afortunada por facer o que amo para gañarme a vida e se o feito de que eu gañe significa que persoas como eu, que pertencen a minorías, poden empezar a crer nos seus soños, benvido sexa.
-Que significa para vostede gañar o Óscar no ano do confinamento?
-Como dixo Frances, invito a todos a ir ao cine para ver a película. Creo que foi un atrevemento rematar esta cinta no medio da pandemia e estreala durante o confinamento. Creo que é un filme importante porque llo dedicamos a todos os homes e mulleres nómades.
-Considérase unha inspiración para outros cineastas asiáticos, especialmente nun momento no que aumentan os crimes de odio contra os asiáticos nos Estados Unidos?
-Creo que para os cineastas asiáticos, para todos os cineastas en xeral, o máis importante é ser fieis ao que somos e contar as historias coas que nos sentimos conectados. Iso non significa que haxa só un tipo de historia que temos que contar, senón conseguir conectarnos con outras persoas a través dos nosos relatos e por iso encántame facer cine. Con sorte, moitas das historias premiadas nesta edición axúdannos a deter o odio, o odio por calquera, asiático ou non.
-Nunha noite histórica, cal foi o momento de maior felicidade?
-Sen dúbida, cando Frances gañou. A xente non ten nin idea do que ela tivo que pasar para rodar esta película, non só como produtora para conseguir o financiamento e estrear en metade da pandemia, senón como actriz, porque se obrigou a manterse aguantando ante os elementos, mostrándose vulnerable. Ela axudounos a todos para que a película levase a cabo e axudou aos nómades para sentirse cómodos no set. Frances realmente pertence á terra dos nómades.
-Falou con Kathryn Bigelow, a primeira muller que gañou o Óscar de dirección?
-Sei que me repito, pero síntome moi afortunada por gañarme a vida facendo o que me gusta. Se a miña paixón axuda a máis persoas como eu a facer realidade os seus soños, síntome afagada. Unha vez, tiven unha cea en grupo con Kathryn e estivemos a falar por extenso do que significa ser unha muller directora. Agora que teño o Óscar encantaríame falar máis con ela.
-Rompeu un teito do que todo o mundo fala. A quen dedica o seu premio?
-Tiven moita sorte, esa é a verdade. Este premio dedícollo aos meus pais, que sempre me animaron e dixéronme que eu era suficiente, que eu era a miña arte. Trato de ser fiel a min mesma e de estar rodeada de persoas con talento que me apoian, con todos eles quero compartir este momento.
