Manuel Gallego Jorreto: «Preocúpame outro feísmo, non o do señor que pon unha teza que nos parece fea, senón o da especulación»
CULTURA
O autor do Museo de Belas Artes recolleu onte o seu segundo Premio Nacional de Arquitectura, este por toda a súa traxectoria
09 feb 2020 . Actualizado ás 13:13 h.Non é un home de botarse flores -«hai arquitectos que fixeron moito máis»-, pero Manuel Gallego Jorreto (O Carballiño, 1936) recoñece que é un privilexiado, e non por conseguir ser un profeta na súa terra, senón por traballar facendo o que lle gusta. O autor de proxectos tan emblemáticos como o complexo presidencial de Monte Pío ou o Museo das Peregrinacións recolleu este venres o Premio Nacional de Arquitectura 2018 a toda a súa carreira da man de José Luis Ábalos, actual ministro de Infraestruturas, ao ser Fomento a institución encargada de promover o galardón, dotado con 60.000 euros.
A celebración foi nun espazo familiar para o que foi profesor da Escola Técnica Superior de Arquitectura durante 40 anos, o Museo de Belas Artes da Coruña, edificio que xa lle valeu outro premio nacional en 1997.
Preocúpame o feísmo da especulación, o que, por interese, fai que a xente viva mal
Con 83 anos e en activo
«Teño 83 anos e sigo traballando, pero calquera sabe que é o final. Non penso niso. Penso que son feliz. Os proxectos son un acicate», di quen non deixou de acudir ao seu estudo en máis de cinco decenios de vida laboral. «Non penso retirarme, farano as circunstancias», avanza.
Con Rafael Moneo comparte a honra de facer dobrete nestes premios, no seu caso «por unha arquitectura comprometida coa súa Galicia natal e caracterizada por un diálogo honesto entre os materiais tradicionais, os oficios e a modernidade», destacou Fomento.
Teño 83 anos e sigo traballando, pero calquera sabe que é o final. Non penso niso
«Un sabe cando encaixa todo. Cando é económico, belo baixo o seu punto de vista e non estraga o ambiente. Unha obra é rotunda cando é coherente», defende Galego Jorreto. A arquitectura, define, é a que permite «vivir e vivila. Ao facer unha casa o que estamos é reflexionando sobre como vive a xente. Isto é moi humano, e moi de humanidades». E o seu estilo? «Son eu, a personalidade de cada un. Non cambio de estilos, sería un actor».
O peor que lle pode suceder a un arquitecto? «Que non se valore a arquitectura. Ninguén lle pon uns bigotes a un cadro de Velázquez, verdade?. En Galicia hai unha gran afección a esnaquizar. Tamén se fixeron cousas moi ben. O que acusamos de feísmo adoita ser o da xente con menos medios, moitas veces en ámbitos rurais. Ás veces, hai moita creatividade nas súas solucións. Debemos ser moi coidadosos e preocuparnos por outro feísmo. A min non preocupa o do señor que pon unha teza que nos parece fea, senón polo da especulación, o que, por interese, fai que a xente viva mal», sostén.
