Colin Arthur: «Os efectos dixitais e os físicos deben convivir e complementarse»

Traballou en clásicos do cine fantástico como 2001, Alien, A Guerra das Galaxias, Furia de titanes ou Conan e, xa en España, desde o seu estudo madrileño Dream Factory (xa pechado), Abre os ollos e Fale con ela. Colin Arthur é unha auténtica lenda dentro do mundo dos efectos especiais e a maquillaxe que recibirá mañá unha homenaxe dentro do Festival de Cinema Fantástico dá a Coruña. Cos 80 xa cumpridos, recoñece que ten «máis ganas de traballar que nunca».

-Vostede é o culpable do meu primeiro pesadelo recorrente. A imaxe do torrente de sangue caendo polo ascensor nO resplandor é das que custa esquecer.

-Vaia, séntoo! [Ri]. Pero bo, iso significa que estaba ben feito, non? Nunca vira o meu traballo desde esa perspectiva, a verdade. Aínda que tamén hai que admitir que deixei algunhas imaxes marabillosas, de ilusión.

-Como A historia interminable, que é das súas favoritas.

-Creo que se mantén moi ben, sobre todo se lla compara con outras películas de fantasía da época, como O cristal escuro ou Dentro do labirinto. A estas o tempo non as tratou moi ben. Pero hai unha nova xeración vendo agora A historia interminable.

-Pero vostede traballou en películas que se consideran obras mestras, como 2001.

-Eu viña do mundo da escultura e utilicei esa experiencia para crear as máscaras dos monos. Esculpí os cranios sobre as cabezas dos actores. Así que cada un tiña a súa propia personalidade, os seus trazos diferenciados dependendo da súa raza, a súa complexión...

-Era tan duro traballar con Stanley Kubrick como din?

-En 2001 era moi mozo e arriscou moito. Estaba a xogar con novas tecnoloxías e rodeouse dun equipo moi mozo, creativo, con ánimo de investigar e achegar cousas novas. Iso si, se alguén non funcionaba ao máximo, se non había motivación, íase á rúa directamente. Stanley pensaba como un empresario.

-Os efectos dixitais supoñen a morte dos efectos físicos tradicionais?

-O perfecto é que convivan, compleméntense. Por exemplo, o sangue, que é algo moi complicado porque dependendo da luz pode parecer kétchup. Esa tonalidade pódese retocar dixitalmente e o resultado é fantástico. E mira Pixar como traballa: contratan a escultores para facer as maquetas en plastilina, porque saben que aí o artista deixa parte da súa alma. Nótase. Hai algo que non se consegue cos computadores, polo menos ata que sexamos capaces de conectar os nosos miolos directamente coa máquina. Con todo, os efectos de auga feitos dixitalmente son insuperables.

-Hai algunha pregunta na que lle tivese gustado traballar?

-Quizá Greystoke... E A Señora Doubtfire.

-A de Robin Williams? Sorprende a súa resposta.

-Que agardabas, Parque xurásico? [Ri]. O traballo de maquillaxe sobre Robin Williams é prodixioso. E poder traballar co seu gestualidad, un luxo e un reto moito maior que Parque Xurásico.

---

---

---