Ao ximnasio cinco veces por semana aos seus 87 anos: a rutina de Clementina García Moral para manterse en forma

Marcos Míguez

Mentres un grupo de mozos agardan expectantes a que finalice a conta atrás do reloxo dixital pegado á parede, unha muller maior vestida de azul, baixiña e de pelo curto, levanta unha mancuerna cunha soa man coma se o tivese feito máis veces. Cando o minutero chega a cero todos menos ela retoman a clase entre resoplidos e miradas de esguello. Clementina García, a muller maior, prosegue coa súa tarefa. Ao seu lado, un home forte e cuberto de tatuaxes supervisa a súa técnica mentres observa ao resto da clase. García cambia con rapidez de exercicios. Ten 87 anos e os seus últimos 5 pasounos nese mesmo centro de rolda de Nelle; en Mood On Lifestyle. «Cando remato o meu adestramento aquí, estou contenta».

Clementina García Moral naceu no Bierzo, Ponferrada, hai 87 anos, polo que é entendible que lle bailen algunhas datas. Pero ten claro cando empezou a ir a ese ximnasio. «Cando abriron hai case cinco anos», lembra tras facer unha pausa para beber auga da súa botella. «Levo facendo deporte moitos anos. Non sei cantos xa...Preto de 30», asegura. Rematou a súa sesión e, detrás dela, o resto de persoas céntrase en acabar. Adrián López Presedo (A Coruña, 1991), o home tatuado que hai escasos minutos atendíaa con coidado, é o dono do centro e dirixe agora toda a súa atención ao resto da clase. «É unha persoa marabillosa», deixa caer Clementina mentres se acomoda na cadeira onda a saída.

«Vin aquí despois de que me receitasen unhas pastillas que me fixeron moito mal...Foi horrible. Provocaron que, dalgún xeito, torcéseme», asegura Clementina mentres se toca o costado dereito coa mirada perdida. Agora camiña recta. Con Adrián aprendeu moito porque, como ela di, está sempre atento. Ten moitos exercicios que lle gustan. Aquel día fixera series de peso morto con 12 quilos, remos en argolas, sentadillas...«Aínda que o meu favorito é un que fas na  parede, onde estiras moito o brazo», admite mentres imita o movemento con delicadeza. 

«Con Clementina aprendín sobre a constancia. Non falla un día e, ademais, non se queixa», comenta Adrián mentres alternaba despedidas e saúdos coa xente que entraba e saía do seu ximnasio. Levaba moito tempo querendo abrir un espazo dirixido por el e fai case un lustro conseguiuno. Despois de moitas clases gratis e formacións, o coruñés conta con case 130 clientes en Mood On Lifestyle. «A media de idade será duns vinte ou trinta anos, aínda que cada vez vén xente máis maior». Traballa con persoas que acoden a el para mellorar a súa saúde e para estar mellor consigo mesmas. El adáptase ao que pidan.

«Con Clementina céntrome en exercicios funcionais que lle sirvan no seu día a día. Fago peso morto por se ten que coller algo do chan, press de ombro polo si ou polo non ten que deixar algo arriba nun estante ou sentadillas para que se poida sentar máis doado», explica. El a escoita, toma nota do que lle custa facer e trata de melloralo. Día tras día. «O que busco é que lle vaia ben por aí e que non necesite axuda», asegura.

«Vacílolles ao resto de clientes. Pregúntolles, como se vos poden esquecer os exercicios que vos acabo de explicar fai cinco segundos e que a Clementina que ten 87 anos non se lle esqueza nada? Acórdase de todo. Técnica, series e repeticións. Ás veces chega, ve que estou ocupado e ponse soa a facer cousas que lle dixen», asegura. «Ademais, ponlle que vén 200 días, pois 190 chega cun sorriso de orella a orella. O resto son días nos que chega preocupada por cousas que lle pasaron, que teñen que ver sobre todo o médico ou que sen máis tivo un mal día. Aí estou para lembrarlle que, seguramente, non sexa nada e para animala para que estea mellor».

Para Clementina o momento do ximnasio é inamovible, aínda que fai saber que tampouco lle sobra o tempo. Gústalle o gancho, dar paseos, os cadernos pequenos de matemáticas e pasar tempo coas súas fillas Ana e Begoña. Ás veces queda con persoas coas que lle gusta pasar o intre, aínda que para ela «amigos non hai moitos hoxe en día». Pero sobre todo gústalle estar coas súas dúas fillas, coas que convive. «Non podo pedir máis. Con elas téñoo todo», asente.

«Fixen tantas cousas que podería encher un libro así de gordo», indica cos seus dedos índice e polgar. Permite botar a vista atrás rápido. Lembra ser pobre e de namorarse dun home no Bierzo que lle escribía cartas de amor e que, a día de hoxe, segue sen comprender de onde lle saían tantas palabras. Lembra mudarse a París onde viviu moitos anos e lembra chorar moitísimo cando volveu a España «porque alí todo era moi bonito». Son moitas cousas. «Cando es mozo todo é tan bonito...Podes confiar na xente. Agora é difícil, pero en Adrián se confío».

---

---

---